Διάτρητο το σύστημα στα ιδρύματα, απροστάτευτα τα παιδιά

Ημερομηνία:

Διαφήμιση

«Tα παιδιά σε ιδρύματα διαβιούν για μεγάλο χρονικό διάστημα εκεί και, συνήθως, μέχρι την ενηλικίωσή τους, με βλαπτικές συνέπειες και μη αποδεκτές εκπτώσεις σε ό,τι αφορά την προστασία των δικαιωμάτων τους και, εν γένει, την εξυπηρέτηση του βέλτιστου συμφέροντός τους.

Ο χαμηλός αριθμός των υποψήφιων αναδόχων, η έλλειψη επαγγελματικής αναδοχής, ειδικά για τα παιδιά με αναπηρία, η έλλειψη εναλλακτικών μορφών διαβίωσης εκτός ιδρύματος τόσο για τα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας με μηδενικές πιθανότητες αποκατάστασης, μέσω αναδοχής και υιοθεσίας, όσο και για τα παιδιά που απομακρύνονται από τη βιολογική τους οικογένεια, πριν τοποθετηθούν σε ίδρυμα, σε συνδυασμό με την έλλειψη στοχευμένων παρεμβάσεων πρόληψης, υποστήριξης και παρακολούθησης των ευάλωτων οικογενειών στην κοινότητα, συνιστούν τα σημαντικότερα εμπόδια στην αποϊδρυματοποίηση των παιδιών αυτών και στην ομαλή κοινωνική τους επανένταξη».

Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με την παραπάνω παραδοχή που περιλαμβάνεται στο Εθνικό Σχέδιο Δράσης του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΕΚΚΑ); Κανένας λογικός άνθρωπος. Αλλά το θέμα είναι ευρύτερο από αυτό των δομών προστασίας. Αφορά όλο το σύστημα παιδικής προστασίας. Αλλωστε σε δύο εκθέσεις του –το 2015 και το 2020– ο Συνήγορος του Πολίτη έχει αναφερθεί εκτενώς στις συνθήκες που επικρατούν στα ιδρύματα, όπου παραβιάζονται μια σειρά από δικαιώματα των παιδιών.

Πώς εποπτεύονται αυτές οι μονάδες; Από ποιους; Και κάθε πότε ελέγχονται; Οι σοκαριστικές αποκαλύψεις για την «Κιβωτό του Κόσμου» φέρνουν στο φως ανεπάρκειες, δυσλειτουργίες αλλά και τις σαφέστατες πολιτικές ευθύνες.

Περίπου 3.000 υπεύθυνοι για την προστασία ανηλίκων σε όλη τη χώρα θα συμμετάσχουν στην πρώτη τηλεδιάσκεψη που διοργανώνει το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (EKKA), για να εντοπιστούν οι ανάγκες και οι αγωνίες τους. Τα ερωτήματά τους θα οδηγήσουν σε επιμορφωτικές διαδικασίες και συγχρονισμό με την εμπειρία που έχουν οι ομόλογοί τους σε χώρες που έχουν κατορθώσει να εφαρμόζουν μια συνεκτική πολιτική για την αντιμετώπιση, αποτροπή και καταγραφή των περιστατικών κακοποίησης παιδιών. Γιατί πίσω από το μιντιακό μπάχαλο που εκδηλώνεται κάθε φορά που έρχεται στην επιφάνεια ένα περιστατικό κακοποίησης, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό από αυτό του Κολωνού ή των Πετραλώνων, πίσω από τις καταγγελίες της συνηγόρου της 12χρονης και τα πήγαινε-έλα του παιδιού για αναγνωρίσεις προσώπων στη ΓΑΔΑ, ο καλόπιστος ερευνητής θα διαπιστώσει αυτά που ομολογούν από τα μέσα οι ειδικοί:

■ Δεν υπάρχει καταγεγραμμένη ενιαία διαδικασία για την αναφορά περιστατικών κακοποίησης παιδιών.

■ Δεν προβλέπεται η παρακολούθηση της εξέλιξης των αναφορών περιστατικών παιδικής κακοποίησης.

■ Δεν υπάρχει νομοθετική δέσμευση για τη διοικητική διασύνδεση και συνεργασία των αρμόδιων φορέων, αλλά επαφίεται στη διάθεση των εμπλεκόμενων φορέων.

■ Δεν υπάρχει πληροφοριακό σύστημα για την καταγραφή και παρακολούθηση των αναφορών περιστατικών παιδικής κακοποίησης.

