Η σαρωτική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ οδηγεί σε μια αλλαγή σελίδας στον ρόλο των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή με χαρακτηριστικά που έχουν πολλαπλώς αναλυθεί: ολοκλήρωση της αποχώρησης της Υπερδύναμης από όλα τα πολυμερή πλαίσια, νεο-απομονωτισμός, συναλλακτική πολιτική, διαφοροποίηση της στάσης στο Ουκρανικό.
Για την Ανατολική Μεσόγειο πάντως δεν αναμένονται κινήσεις που θα αλλάξουν σημαντικές όψεις της έως τώρα αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή. Είναι γεγονός ότι ο Τραμπ είχε στο παρελθόν εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Ερντογάν, όπως είχε κάνει και για άλλους αυταρχικούς ηγέτες. Τώρα όμως, οι τεταμένες σχέσεις του τούρκου προέδρου με το Ισραήλ λόγω του πολέμου στη Γάζα και εναντίον του Λιβάνου, σκιάζουν τις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις. Αυτό δεν σημαίνει πάντως ότι η Τουρκία θα απολέσει την κεντρική θέση που έχει για τις ΗΠΑ στην περιοχή.
Για τη χώρα μας, η εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης με τις ΗΠΑ ξεκίνησε επί εποχής Τραμπ αν και πήρε την τελική μορφή της επί προεδρίας Μπάιντεν. Αρα καμιά αλλαγή δεν προβλέπεται από την πλευρά της Αμερικής. Οσο για την ελληνοτουρκική προσέγγιση είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ, εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων να στηρίξουν την καλή ατμόσφαιρα μεταξύ των δύο πλευρών του Αιγαίου. Τώρα αν αυτό μπορεί να συμβάλει στην επίλυση των διαφορών μεταξύ των δύο, ξεπερνά τον μεγάλο σύμμαχο και σε απόλυτη τιμή φαίνεται μάλλον αβέβαιο. Είναι αμφίβολο εξάλλου εάν στα μέσα της δεύτερης θητείας του ο Κυριάκος Μητσοτάκης και με ευθεία εσωκομματική αμφισβήτηση των επιλογών του, θα μπορούσε να «σηκώσει» μια σε βάθος διαπραγμάτευση με την Τουρκία.
Αρα συνέχιση της στήριξης του διαλόγου αλλά και της τριγωνικής σχέσης ΗΠΑ – Ελλάδας – Τουρκίας είναι αυτό που πρέπει να αναμένουμε από τον νέο πρόεδρο.
Αντίθετα, στο Κυπριακό, οι προσδοκίες είναι ιδιαίτερα χαμηλές. Μετά την αποτυχία των προηγούμενων μεγάλων διαπραγματεύσεων με το Σχέδιο Ανάν και στο Κραν Μοντανά, οι ΗΠΑ του Τραμπ, όπως και τώρα, δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένες να ξοδέψουν πολιτικό κεφάλαιο για μια υπόθεση που θεωρείται από τους περισσότερους χαμένη.
Φυσικά για όλα τα παραπάνω πρέπει να περιμένουμε. Κυρίως να δούμε ποιο θα είναι το επιτελείο που θα αναλάβει τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Πόσο γνωρίζουν την περιοχή, μέχρι πού είναι διατεθειμένοι να φτάσουν. Η λογική λέει ότι θα συνεχίσουν τη σημερινή πολιτική για τη διατήρηση των ήρεμων νερών στο Αιγαίο την ίδια ώρα που ο νέος πρόεδρος θα επιχειρήσει να φέρει το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία αλλά και να στηρίξει ακόμη περισσότερο το Ισραήλ να πετύχει τους στόχους του. Σε λίγο καιρό θα ξέρουμε.
*Η Μαριλένα Κοππά είναι καθηγήτρια Συγκριτικής Πολιτικής, κοσμήτορας της Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο- To άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα Τα Νέα
ΠΗΓΗ: http://dnews,gr