Είναι ηλίου φαεινότερον πως όταν η κυβέρνηση νομοθετούσε τον «Ηρακλή» για τα «κόκκινα» δάνεια των τραπεζών ήθελε να «ξελασπώσει» τις τράπεζες από το σάπιο ενεργητικό και ελάχιστα την απασχόλησαν οι όροι λειτουργίας της νέας, δευτερογενούς αγοράς δανείων και, κυρίως, τα δικαιώματα των δανειοληπτών.
Στη βιασύνη της, διακινδύνευσε την εγγραφή στο δημόσιο χρέος άνω των 18 δισ. ευρώ εγγυήσεων. Τα της λειτουργίας της νέας αγοράς τα άφησε στην ΤτΕ, χωρίς να αναλάβει τις, υπαρκτές, δικές της ευθύνες. Ετσι, η ΤτΕ αδειοδότησε τις εταιρείες διαχείρισης χωρίς να έχουν ενσωματωθεί στο εθνικό δίκαιο οι όροι σχετικής κοινοτικής Οδηγίας από το 2021.
Ακόμη χειρότερα, η εν λόγω Οδηγία, που περιλαμβάνει προτάσεις για το πλαίσιο λειτουργίας των εταιρειών διαχείρισης και για την προστασία των δανειοληπτών από καταχρηστικές πρακτικές, «θάφτηκε» στα συρτάρια του υπουργού Οικονομικών – αλλά και από τα μονοφωνικά φιλοκυβερνητικά μίντια.
Ωστόσο, το απώτατο όριο για την ενσωμάτωση της κοινοτικής Οδηγίας στην ελληνική νομοθεσία πλησιάζει. Ετσι, η κυβέρνηση, διά στόματος Κωστή Χατζηδάκη, εξήγγειλε σχετικό νομοθέτημα, χωρίς όμως, ούτε τώρα, να κάνει αναφορά στην κοινοτική Οδηγία. Προφανώς, για να μην προκαλέσει εύλογα ερωτήματα για τους λόγους της καθυστέρησης να νομοθετήσει, παρουσιάζοντάς την έτσι ως προϊόν κυβερνητικής ευαισθησίας.
Το αποτέλεσμα είναι -και δεν ενδιαφέρουν οι προθέσεις- ότι δόθηκε πολύς χρόνος και χώρος στις εταιρείες διαχείρισης «κόκκινων» δανείων και τα funds για να ασκήσουν ασύδοτα καταχρηστικές πρακτικές και να κερδοσκοπήσουν ασύστολα.
Αυτό ισοδυναμεί με μεγάλη ψυχική και οικονομική δοκιμασία για δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά, που, όπως κατήγγειλαν στην εφημερίδα μας δικηγόροι τους, αισθάνθηκαν ότι «διαπραγματεύονταν με γκάνγκστερ».
Το πάγιο κυβερνητικό δόγμα «πρώτα και πάνω απ’ όλους και όλα οι τράπεζες» συμπληρώθηκε έτσι με το «πρώτα οι servicers». Εξάλλου, προείχε να έχουν έσοδα ώστε να υλοποιηθούν τα business plans, για να μην καταπέσουν οι εγγυήσεις του Δημοσίου.
Τώρα, που τα χρονικά περιθώρια τελειώνουν, η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να νομοθετήσει. Με τέτοιες «καλές προθέσεις» υπέρ των τραπεζών, ωστόσο, τίποτε δεν εγγυάται πως ό,τι νομοθετηθεί θα εφαρμοστεί. Οι καταναλωτές-καταθέτες, οι πρωτοβουλίες τους και οι συλλογικότητες που τους υποστηρίζουν είναι η μόνη εγγύηση.
Πηγή: efsyn.gr
