*Του Φιλήμωνα Καραμήτσου –
Τα νέα παιδιά που στέκονται με θάρρος πάνω στη σκηνή, που προσφωνούν με το «όλες, όλοι, όλα» και εννοούν κάθε γράμμα των λέξεών τους, που μιλάνε για τα ενοίκια που δεν μπορούν να πληρώσουν, για τις δουλειές που εξαντλούν τις μέρες τους, για τα πτυχία τους που υποβαθμίζονται. Αυτά τα νέα παιδιά που μίλησαν στη συνδιάσκεψη της Νέας Αριστεράς όλο το τριήμερο που πέρασε, έστειλαν ένα μήνυμα. Θέλουμε να ζήσουμε τις ζωές μας και θέλουμε μια Αριστερά που να μας εκφράζει. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές και ωραίες εικόνες της συνδιάσκεψης του νέου κόμματος που γεννήθηκε αυτές τις μέρες.
Παρ’ όλα αυτά, υπήρξε και μια άλλη εικόνα, που έδωσε ακόμα βαθύτερα χαρακτηριστικά γέννησης, ταυτότητας του νέου πολιτικού χώρου. Ο χώρος είναι μια ακριβής λέξη εδώ. Ο χώρος που εγκαθίσταται στο πολιτικό σκηνικό και γεμίζει από ανθρώπους που θέλουν να επιστρέψουν στην πολιτική, να κάνουν την πολιτική ξανά πράξη, δρώσα ζωή, βίωμα. Ανθρωποι από 40 χρόνων ώς 80 και παραπάνω, που έχουν περάσει δεκαετίες μέσα στην Αριστερά, δήλωσαν αυτές τις μέρες ότι στη Νέα Αριστερά βρήκαν ένα σπίτι. Ενα σπίτι της πολιτικής, ένα σπίτι της αξιοπρέπειας.
Ενας ένας, μία μία έπαιρναν το μικρόφωνο και μιλούσαν για την Αριστερά όπως την ήξεραν, όπως την ήθελαν, όπως την ονειρεύονται. Να είναι άραγε μια συλλογική επιθυμία αυτό το ρεύμα επιστροφής στην πολιτική που κατέγραψε η συνδιάσκεψη της Νέας Αριστεράς; Θα το δείξει η επόμενη μέρα. Χτύπησε όμως μια φλέβα. Φάνηκε ότι δεν είναι μόνο ομιλίες και λόγια από αυτά που όντως λέγονται με ευκολία καμιά φορά στα αριστερά ακροατήρια. Γιατί εδώ υπήρξε μια, θα τη λέγαμε, σωματικότητα.
Το ίδιο το σώμα, ο άνθρωπος που δηλώνει με την παρουσία του πάνω στη σκηνή ότι η αριστερή μελαγχολία του 20ού αιώνα και το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων που έφερε ο νέος αιώνας δεν μείωσαν και την ανάγκη για μια Αριστερά της χειραφέτησης, της ισότητας, της δημοκρατίας. Η τριήμερη συνδιάσκεψη της Νέας Αριστεράς δεν ήταν τελικά ούτε το κείμενο της πολιτικής διακήρυξης με το οποίο γεννιέται ένας νέος πολιτικός φορέας ούτε οι καλά δεμένες ομιλίες των ηγετικών στελεχών της. Ηταν οι εκατοντάδες παρουσίες, κάτω από τη σκηνή και πάνω σε αυτήν, όσοι και όσες δήλωσαν μια ύπαρξη, ένα «παρών».
Κάνουμε πολιτική όπως ζούμε, για να ζούμε. Αυτό ήταν που ένωσε τελικά τις διαφορετικές γενιές, τις διαφορετικές πολιτικές καταγωγές, τις διαφορετικές φωνές, αυτές τις τρεις ημέρες. Υπάρχει όμως στο τέλος πάντα κι ένα ερώτημα: Θα κρατήσει αυτή η ένωση; Θα αντέξει αυτή η μικρή, ζωντανή συλλογικότητα που φτιάχνει ένα νέο σπίτι, μια νέα εστία; Θα βρει την αμμουδιά κάτω από το λιθόστρωτο γύρω της; Στο χέρι της είναι.
Πηγή: efsyn.gr
