Όσα συμβαίνουν στη Δικαιοσύνη, ή μάλλον όσα (ελάχιστα από τα πολλά) αποκαλύπτεται ότι συμβαίνουν, θέτουν ένα σοβαρό θέμα, το οποίο δεν μπορεί να εκτονώνεται σε συζητήσεις αμφισβητήσεων ή σε οργή και αφορισμούς. Η Δικαιοσύνη έχει πρόβλημα κι αυτό το πρόβλημα εξάρτησής της και αιμομικτικής σχέσης με την πολιτική και οικονομική ελίτ απειλεί τη δημοκρατία και μοιραία κάποια στιγμή θα δημιουργήσει επικίνδυνες και ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Τα καθεστώτα πέφτουν και όταν πέφτουν συμπαρασύρουν όλους όσοι τα στήριξαν. Η κοινωνία δεν δείχνει την εύνοια που επιδεικνύει ένας διεφθαρμένος δικαστής όταν πρόκειται να δικάσει αυτόν που τον χρημάτισε. Έχει τους δικούς της κανόνες κίνησης, οι οποίοι είναι και απρόβλεπτοι και πολλές φορές επιβάλλονται αιφνίδια όταν τα πράγματα δεν μπορούν να συνεχίσουν να κινούνται με τον τρόπο που κινούνται. Όταν το καθεστώς Μητσοτάκη καταρρεύσει, όσοι επιχείρησαν μες στη Δικαιοσύνη να τη μετατρέψουν σε παράρτημά του θα αποκαλυφθούν. Υπάρχουν βλέπετε και έντιμοι δικαστές, οι οποίοι και παρατηρούν και ενημερώνουν για τους επισκέπτες στον Άρειο Πάγο και στο πρωτοδικείο.
Είναι σημαντικό, προκειμένου να μην αδικούνται αυτοί που δεν πρέπει, να λέμε ότι το μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων της Δικαιοσύνης δεν ανήκει στην κατηγορία των άτιμων και των διεφθαρμένων. Αλλά το συμπέρασμα αυτό δεν έχει καμιά αξία χρήσης για την κοινωνία. Οι λιγότεροι και διεφθαρμένοι κινούν τα νήματα και καταφέρνουν να κρατούν σε ομηρία τον κλάδο. Εκφοβίζουν, θυμίζουν ότι η δύναμη και η προστασία τους προέρχονται από την κυβέρνηση (αυτή άλλωστε ορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης) και ενοχοποιούν ως προβληματικό όποιον έχει το θάρρος και την εντιμότητα να υποστηρίξει το δίκιο και τον εαυτό του. Η Δικαιοσύνη είναι ένα όχημα της δημοκρατίας, την οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη χρησιμοποιεί ως μεταφορικό μέσο των επιλογών της. Όσοι έχουν επιβιβαστεί για να κάνουν αυτό το λάθρο ταξίδι πρέπει να πληρώσουν το εισιτήριο. Οι θεσμοί και οι επικλήσεις στους θεσμούς δεν είναι ενότητες συνεδριακών συζητήσεων για τη Δικαιοσύνη, μεταξύ κρύου λευκού κρασιού και απομίμησης ροκφόρ. Όποιος σέβεται τους θεσμούς πρέπει να τους προστατεύσει χωρίς να περιμένει χαβιάρι ως αντάλλαγμα.
Όσα συμβαίνουν στη Δικαιοσύνη σε όλο το φάσμα της υπόθεσης Novartis, από τη διερεύνηση του ίδιου του σκανδάλου μέχρι τη νομική μεθόδευση και κατασκευή για να τιμωρηθούν όσοι το αποκάλυψαν, είναι η σημερινή εικόνα της, με φόντο του κάδρου τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οι τίμιοι άνθρωποι που υπηρετούν στη Δικαιοσύνη πρέπει να καταλάβουν ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που διαφέρει ποιοτικά από όσα προκαλούν δυσφορία και αγανάκτηση στον πολίτη σχετικά με τον θεσμό. Δεν έχουμε να κάνουμε με αβλεψίες, λάθη, ακόμη και σκοπιμότητες, που ίσως πολλές φορές αποτελούν και μέρος του παιχνιδιού ή στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία η διαφθορά στη Δικαιοσύνη επιδεικνύεται ως δύναμη και επιβάλλεται χωρίς ενδοιασμούς ή αποτίμηση του κοινωνικού κόστους. Ταυτόχρονα δημιουργεί παράδειγμα και επετηρίδα για τη διαιώνισή της. Το ερώτημα που βαραίνει τον καθένα αφορά το τι θα κάνει και όχι τι καταλαβαίνει.
Την Πέμπτη το documentonews.gr δημοσίευσε το email που έστειλε η αμερικανική πρεσβεία στον Αρειο Πάγο τον Νοέμβριο του 2019, με το οποίο γνωστοποιούσε ότι ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπάλληλός της και πράκτορας του FBI ήταν διατεθειμένος να βοηθήσει την έρευνα για τη Novartis. Ηταν η εποχή που στην Ελλάδα απεργάζονταν και ανακοίνωναν τη μεθόδευση της λεγόμενης «σκευωρίας» Novartis. Οι ΗΠΑ λοιπόν λίγο προτού κλείσουν την υπόθεση Novartis με την εξασφάλιση του εξωδικαστικού συμβιβασμού που τους απέδωσε 350 εκατομμύρια, ενημερώνουν τη νέα ηγεσία του Αρείου Πάγου υπό τη νέα κυβέρνηση ότι θέλουν να δώσουν στοιχεία. Δεν περιορίζονται δηλαδή στην επαφή που ήδη έχουν με την Εισαγγελία Διαφθοράς, αλλά απευθύνονται και στην ηγεσία της Δικαιοσύνης. Και τι κάνει η κεφαλή της Δικαιοσύνης; Τίποτε.