Στη θέση όλων αυτών των «Δεν», τι άλλο υπάρχει για την αποτροπή της κακοποίησης; Διάσπαρτες διατάξεις για την προστασία των παιδιών, την ενημέρωση των αρμόδιων αρχών και τις αρμοδιότητες ορισμένων φορέων, όταν πια έχει συμβεί το κακό. «Μέχρι πρότινος το προσωπικό των κοινωνικών υπηρεσιών στους δήμους ήταν κάπως αόρατο», σημειώνει η Κατερίνα Γκαγκάκη, αρμόδια αντιδήμαρχος Αθηναίων. «Προσπαθούσαμε να επισπεύσουμε τις διαδικασίες. Ζητούσαμε βοήθεια από παντού και από το υπουργείο Εργασίας για να γίνουν γρήγορα κάποια πράγματα, αλλά…» δηλώνει στην «Εφ.Συν.» όταν τη ρωτάμε για το πώς παρενέβησαν οι υπηρεσίες του δήμου στην αποκάλυψη του δράματος του παιδιού στον Κολωνό. Τη ρωτάμε πόσο κοντά είναι στο παιδί οι υπηρεσίες του δήμου, αφού η δικηγόρος της οικογένειας της 12χρονης καταγγέλλει ότι το παιδί δεν έχει ψυχολογική υποστήριξη. «Μα το παιδί μένει στο νησί», απαντά η κ. Γκαγκάκη. «Πώς μπορούμε εμείς να εμπλακούμε;» διερωτάται, συμπληρώνοντας ότι αυτήν την περίοδο οι κοινωνικές υπηρεσίες έχουν 70 πολύ σοβαρές υποθέσεις κακοποίησης παιδιών υπό διερεύνηση.

Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια από την έλευση της νέας διακυβέρνησης ώστε να συσταθεί με το άρθρο 9 του Ν. 4837/2021 Εθνικό Σύστημα Καταγραφής και Παρακολούθησης Αναφορών περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων ως συντονιστικός μηχανισμός. Καθοριστικός ο ρόλος σε αυτήν τη διαδικασία του ΕΚΚΑ, στο οποίο έχει δημιουργηθεί ένα αρχείο με όλα τα στοιχεία των Υπευθύνων Προστασίας Ανηλίκων, καθώς και των ανοιχτών και κλειστών δομών ανά περιφέρεια, για όλη τη χώρα. Στην παρούσα φάση, έχουν καταγραφεί περίπου 3.000 Υπεύθυνοι Προστασίας Ανηλίκων, οι οποίοι έχουν οριστεί στους φορείς Παιδικής Προστασίας, που είναι «φορείς κοινωνικής πρόνοιας δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου» (άρθ. 3, Ν. 4837/2021).

Αρκεί αυτό; Φυσικά όχι. Εκκρεμεί η έκδοση υπουργικής απόφασης με την οποία θα καθορίζονται η λειτουργία και η εποπτεία του Εθνικού Συστήματος Καταγραφής και Παρακολούθησης αναφορών κακοποίησης παιδιών, προκειμένου να υλοποιηθεί το πληροφοριακό σύστημα μέσω του οποίου θα καταγράφονται και θα παρακολουθούνται οι αναφορές κακοποίησης. Δηλαδή, τέλη του 2023 και βάλε…

Ισως ένα από τα θετικά είναι ότι στο ΕΚΚΑ πρόεδρος είναι ένα πρόσωπο εγνωσμένης επαγγελματικής συνέπειας και ταχύτητας, η δρ Αρτεμις Δεδούλη. Επί 2 δεκαετίες διετέλεσε γενική διευθύντρια κοινωνικής ασφάλισης στο υπ. Εργασίας και στη συνέχεια επελέγη στη διακριτή θέση της γενικής διευθύντριας Πρόνοιας και από την επί ΣΥΡΙΖΑ αναπληρώτρια υπουργό Εργασίας, Θεανώ Φωτίου. Διοικητικό στέλεχος που σηματοδοτεί τη συνέχεια και συνέπεια, μπορεί να συμβάλει ώστε η πρόνοια, στον βαθμό που ενισχυθεί οικονομικά και πάψει να είναι ο φτωχός συγγενής, να παίξει τον αναβαθμισμένο ρόλο της βγαίνοντας σιγά σιγά από την αφάνεια. Αλλωστε το ΕΚΚΑ έχει επιπλέον κομβικό ρόλο ως εθνικός συντονιστής της ευρωπαϊκής σύστασης «Εγγύηση για το παιδί».

