Είναι η μητέρα της Μάρθης Ψαροπούλου που σε ηλικία 19 ετών σκοτώθηκε με άλλους 56 συνεπιβάτες στο σιδηροδρομικό δυστύχημα έξω από τα Τέμπη. Δεν αποδέχτηκε ποτέ τη λέξη «δυστύχημα». Τον τελευταίο χρόνο αναμετριέται καθημερινά με τον πόνο και αναζητεί δικαιοσύνη για το έγκλημα που στέρησε τη ζωή του παιδιού της.
Ως πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων-Πληγέντων Τεμπών, κλήθηκε την περασμένη Τετάρτη να καταθέσει στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής που διερευνά την υπόθεση και η χειμαρρώδης κατάθεσή της συγκλόνισε το πανελλήνιο. Γιατί; Γιατί η κυρία Καρυστιανού εννοεί κάθε λέξη της. Ακόμα και η χροιά της φωνής της δηλώνει την αποφασιστικότητά της να φτάσει εκεί που ένα ολόκληρο σύστημα την εμποδίζει: στην απόδοση Δικαιοσύνης.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη από δύο μορφωμένους γονείς που της εμφύσησαν την αγάπη για τη μάθηση. Αριστη μαθήτρια και πολύ αγαπητή ανάμεσα στους συμμαθητές της, αρχικά σκεφτόταν να ακολουθήσει σπουδές στη Νομική (όπως ο πατέρας της), αλλά την κέρδισε η Ιατρική. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και όταν πήρε το πτυχίο της ήταν ήδη έγκυος στο πρώτο της παιδί, τον Παναγιώτη. Τρία χρόνια αργότερα απέκτησε τη Μάρθη. Εκανε το αγροτικό της στον Λαγκαδά και στη συνέχεια πήγε μαζί με την οικογένειά της στην Αγγλία για μετεκπαίδευση. Εκεί έμειναν τριάμισι χρόνια και γύρισαν στην Ελλάδα επειδή ήταν η χώρα όπου ήθελαν να ζήσουν τα παιδιά.
Οταν γύρισε στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε να εργάζεται ως ιδιώτης παιδίατρος και αμέσως ξεχώρισε για τις γνώσεις και την προσφορά της. Δούλευε καθημερινά πολλές ώρες. «Καταλαβαίνετε ότι περνούσα περισσότερες ώρες στο ιατρείο μου απ’ ό,τι στο σπίτι. Πολλοί γονείς μπορεί να νιώθουν τύψεις και ενοχές επειδή κάνουν το ίδιο, αλλά αναλογιστείτε τι σημαίνει αυτό πλέον για μένα που έχασα τόσες στιγμές της κόρης μου και τώρα δεν την έχω…».
Την ιδιότητα της παιδιάτρου επικαλέστηκε και κατά την κατάθεσή της στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, λέγοντας: «Για να μπορέσετε να καταλάβετε πώς νιώθουμε εμείς, θέλουμε να έρθετε για πολύ λίγο στη θέση μας: να χάσετε το πιο αγαπημένο σας πρόσωπο από ιατρικό λάθος, από αδιαφορία, από ελλιπείς γνώσεις ή από όλα τα παραπάνω, και ο εν λόγω γιατρός, αντί να παραπέμπεται στη Δικαιοσύνη για να κριθεί και να τιμωρηθεί, να παραπέμπεται στον Ιατρικό Σύλλογο. Πώς θα σας φαινόταν αυτό; Σκληρό; Δίκαιο; Αδικο; Φυσιολογικό;».
Μιλάει συνέχεια για τα όνειρα της κόρης της, που ήταν φοιτήτρια Ειδικής Αγωγής. Ο γιος της πήρε πτυχίο στις Πολιτικές Επιστήμες και συνεχίζει με σπουδές στη Νομική. «Η Μάρθη λάτρευε τον αδερφό της. Εκείνο το Σαββατοκύριακο, που έλειπε με τη φίλη της για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, μάθαμε ότι πέρασε ένα τελευταίο μάθημα και θα έπαιρνε το πτυχίο του στις Πολιτικές Επιστήμες. Ηταν τόσο χαρούμενος που ήθελε να της το πει από κοντά όταν θα γύριζε. Ομως η κόρη μου δεν κατέβηκε από εκείνο το τρένο, σκοτώθηκε μαζί με τη φίλη της. Εμαθα από τον γιο μου ότι στην τελευταία τους επικοινωνία τής είπε τελικά ότι θα έπαιρνε το πτυχίο του και η Μάρθη φώναζε από χαρά».