Το καυτό email ξανανοίγει έπειτα από ένα χρόνο από την ανακρίτρια του Αρείου Πάγου και κατήγορό μου Κωνσταντίνα Αλεβιζοπούλου, στέλνεται για επίσημη μετάφραση στο υπουργείο Εξωτερικών και επιστρέφει για να δώσει επιπλέον όγκο στη δικογραφία. Η συγκεκριμένη ανακρίτρια υποτίθεται ερευνά αν το σκάνδαλο Novartis είναι σκάνδαλο ή σκευωρία, αλλά δεν καλεί τον πράκτορα, ο οποίος μάλιστα φέρει τον τίτλο του νομικού ακολούθου της πρεσβείας, για να δώσει τις πληροφορίες που θέλει να δώσει. Κρύβει στη στοίβα της δικογραφίας και το «καυτό» χαρτί και την αλήθεια και αποδίδει κατηγορίες σε όλους όσοι έγραψαν αυτά που κατά πάσα πιθανότητα θα της έλεγε και το FBI. Συνεχίζοντας την ίδια μεθόδευση, η ανακρίτρια δεν κάνει ούτε τις υπόλοιπες ανακριτικές πράξεις που θα αποδείξουν την αλήθεια. Δεν καλεί σε κατ’ αντιπαράσταση εξέταση μαζί μου τον Νίκο Μανιαδάκη, τον οποίο έχει καλέσει μόνο σε μια βελούδινα απαλή κατάθεση. Κλείνει μάλιστα εσπευσμένα την ανάκριση για να μην ικανοποιηθούν αιτήματα των κατηγορουμένων και αποκαλυφθεί η αλήθεια. Γιατί έχει στήσει κατηγορητήρια με υποτιθέμενες καταθέσεις μαρτύρων που δεν υπάρχουν και αντιστροφή της πραγματικότητας. Έχει σημασία γιατί το κάνει αυτό η κ. Αλεβιζοπούλου; Ίσως έχει και θα αποκαλυφθεί σύντομα, αλλά για τη Δικαιοσύνη το θέμα είναι ότι εργαλειοποιείται επιδεικτικά και σέρνεται στην απαξίωση.
Η ίδια τακτική εφαρμόζεται σε όλη την υπόθεση της Novartis, για την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ανακοινώσει τις δικές του δικαστικές αποφάσεις πριν από τους ανακριτές και τους δικαστές. Αυτοί απ’ ό,τι φαίνεται ακολούθησαν.
Παρακολουθήστε πώς δένει το παζλ. Η ανακρίτρια στην υπόθεση Novartis – Λοβέρδου κρατάει επί δύο χρόνια τη δικογραφία και αποφαίνεται, χωρίς να κάνει καμιά ανακριτική πράξη, ότι τα αδικήματα έχουν παραγραφεί. Δεν το κάνει όταν παίρνει τη δικογραφία (ο δικαστής και ο εισαγγελέας το πρώτο πράγμα που εξετάζουν σε μια υπόθεση είναι η παραγραφή), αλλά ύστερα από δύο χρόνια. Τι συνέβη στα δύο χρόνια; Επιφοίτηση; Αναλαμπή; Ανακάλυψη κάποιας νομικής Αμερικής; Πρέπει να απαντήσει. Όχι μόνο δεν απαντάει, αλλά ούτε το απαιτεί και κανένας.
Στην υπόθεση Novartis – Μανιαδάκη τα όργανα της Δικαιοσύνης κάνουν την παραδοχή ότι ο Μανιαδάκης πήρε μίζες, αλλά με ένα νομικισμό τον αποκαλούν «άτυπο σύμβουλο» των υπουργών, ο οποίος δεν μπορεί να διωχθεί γιατί δεν είχε μισθό από το υπουργείο. Ο ίδιος ο Μανιαδάκης στο σημερινό βιογραφικό του, μαζί με δεκάδες επίσημα έγγραφα, παραδέχεται ότι ήταν σύμβουλος υπουργών. Φυσικά δεν μπορούσε να πληρώνεται από το υπουργείο αφού ήδη πληρωνόταν από το δημόσιο για τη θέση του πανεπιστημιακού που κατείχε.
Στην υπόθεση Novartis – Γεωργιάδη – Αβραμόπουλου η Εισαγγελία Οικονομικού Εγκλήματος, αφού εντοπίζει μερικά εκατομμύρια σε λογαριασμούς των πρώην υπουργών, αρχειοθετεί την υπόθεση βαφτίζοντας τα ποσά «αδιευκρίνιστα». Τα αδικαιολόγητα ποσά (γιατί περί τέτοιων πρόκειται) μετατρέπονται σε μια έννοια που βρομάει και ζέχνει αλλά κατά μαγικό τρόπο δεν οδηγεί σε ποινική δίωξη.
Δεν πρόκειται για περιπτωσιολογία αλλά για σύμπτωμα. Η Δικαιοσύνη έχει πρόβλημα, γι’ αυτό συμπεριφέρεται με τον τρόπο αυτό. Δεν είναι ούτε τυφλή ούτε κουφή. Απλώς διαβάζει μόνο τα μηνύματα που στέλνονται από το Μαξίμου. Είναι η Δικαιοσύνη διεφθαρμένη; Πρέπει να το λύσει η ίδια και γρήγορα. Αλλά αν κάτι μοιάζει με πάπια, περπατάει σαν πάπια και κράζει σαν πάπια, τότε πιθανώς είναι πάπια.
*Του Κώστα Βαξεβάνη στο documentonews.gr