Κι όμως στην «Κιβωτό» Βόλου ο έλεγχος τα βρήκε όλα άψογα

Σε αυτήν τη φάση το ΕΚΚΑ ξεκινά ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης στο εξωτερικό των δικών του κοινωνικών λειτουργών. Τους καλεί να δηλώσουν αν και κατά πόσο ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν σε ευρωπαϊκά προγράμματα προκειμένου να καλύψουν ελλείψεις. «Μέχρι την 1η Φεβρουαρίου πρέπει να στείλουμε τους κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους μας να μετεκπαιδευτούν εκεί όπου θεωρούν ότι είναι καλύτερα γι’ αυτούς με βάση τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Να δουν πώς παρακολουθούν και φροντίζουν στις πιο προηγμένες χώρες ένα παιδί που έχει υποστεί κακοποίηση», δηλώνει στην «Εφ.Συν.» η δρ Αρτεμις Δεδούλη, επιμένοντας ότι «πρέπει να έχουμε και άρτια ενημερωμένους κοινωνικούς λειτουργούς».

Ομως το ΕΚΚΑ έχει και μία πολύ σημαντική δραστηριότητα: είναι ο εθνικός φορέας γνωμοδότησης για το εάν μια δομή μπορεί και πρέπει να λάβει πιστοποίηση και χρηματοδότηση από το υπ. Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέ σεων.

Μόνο που και εδώ απαιτούνται μεγάλες αλλαγές. Ανακαλύπτοντας το πόρισμα ελέγχου του κοινωνικού συμβούλου της περιφέρειας για το παράρτημα της «Κιβωτού» του Βόλου (απ’ όπου ξεκίνησαν οι καταγγελίες) διαπιστώνουμε ότι «είναι όλα άψογα». Ολη η αξιολόγηση θετική: η επωνυμία, η ίδρυση, το κτιριακό. «Η λειτουργία του φορέα μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική», πιστοποιεί ο ελεγκτής. Αλλωστε, ποιος μπορεί να του αμφισβητήσει αυτήν την εκτίμηση όταν δεν υπάρχουν θεσμοθετημένα ποιοτικά κριτήρια ελέγχου. Οταν δεν του επιτρέπεται να ρωτήσει εάν και κατά πόσο ο παιδαγωγός της δομής έχει ανάλογο πτυχίο, αν ο φροντιστής έχει την παραμικρή γνώση. Αρα, μήπως ήρθε η ώρα να εξοπλιστούν και οι κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι και σύμβουλοι με εργαλεία ποιοτικού και ουσιαστικού ελέγχου, που δεν θα περιορίζονται στο πόσα τετραγωνικά έχουν οι κοιτίδες;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ ψυχίατρος

«Αποϊδρυματοποίηση μέχρι σήμερα δεν γίνεται»

• Με αφορμή την «Κιβωτό του Κόσμου» έχει ξεκινήσει –επιτέλους– μια μεγάλη συζήτηση για τα ιδρύματα όπου μεγαλώνουν παιδιά. Μπορεί να υπάρξει «καλό» ίδρυμα;

Δεν υπάρχει ίδρυμα που να μην είναι επιβλαβές για τα παιδιά. Αυτό έχει αποδειχτεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα γιατί στη χώρα μας ακόμα δυσκολευόμαστε να το αποδεχτούμε, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Ως εκ τούτου, πάντως, δεν υπάρχει τρόπος να διασφαλιστούν αποτελεσματικά τα δικαιώματα των παιδιών στα ιδρύματα, ό,τι κι αν λέγεται περί τούτου. Με δεδομένα τα παραπάνω, η συζήτηση για τυχόν εισαγωγή μηχανισμών ελέγχου της κατάστασης στα ιδρύματα έχει νόημα μόνο αφότου έχει οριστεί μια καταληκτική ημερομηνία οριστικού κλεισίματός τους και ένας συγκροτημένος οδικός χάρτης για το πώς πάμε στον στόχο της πλήρους αποϊδρυματοποίησης και της μέχρι τότε ανάπτυξης των υπηρεσιών που θα καλύπτουν με σύγχρονες υπηρεσίες τις ανάγκες που μέχρι σήμερα καλύπτουν τα ιδρύματα.