Οι συμπολίτες της την αγκαλιάζουν στον δρόμο και της δείχνουν με κάθε τρόπο την αγάπη και τη συμπαράστασή τους. Και εκείνη καταφεύγει στη δουλειά: «Είναι ο μόνος χώρος όπου δεν μου επιτρέπεται να βυθιστώ στον πόνο μου, να χαθώ στις σκέψεις και να κοιτάζω φωτογραφίες. Για να συνεχίσω τον αγώνα εναντίον όσων δολοφόνησαν το παιδί μου έπρεπε πρώτα να σταθώ στα πόδια μου, να δουλέψω. Λίγες μέρες μετά την κηδεία της κόρης μου επέστρεψα στο γραφείο».
Παράλληλα ρίχτηκε στη μάχη, που από προσωπική έγινε συλλογική, έγινε κοινωνική: έψαξε άλλους συγγενείς, επισκέφθηκε τα νοσοκομεία της Λάρισας για να δει επιζώντες, ίδρυσε τον Σύλλογο Θυμάτων-Πληγέντων Τεμπών, «για να φέρει εις πέρας το έργο μας, ό,τι και αν συμβεί στον καθένα μας», πήγε δύο φορές στις εισαγγελικές αρχές Λάρισας, διαδήλωσε έξω από τη Βουλή, κατέθεσε στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής και στις 14 Φεβρουαρίου θα βρίσκεται στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου «θα παρουσιαστεί ενώπιον των Ευρωπαίων το έγκλημα των Τεμπών».
Η κατάθεσή της στην επιτροπή της Βουλής ήταν 9 σελίδες. «Την έγραψα στο σπίτι μου, μόνη μου, γρήγορα και αβίαστα. Δεν σταματούσα να γράφω. Οταν τελείωσα ένιωθα σαν να μου την είχαν υπαγορεύσει. Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά μπορεί να σας φαίνονται παράλογα, αλλά σε αυτόν τον αγώνα δεν είμαι μόνη μου, είμαστε μαζί με τη Μάρθη».
Πώς της φάνηκε που βρισκόταν ανάμεσα σε βουλευτές; «Ενιωθα χαζή. Τι δουλειά είχα να είμαι μπροστά σε βουλευτές και όχι ενώπιον δικαστών που ερευνούν ένα έγκλημα; Τι ήξεραν να μου απαντήσουν όταν δεν έχουν δει ούτε τη δικογραφία και δεν γνωρίζουν τα στοιχεία; Τι να εξηγώ σε μια αναρμόδια επιτροπή; Ειδικά από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας δεν μου έκαναν καμία ερώτηση, με κοιτούσαν παγωμένοι. Σεβασμός δεν είναι να σωπαίνεις μπροστά σε μια μάνα που το κράτος δολοφόνησε το παιδί της, σεβασμός είναι να κάνεις τα πάντα για να αποδοθεί δικαιοσύνη».
Ο επόμενος αγώνας θα δοθεί στο Ευρωκοινοβούλιο, «με στόχο να γίνει γνωστό στην Ευρώπη τι σημαίνει βαθύ κράτος στην Ελλάδα, όπως και τι σημαίνει συγκάλυψη εγκλήματος. Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έχει ασκήσει κακουργηματικές διώξεις εναντίον 23 ατόμων για πλημμελή εκτέλεση της σύμβασης του σιδηρόδρομου, για απάτη, απιστία, ψευδείς βεβαιώσεις με σκοπό τον παράνομο προσπορισμό οφέλους και ηθική αυτουργία, αλλά εδώ οι υπουργοί δεν φέρουν ευθύνη, η Hellenic Train δεν φέρει ευθύνη, η ΕΡΓΟΣΕ δεν φέρει ευθύνη, η ΡΑΣ δεν φέρει ευθύνη. Τελικά έχει κανείς ευθύνη σ’ αυτή τη χώρα που ζούμε από τύχη;».
Γιατί την επιλέξαμε
Μια φιγούρα που έρχεται από πολύ μακριά. Από τα περίχωρα της πόλης τού Γκόρκι το 1906, από τη διασταύρωση Βενιζέλου και Εγνατίας στη Θεσσαλονίκη του 1936, από τα στενά του Κερατσινίου το 2013… [με όλο τον σεβασμό στα πρόσωπα, στις εποχές, στις συνθήκες και στις (δυσ)αναλογίες τους]. Η συγκλονιστική κατάθεσή της στην εξεταστική της Βουλής την έκανε πρόσωπο των ημερών. Μόνο που η μητέρα της Μάρθης είναι το πρόσωπο κάθε μέρας που θα περνάει με αγώνα για απονομή δικαιοσύνης, με αξιοπρέπεια και με πίστη ότι οι ένοχοι θα λογοδοτήσουν όσο «υψηλές πλάτες» και αν έχουν.
Πηγή: efsyn.gr
