*Συνέντευξη στον Χρόνη Διαμαντόπουλο
Κάθε συνάντηση με τον Γιάννη Πετρίδη αφήνει ένα αποτύπωμα πληρότητας και ηρεμίας, καθώς στα λεγόμενά του κυριαρχεί η πείρα, η γνώση, αλλά και μια διάθεση ανατροπής για καθετί δυσοίωνο.
Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει άλλος άνθρωπος, στο χώρο της μουσικής ,που να επηρέασε βαθιά τόσος και τόσους, εδραιώνοντας παράλληλα το μοντέλο του μελετητή και παρατηρητή, εκείνου που διαρκώς εξελίσσεται.
Στην συζήτηση που ακολουθεί, ειπώθηκε, μεταξύ άλλων, και η πιο αισιόδοξη βεβαιότητα: «ένας δεκαπεντάχρονος θα βρει μόνος του τον δρόμο του». Γιατί αξίζει, καμιά φορά , να βλέπουμε την πραγματικότητα σαν να είναι πηλός.
ΕΡ Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων είναι εκ διαμέτρου αντίθετος με την τραπ μουσική και κυρίως τους στίχους των τραγουδιών και ο, τι αυτά πρεσβεύουν. Μιλούν για τραγική εκδοχή, για έλλειμμα παιδείας κτλ. Από την άλλη υπάρχουν και εκείνοι που λένε ότι και στο παρελθόν υπήρχαν ελληνικά και ξένα μουσικά ρεύματα με «αμφιλεγόμενους» στίχους. Ποια είναι η δική σας άποψη γύρω από την εμφάνιση αυτού του ρεύματος; πώς προσεγγίζεται χωρίς να διαφαίνονται ίχνη διδακτισμού ή ακόμη και χάσματος γενεών; Ποιες συνθήκες δημιουργούν, επίσης, το εκ προοιμίου, αφοριστικό κοινό;
ΑΠ Αυτό που αποκαλούμε τραπ δεν είναι ένα αγαπημένο είδος μουσικής των εφήβων και των μικρών παιδιών, αλλά ένα μουσικό ρεύμα που απλά καλύπτει και τις υπόλοιπες δραστηριότητες ενός πιτσιρικά. Αν ρωτήσεις να σου αναφέρουν οι ακροατές αυτού του είδους ποια είναι τα αγαπημένα τους ονόματα, δύσκολα θα αναφέρουν περισσότερους από πέντε –έξι. Στην ουσία, πρόκειται για ένα μιμητισμό αυτών που βλέπουν τα παιδιά στην τηλεόραση, στα ριάλιτι, στα πρωινάδικα, στις ειδήσεις. Και όλα σχεδόν έχουν να κάνουν με έναν τρόπο ζωής, που στην πραγματικότητα είναι υπαρκτός μόνο για τους τηλεθεατές. Οι νέοι όλων των εποχών είχαν σαν πρότυπα καλλιτέχνες που έπαιζαν διάφορα είδη μουσικής. Σήμερα όμως η φρασεολογία αυτών των τραγουδιών υπερισχύει της μουσικής. Δεν τίθεται θέμα χάσματος γενεών. Αυτή η μουσική δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση σε πειθαρχημένους λαούς, αλλά σε χώρες, όπως η Ελλάδα, στην οποία υπάρχει, από τις αρχές του αιώνα που διανύουμε, μία μόνιμη αγανάκτηση κι αμφισβήτηση των πάντων. Η οποία ήλθε και έδεσε με την ασυδοσία που υπάρχει στην τηλεόραση.