Ο Γιώργος Νικολαΐδης είναι διευθυντής Δ/νσης Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας στο Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού, τ. πρόεδρος της Επιτροπής Λανζαρότε του Συμβουλίου της Ευρώπης

• Αυτή τη στιγμή περίπου 1.500 παιδιά βρίσκονται σε ιδρύματα. Προχωρά σωστά η διαδικασία της αποϊδρυματοποίησης ή διαπιστώνετε καθυστερήσεις; Κι αν ναι, πού τις αποδίδετε;

Κακά τα ψέματα: αποϊδρυματοποίηση στην Ελλάδα μέχρι σήμερα δεν γίνεται. Αποϊδρυματοποίηση θα σήμαινε –όπως ακριβώς έγινε σε διάφορες άλλες χώρες της Ευρώπης– την υιοθέτηση μιας συνεκτικής στρατηγικής που να ορίζει ένα χρονοδιάγραμμα μέχρι την οριστική εξάλειψη των ιδρυμάτων αλλά και τα απαραίτητα βήματα για να φτάσουμε σε αυτό τον στόχο. Δυστυχώς αυτό, δηλαδή μια συνεκτική Εθνική Στρατηγική για την Αποϊδρυματοποίηση –παρότι η Ε.Ε. το έχει χρηματοδοτήσει ξανά και ξανά από το 2018 με τις δυο τελευταίες κυβερνήσεις– δεν έχει υπάρξει. Αντί αυτού έχουμε όλη την τελευταία δεκαετία δηλώσεις μόνο διακηρυκτικού χαρακτήρα των πολιτικών ηγεσιών, που όμως δεν συνοδεύονται από τις πράξεις που θα αναλογούσαν.

• Γίνεται πολύς λόγος για τις διαδικασίες ελέγχου των ιδρυμάτων και λογοδοσίας σε κάθε επίπεδο της λειτουργίας τους. Ποια κενά εντοπίζετε; Ποιες είναι οι δικλίδες ασφαλείας που λείπουν για τα παιδιά;

Οπως είπαμε, απόλυτη διασφάλιση δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μέσα στο ιδρυματικό περιβάλλον. Και κάθε φορά που αποκαλύπτεται ότι τα ιδρύματα δεν είναι τόπος προστασίας και φροντίδας των παιδιών, αλλά αντιθέτως τόπος επαναθυματοποίησής τους, η συζήτηση για δήθεν επαρκείς μηχανισμούς ελέγχου χρησιμοποιείται για να παραπέμψει το αίτημα της αποϊδρυματοποίησης στις ελληνικές καλένδες. Κάποιους μηχανισμούς μπορεί να βάλει κανείς μόνο υπό την προϋπόθεση ότι συνδέονται ως ενδιάμεσο μέτρο με μια εθνική στρατηγική για το κλείσιμο των ιδρυμάτων σε έναν ορατό χρονικό ορίζοντα.

• Τι είναι αυτό που μας λείπει ώστε να μη φτάνουν καν τα παιδιά σε ιδρύματα;

Το πρώτο που μας λείπει είναι η ανάπτυξη ενός ενιαίου, συγκροτημένου και αυτόνομου κοινωνικοπρονοιακού τομέα. Για διάφορους ιστορικούς λόγους, στη χώρα μας η πρόνοια απέχει από το να έχει συγκροτηθεί ως συμπαγής τομέας της δημόσιας διοίκησης – όπως έχει συμβεί στις περισσότερες, αν όχι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Αποτέλεσμα αυτού είναι, αφενός, να μην υπάρχει καμία συστηματική πολιτική πρώιμου εντοπισμού και στήριξης των οικογενειών με παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσλειτουργίες (με στόχο να μη φτάσουν τα πράγματα σε επίπεδο επικινδυνότητας για τα παιδιά), αφετέρου, να αναπαράγονται παρωχημένες μέθοδοι για την προστασία των παιδιών (όπως η ιδρυματική φιλοξενία τους, η ευκολία στην απομάκρυνση παιδιών από οικογένειες που διαβιούν στην ακραία φτώχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό, η συγχώνευση του θεσμού της αναδοχής από τον θεσμό της τεκνοθεσίας κ.ο.κ.). Αυτά θα πρέπει να αλλάξουν αμέσως. Αλλά απαιτείται η ανάλογη πολιτική βούληση, να συγκρουστεί κανείς με πλήθος μικρών και μεγάλων συμφερόντων που συντηρούν και αναπαράγουν τη σημερινή κατάσταση υστέρησης στον τομέα της προστασίας των ευάλωτων και δη των παιδιών.

