Όσο πλησιάζουμε προς τις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου φαίνεται πως ένα «φάντασμα αρχίζει και πλανάται πάνω από τη χώρα».
Η συζήτηση για την συνεργασία των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων του τόπου φαίνεται, ότι αρχίζει πραγματικά να τρομάζει.
Τρομάζει πρωτίστως την κυβέρνηση, που μετά το στραπάτσο που έπαθε στους μεγάλους δήμους στα πλαίσια των αυτοδιοικητικών εκλογών, μετά την κοινωνική αντιπολίτευση που συσπειρώθηκε ενάντια στο νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, μετά το μέτωπο των προοδευτικών δυνάμεων που εκδηλώθηκε στη βουλή για την υποβάθμιση του κράτους δικαίου στα πλαίσια της πρότασης δυσπιστίας, μετά τις 1.500.000 υπογραφές της Μαρίας Καρυστιανού για την αποτροπή της συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών αλλά και το αντιπολεμικό κίνημα για την σφαγή στην Παλαιστίνη, έχει κάθε λόγο να ανησυχεί, ότι εκκολάπτεται πλατιά πολιτική έκφραση, που μπορεί να κοιτάξει την ΝΔ στα μάτια και να δώσει εναλλακτική κυβερνητική πολιτική πρόταση εξουσίας.
Δεν τρομάζει όμως μόνο η κυβέρνηση. Τρομάζουν και όσοι δεν αντιλαμβάνονται, ότι η ιστορία έχει την τάση να υπερβαίνει την πολιτική αδράνεια και αυτοαναφορικότητα. Ο λαός δεν ενδιαφέρεται για ηγεμονισμούς, για ανέξοδες κομματικές περιχαρακώσεις και δεν έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί την κοινωνία να καταστρέφεται.
Είναι προφανές, ότι σε συνθήκες (προ)εκλογικού ανταγωνισμού των κομμάτων δεν υφίστανται οι αντικειμενικοί όροι για την πολιτική εξέλιξη διεργασιών, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει, ότι αυτές δεν συντελούνται στην πράξη. Άλλωστε η κοινωνική κίνηση είναι πάντα εκείνη που επιβάλλει τις εξελίξεις και μοιραία, ο λαός δεν πρόκειται να ανεχτεί διαγκωνισμούς για την δεύτερη και τρίτη θέση, αν δεν διακρίνει ρεαλιστική προοπτική κυβερνησιμότητας.
Είναι δεδομένο ότι οικονομικά, μιντιακά και λοιπά εξωθεσμικά πολιτικά κέντρα θα επιχειρήσουν να ελέγξουν τις εξελίξεις και να κατευθύνουν τη συζήτηση σε συγκεκριμένα πρόσωπα και σε ρόλους. Πρόκειται για μια μεγάλη συστημική παγίδα. Ο μοναδικός τρόπος να προκύψει διέξοδος, που θα αποτελέσει πρωτοβουλία του λαϊκού παράγοντα, είναι να ενεργοποιηθεί η «κοινωνία των πολιτών».
Όχι αύριο αλλά χτες, πρέπει οι συλλογικότητες, οι κοινωνικοί φορείς, οι ανένταχτοι πολίτες, αλλά και τα κόμματα του προοδευτικού χώρου, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις κοινωνικής ώσμωσης και ενωτικής δράσης.
Το αντιπολεμικό κίνημα, οι κοινωνικές ανισότητες, η υπεράσπιση της δημοκρατίας και των θεσμών, οι αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ανεξαρτησίας, της ισότητας, το κράτος δικαίου, είναι πεδία προγραμματικής σύγκλισης και ευκαιρία για ανάληψη πρωτοβουλιών.
Αν εμπιστευτεί κανείς τις δημοσκοπήσεις το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών σε λίγες ημέρες δεν πρόκειται να δώσει κυβερνητική προοπτική, για τα κόμματα του αριστερού και προοδευτικού χώρου. Χρειάζεται λοιπόν κάτι παραπάνω. Χρειάζεται ένα σήμα προς την κοινωνία, που θα ξεκινήσει με την χάραξη μιας κόκκινης γραμμής με το παρελθόν και όσα έχουν ακουστεί, αλλά και μια διάθεση πολιτικής γενναιότητας, που θα σημάνει την σύνθεση αλλά και την υπέρβαση των αντιθέσεων του χθες.
Αν καταλήξουμε στις πολιτικές, στις κοινές αρχές και αξίες, αν αποκτήσουμε όρους προγραμματικής και πολιτικής ενότητας, μπορούμε να ξεπεράσουμε τις ιδεολογικές αντιθέσεις που ίσως και να εδράζονται σε ένα κόσμο που μάλλον έχει αλλάξει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν μπορεί παρά να είναι πρωταγωνιστής σε αυτήν την προοπτική. Με το καλύτερο δυνατό εκλογικό αποτέλεσμα στην κάλπη μπορεί και πρέπει να ξεκλειδώσει την δυνατότητα να υπάρξει μια πραγματική αντεπίθεση των προοδευτικών δυνάμεων.
*Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Τα Νέα Σαββατοκύριακου”
Πηγή: dnews.gr
