*Γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος – Να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής: Η απάντηση στο ερώτημα που τίθεται στον τίτλο είναι αρνητική. Πιο κοντά στην πραγματικότητα θα ήταν η εκτίμηση ότι η υπόθεση της σύμπραξης των κομμάτων του χώρου, που εκτείνεται από το ΠΑΣΟΚ μέχρι την Νέα Αριστερά, προσωρινά αναβάλλεται.
Μέχρι πότε; Μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο με τις …εκκρεμότητες ανάδειξης νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού ως γνωστόν και τα δύο κόμματα βρίσκονται σε προεκλογική διαδικασία.
Θυμίζουμε ότι το θέμα της δημιουργίας ενός ενιαίου φορέα της κεντροαριστεράς, είχε βρεθεί στο επίκεντρο των συζητήσεων στην περίοδο πριν τις ευρωεκλογές, ενώ αναζωπυρώθηκε αμέσως μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτό που βρήκε το ΠΑΣΟΚ να συγκεντρώνει ποσοστό 12,7% και τον ΣΥΡΙΖΑ σε πτωτική πορεία να φτάνει το 14,9%. Δηλαδή και τα δύο κόμματα να συναθροίζουν ποσοστό 27,6% που μαζί με το 2,4% της Νέας Αριστεράς δημιουργούσαν έναν …ολοστρόγγυλο 30%. Λίγο παραπάνω από το 28,3% που συγκέντρωσε η Νέα Δημοκρατία.
Η πλέον χαρακτηριστική στιγμή αυτών των διεργασιών, πριν τις ευρωεκλογές, ήταν η συζήτηση που έγινε στις 13 Φεβρουαρίου στο θέατρο ΑΛΦΑ όπου παραβρέθηκαν οι Διονύσης Τεμπονέρας (ΣΥΡΙΖΑ), Μανώλης Χριστοδουλάκης (ΠΑΣΟΚ) και Έφη Αχτσιόγλου (Νέα Αριστερά) με αντικείμενο το «Ποιος θα νικήσει τον Μητσοτάκη». Η αντίστοιχη μετεκλογική «στιγμή» ήταν το Συνέδριο του Ινστιτούτου του Αλέξη Τσίπρα, στις 17 Ιουνίου, όπου ο πρώην πρωθυπουργός χρησιμοποίησε την εξής παρότρυνση: «Να δώσουμε χώρο στο μαζί». Ήταν μία εκδήλωση που παραβρέθηκαν πάμπολλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ (συμπεριλαμβανομένου του Γ.Παπανδρέου), της Νέας Αριστεράς αλλά και του Πράττω του Νίκου Κοτζιά.
Από εκεί και πέρα όμως δρομολογήθηκαν εξελίξεις σχεδόν σε όλους τους προαναφερόμενους χώρους. Στο ΠΑΣΟΚ οι επιθετική ρητορική στελεχών για το εκλογικό αποτέλεσμα οδήγησαν τον Νίκο Ανδρουλάκη να προκηρύξει εκλογές ανάδειξης ηγεσίας. Στον ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε η διαδικασία αμφισβήτησης της προεδρίας Κασσελάκη που οδήγησε στην έκπτωση του από το προεδρικό αξίωμα στις 8 Σεπτέμβρη. Στην Νέα Αριστερά οριστικοποιήθηκε η σύμπραξη με τον «Κόσμο» του Σωκράτη Κόκκαλη ενώ ο χώρος θα πραγματοποιήσει συνέδριο, με ζητούμενο τους άξονες των εφεξής κατευθύνσεων του.
