*Γράφει ο Αντρέας Παναγόπουλος – Η ελληνική κοινωνία έχει μια ιδιότυπη σχέση με την έννοια της προόδου. Όχι με την τεχνολογική ή την καταναλωτική – αυτές τις υιοθετούμε πρόθυμα και συχνά άκριτα – αλλά με την πολιτική και κοινωνική πρόοδο, εκείνη που αλλάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που αντιλαμβανόμαστε τα δικαιώματα, τη συλλογικότητα, τη θέση μας στον κόσμο. Κι αν κοιτάξει κανείς την Ιστορία, θα διαπιστώσει πως κάθε φορά που ένα ρεύμα ιδεών ξεκινά στη Δύση, φτάνει σε εμάς με καθυστέρηση – άλλοτε ετών, άλλοτε δεκαετιών.
Από τον Κένεντι και το όραμα μιας νέας Αμερικής στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ως το αντιπολεμικό κίνημα του Βιετνάμ και τον Μάη του ’68, από την επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία ως τη νίκη των σοσιαλιστών του Μιτεράν στη Γαλλία, κι αργότερα την εκλογή του Ομπάμα – κάθε κύμα προοδευτικής ανανέωσης έφτανε στην Ελλάδα σαν αντίλαλος, σαν απόηχος που ξυπνούσε αργά τις δικές μας συνειδήσεις.
Και ίσως αυτό να είναι λογικό. Η Ελλάδα δεν πέρασε ποτέ από τη φωτιά του Διαφωτισμού. Δεν απέκτησε ισχυρή αστική τάξη, ικανή να στηρίξει θεσμούς και να προωθήσει σταθερά μεταρρυθμίσεις. Δεν γνώρισε ούτε ένα μαζικό, οργανωμένο βιομηχανικό προλεταριάτο, όπως η Γαλλία ή η Αγγλία, για να αρθρώσει συνεκτικό κοινωνικό λόγο. Αντίθετα, η χώρα έμεινε για δεκαετίες εγκλωβισμένη σε πελατειακά δίκτυα, σε οικογενειακές εξουσίες, σε ένα πολιτικό σύστημα που περισσότερο αναπαρήγαγε παρά ανέτρεπε το παρελθόν της.
Ωστόσο, κάθε φορά που στη Δύση φυσάει ένας αέρας αλλαγής, κάτι κινείται και εδώ. Μικρό, διακριτικό, συχνά αντιφατικό, αλλά υπαρκτό. Κι ίσως η πρόσφατη νίκη του Ζόχραν Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη να είναι ένα τέτοιο σινιάλο. Ένας νέος, αριστερός, μετανάστης δεύτερης γενιάς, μουσουλμάνος, που κατάφερε να εκλεγεί δήμαρχος της μεγαλύτερης πόλης του δυτικού κόσμου, μιλώντας για ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και δικαιώματα όλων.
Η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ Νέα Υόρκη – ούτε πρέπει. Αλλά ο άνεμος που φυσά από εκεί μπορεί να ταράξει και τα δικά μας λιμνάζοντα νερά. Μπορεί να εμπνεύσει μια νέα γενιά που αναζητά μια πολιτική με ανθρώπινο πρόσωπο. Μια πολιτική που δεν θα κοιτά προς τα πίσω με φόβο, αλλά προς τα εμπρός με τόλμη.
Ίσως, λοιπόν, η νίκη Μαμντάνι να μην είναι απλώς ένα αμερικανικό γεγονός. Ίσως να είναι μια υπενθύμιση – πως ακόμη κι αν η Ελλάδα αργεί να αλλάξει, όταν τελικά το κάνει, η αλλαγή αυτή έχει πάντα μέσα της κάτι το αληθινό, κάτι το αυθεντικό. Ένα αεράκι που έρχεται από μακριά, αλλά, όταν φτάσει, μπορεί να γίνει δικό μας.
ΠΗΓΗ: FACEBOOK