ΕΡ Όταν από τους πρώτους εσείς μιλούσατε για το πανκ και το χιπ χοπ, θεωρείτε ότι είχατε ακροατές να σας αντιληφθούν πλήρως; Υπήρχαν και τότε αντιδράσεις για «μία μουσική που διαφθείρει τους νέους»; Μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις ή με την τραπ μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό;
ΑΠ Πάντα θα υπάρχουν ακροατές, οι οποίοι δεν θα συμπαθούν κάποιο είδος μουσικής που έχει απήχηση. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν μπορώ να κρίνω ένα φαινόμενο που είναι σχεδόν καθαρά ελληνικό και μονοπωλεί το ενδιαφέρον των νέων. Κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Δεν είναι μουσικό φαινόμενο. Είναι κοινωνικό. Και δεν υπάρχει άλλη χώρα που να έχει τόσο μεγάλη απήχηση. Κι αν υπάρχει, θα είναι με περιορισμένη απήχηση σε ειδικό κοινό.
ΕΡ Υπάρχουν άνθρωποι, κυρίως πολύ νέοι, που ακούν μουσική σχεδόν αποκλειστικά από το YouTube και σίγουρα αγνοούν την ύπαρξη μουσικών περιοδικών, αλλά και την αναγκαιότητα αυτής της ύπαρξης. Αγνοούν το ότι η μουσική μπορεί και να μην ακούγεται επιδερμικά από μια μερίδα των ακροατών καθώς και ότι υπάρχουν κι αυτοί που αφιέρωσαν όλη τη ζωή τους στη γνώση και την συγκίνηση. Έχετε πιάσει τον εαυτό σας να αισθάνεται το τελεσίδικο των παλιών εποχών; Ή να κινείται προς την απαισιόδοξη παραδοχή ότι πλέον ούτε επιδραστικά μουσικά έντυπα υπάρχουν, ούτε ιδέες που κάνουν το μεγάλο μπαμ, ούτε όμως και διάθεση για κάτι πιο επαναστατικό, πιο βαθύ και πιο μεγάλο;
ΑΠ Πάντα υπάρχουν πηγές ενημέρωσης για όποιον ενδιαφέρεται. Απλά σήμερα δεν υπάρχουν τα κορυφαία μεγάλα ονόματα που υπήρχαν στο παρελθόν και μοιραία οι νέοι δεν έχουν κάτι κραυγαλέο σαν πρότυπο. Παντού κυριαρχεί η μετριότητα και η έλλειψη μεγάλων ταλέντων τα οποία υπάρχουν, αλλά δεν είναι τόσα πολλά σε αριθμό. Και συνήθως στην Ελλάδα, αρχικά τα απαξιώνουμε, γιατί πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα και οι κακοί ξένοι θέλουν να μας επιβάλλουν κάποιους μέτριους καλλιτέχνες. Όπως αρχικά πίστευαν για την Lady Gaga, την Billie Eilish κα.
ΕΡ Για να κάνετε όμως αδιαλείπτως ραδιόφωνο – σημαίνει ότι τα αποθέματα της ψυχής καλά κρατούν, αλλά και της πίστης ότι τίποτε δε χάθηκε. Μετά από κάθε αποχαιρετισμό στο μικρόφωνο, τι μένει τελικά;
ΑΠ Το ραδιόφωνο παραμένει πάντα μαγικό γι’ αυτό και κυριαρχεί ακόμα στις μεγάλες χώρες με φανατικούς θαυμαστές. Βέβαια για να συντηρηθεί έχει ανάγκη από παρουσιαστές που θα μπορούσαν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των ακροατών. Δεν ξέρω αν αυτό υπάρχει σήμερα, όπως υπήρχε παλαιότερα.
ΕΡ Με ποιες λέξεις θα μιλούσατε σε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί για τη μουσική, το ανάστημα της τέχνης, τον Τζακ Κέρουακ, που τόσο αγαπάτε;
ΑΠ Ένας 15χρονος θα βρει μόνος του το δρόμο του. Θα μπορούσε να τον βοηθήσει η πολιτεία από το δημοτικό και το γυμνάσιο. Δυστυχώς όμως η μουσική είναι σε δεύτερη μοίρα στην Ελλάδα για όλα τα πολιτικά κόμματα, αλλά και για μεγάλο μέρος του κοινού. Καμία σχέση με τις παλαιότερες γενιές. Όσο για τον Κέρουακ, ας ψάξουν να βρουν τωρινά ανάλογα πρότυπα.
Πηγή: anatropinews.gr
