Στην πολιτική, όπως στη ζωή και στη φύση, τίποτα δεν υπάρχει που να κινείται σταθερά προς μία κατεύθυνση και με σταθερό, επίσης, πρόσημο. Σε όλα υπάρχει ένα σημείο καμπής. Η άνοδος, για παράδειγμα, σε αυτό το σημείο αρχίζει να κάμπτεται καθώς έχει φτάσει στα όριά της και έχει χάσει κάθε προωθητική δύναμη. Στην πολιτική αυτό αφορά και κόμματα και πρόσωπα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση θα ασχοληθούμε με την παρούσα κυβέρνηση.
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έδειξε με τον πιο σαφή τρόπο ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. όχι μόνο έφτασε στο σημείο καμπής της ανόδου της αλλά και ότι έχει ξεκινήσει μια πολύ γρήγορη καθοδική πορεία. Το ίδιο δείχνουν όλες οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις. Η κάθοδος έχει οριστικοποιηθεί και, επί του παρόντος, σταθεροποιηθεί γύρω από τα όρια του πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος.
Εμπειροι πολιτικοί λένε πως, όταν μια κυβέρνηση βρεθεί σε τέτοια κατάσταση, η πορεία της είναι μη αναστρέψιμη. Μάλλον έτσι είναι. Κι αυτό στοιχίζει ακριβά στον Κυριάκο Μητσοτάκη, καθώς σε πορεία κάμψης δεν βρίσκεται μόνο η κυβέρνησή του αλλά κι αυτός ο ίδιος. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο αυξάνονται διαρκώς οι φωνές δυσαρέσκειας στη Ν.Δ. όχι μόνο ως έκφραση του λαϊκού αισθήματος, αλλά, εμμέσως πλην σαφώς, ως αμφισβήτηση του ίδιου του πρωθυπουργού.
Είναι αλήθεια πως ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει τα προσόντα κάποιου χαρισματικού πολιτικού ηγέτη. Ο,τι κέρδισε στην πολιτική το κέρδισε ως εξπέρ του πολιτικού οπορτουνισμού, λόγω συγκυριών και μιας ακραίας επικοινωνιακής πολιτικής που έκανε το άσπρο μαύρο με τη στήριξη ισχυρών συγκροτημάτων του Τύπου.
Για να γίνει αρχηγός της Ν.Δ. ταυτίστηκε με τον Αντώνη Σαμαρά, μη ακολουθώντας τα πολιτικά βήματα της αδελφής του. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ειδικά στα λεγόμενα εθνικά θέματα ήταν πάλι με τη γραμμή του πρώην πρωθυπουργού και με το ακροδεξιό τμήμα του κόμματός του. Ως πρωθυπουργός, πατώντας συχνά σε δυο βάρκες, επιχείρησε να ισχυροποιηθεί κομματικά έναντι όλων, δημιουργώντας έναν δικό του κυβερνητικό και κομματικό μηχανισμό, αξιοποιώντας στο έπακρο τις μετεγγραφές από το ΠΑΣΟΚ.
Ολη αυτή η πρακτική έφτασε πλέον στα όριά της. Ελλείψει του μπαμπούλα του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλ. Τσίπρα, ελλείψει ισχυρής και, κυρίως, απειλητικής αντιπολίτευσης, ο Κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του αναμετριούνται πλέον με τον εαυτό τους. Και αποδεικνύονται επικίνδυνα μικροί για τις ανάγκες της κοινωνίας.
ΠΗΓΗ: efsyn.gr