Όπως ήταν αναμενόμενο στο πλαίσιο των εσωτερικών ανταγωνισμών που δημιουργήθηκαν το θέμα της συμπόρευσης του χώρου της κεντροαριστεράς, είτε «δεν αγγίζεται» -ως ευαίσθητο- από αυτούς που το στηρίζουν, είτε αποτελεί βασικό προεκλογικό επιχείρημα αυτών που το αποστρέφονται (π.χ Κασσελάκης – Πολάκης στον ΣΥΡΙΖΑ, Διαμαντοπούλου στο ΠΑΣΟΚ). Ιδίως από την στιγμή που τα πολιτικά δεδομένα (εκλογικός νόμος που δεν δίνει μπόνους σε συνασπισμούς κομμάτων, χρέη του ΠΑΣΟΚ) καθιστούν το εγχείρημα οργανωτικά επίπονο και περίπλοκο.
Όμως τίποτε από τα παραπάνω δεν φαίνεται πως μπορεί να «βγάλει από το τραπέζι» την υπόθεση του «ενιαίου φορέα της κεντροαριστεράς».
Σε πολιτικό επίπεδο για ένα σημαντικό και μάλλον πλειοψηφικό αριθμό στελεχών, στο εσωτερικό των εμπλεκόμενων κομμάτων, φαίνεται ως η μόνη διέξοδος για την επαναφορά του πολιτικού συστήματος σε συνθήκες δικομματικής εναλλαγής.
Επίσης, σε επίπεδο οικονομικών παραγόντων δεν λείπουν τα κέντρα εκείνα που θα έβλεπαν μια τέτοια εξέλιξη ως «διόρθωση» της υπάρχουσας κατάστασης, που έχει μετατρέψει το Μέγαρο Μαξίμου σε έναν ανεξέλεγκτο και «μονοπωλιακό» μηχανισμό «τροχιοδρόμησης» συμφερόντων που δημιουργεί ολοένα και αυξανόμενη δυσαρέσκεια.
Σε αυτή την κατεύθυνση είναι εξαιρετικά πιθανό να οδηγηθούν οι χώροι τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Ανεξάρτητα – μάλιστα- από την έκβαση των εσωκομματικών τους διαδικασιών.
Στην Χαριλάου Τρικούπη, είτε τελικά επανεκλεγεί ο Νίκος Ανδρουλάκης, είτε κάποιος εκ των Χάρη Δούκα – Παύλου Γερουλάνου δεν φαίνεται πως θα οδηγήσει η νέα ηγεσία σε …αυτόματη εκτίναξη των ποσοστών επιρροής του κόμματος. Ιδίως από την στιγμή που δεν μπορεί να υιοθετήσει έναν πολιτικό λόγο μακριά από την συναίνεση σε βασικές επιλογές της Νέας Δημοκρατίας. Έτσι, η πιο πιθανή εξέλιξη είναι πως το ζήτημα της «κεντροαριστεράς» θα επανέλθει στο προσκήνιο από στελέχη που το στηρίζουν με συνέπεια, έχοντας μάλιστα και ηγετικές βλέψεις, όπως ο Νίκος Χριστοδουλάκης.
Στον ΣΥΡΙΖΑ η πιθανότητα επανεκλογής Κασσελακη θα δρομολογήσει διάσπαση που θα εκφραστεί σε στελεχιακό και κοινοβουλευτικό επίπεδο. Περίπου 15 με 17 βουλευτές, αν όχι περισσότεροι, θα βρεθούν «δίχως κόμμα» γεγονός που θα δημιουργήσει μια αλληλουχία ζυμώσεων, αρχικά σε κοινοβουλευτικό επίπεδο μαζί με το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Αριστερά. Συνθήκη που θα αποτελέσει «πρόπλασμα» κεντροαριστερού σχήματος. Σε περίπτωση επικράτησης του Σωκράτη Φάμελου ο ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθεί σε πορεία «όσμωσης» με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ για λόγους αντίστοιχους με αυτούς της Χαριλάου Τρικούπη.
Εν κατακλείδι, η λεγόμενη «υπόθεση της κεντροαριστεράς», παραμένει το πιο πρόσφορο «όχημα» για την αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού. Μια σημαντική, όσο και περιοδική διαδικασία προσαρμογής του πολιτικού προσωπικού στις ολοένα αναβαθμιζόμενες ανάγκες του συστήματος.
ΠΗΓΗ: imerodromos.gr