Οταν τα παιδιά που μένουν σε ιδρύματα μιλούν…

■ Για τους κοινωνικούς λειτουργούς

► «Είναι πολύ χρήσιμο να μιλάς στην ψυχολόγο και στην κοινωνική λειτουργό. Μόλις όμως εμπιστευτείς, φεύγουν, γιατί έληξε το πρόγραμμα που τις πληρώνει και έρχεται άλλη και πρέπει να ξαναρχίσεις από την αρχή και αυτό δεν το θέλω»

■ Για τα όνειρά τους

► «Δεν ξέρω τι να ονειρευτώ, ζω σε ίδρυμα και δεν ξέρω πού θα είμαι όταν φύγω από εδώ» (απάντηση 16χρονης)

■ Για την αναδοχή

► «Στο ίδρυμα νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια. Δεν θέλω να γίνει αναδοχή. Δεν εμπιστεύομαι τις οικογένειες»

■ Για τα ιδρύματα

► «Δεν θέλω να υπάρχουν ιδρύματα αλλά διαμερίσματα με κάποιον άνθρωπο εκεί, κάτι σαν κατασκήνωση»

► «Το φαγητό είναι απαίσιο. Μία φορά τον μήνα κάνουν κάτι καλό. Μερικές φορές έρχονται εθελοντές και μαγειρεύουν και τότε το φαγητό είναι καλύτερο»

► «Μας δίνουν 20 ευρώ την εβδομάδα για χαρτζιλίκι. Οταν είσαι κάτω από 15 ετών σού δίνουν 10. Με αυτά συνήθως παραγγέλνουμε φαγητό. Δεν φτάνουν για να αγοράσουμε ρούχα»

► «Υπάρχουν προβλήματα με τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Μας ρωτούν τι θέλουμε και τους λέμε. Εγώ είχα ζητήσει αγγλικά και χορό. Ο χορός έγινε για ένα διάστημα. Τα αγγλικά θα τα πλήρωνε ο μπαμπάς μου. Ομως δεν έγινε ποτέ»

► «Δεν μπορούμε να πάμε στο σπίτι ενός παιδιού, ούτε μία βόλτα με τους άλλους, γιατί πρέπει να γυρίσουμε νωρίς στο Ιδρυμα»

(Aπό πρόσφατη έρευνα του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας)

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΔΟΧΗ

Τα παιδιά που λιμνάζουν σε ιδρύματα

Στέργιος Σιφνιός διευθυντής Συνηγορίας στα Παιδικά Χωριά SOS

Χρειάζεται περισσότερος κόσμος, καλύτερη ενημέρωση, να επενδύσει η Πολιτεία. Στην πράξη δεν επιβεβαιώνεται ότι η αναδοχή προχωρά

Αποϊδρυματοποίηση δεν νοείται αν δεν υπάρχει ένα πολύ καλό σύστημα πρωτοβάθμιας παρέμβασης στην κοινότητα που να υποστηρίζει τις βιολογικές οικογένειες ώστε να υπάρχει έγκαιρη παρέμβαση και να αποτρέπεται, σε πολλές περιπτώσεις, ο αποχωρισμός των παιδιών από αυτές. Καθυστερεί για πάρα πολλούς η τοποθέτηση παιδιών στις ανάδοχες οικογένειες. Στην κοινωνία δεν είναι σαφές τι είναι η αναδοχή και πολλοί έρχονται μέσω αυτής για να υιοθετήσουν και απογοητεύονται. Υπάρχει μεγάλη υποστελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών που ασχολούνται με την ενημέρωση και αξιολόγηση των υποψηφίων αναδόχων. Η σχετική πλατφόρμα χρειάζεται βελτίωση, όταν π.χ. ένα παιδί έχει αδερφάκια, να μπορεί να το δει ο ανάδοχος ώστε να μη χωριστούν.

Δεν υπάρχουν υποψήφιοι ανάδοχοι για παιδιά με αναπηρία. Τα περισσότερα ιδρύματα έχουν παιδιά πάνω από 8-9 ετών κι αυτά επίσης δεν τα παίρνει ένας ανάδοχος. Αυτά τα παιδιά λιμνάζουν στα ιδρύματα. Κι εδώ μπαίνει η επαγγελματική αναδοχή, εκπαιδευμένοι ανάδοχοι γονείς που αμείβονται για να πάρουν παιδιά με δυσκολίες, που είναι διαθέσιμοι για παιδιά από ιδρύματα ή σε έκτακτες περιστάσεις. Προβλέπεται στον νόμο, αλλά ακόμα δεν έχει υλοποιηθεί και ακούμε ότι θα γίνει για κάποια παιδιά από το Ταμείο Ανάκαμψης σταθερή χρηματοδότηση από τον τακτικό προϋπολογισμό και θα προβλεφθεί για το σύνολο των ανάπηρων παιδιών.

Ενα μεγάλο πρόβλημα είναι η υποστήριξη των αναδόχων οικογενειών αφού ξεκινήσουν με ένα παιδί. Και αυτό γιατί η υποστήριξη αυτή γίνεται από τις υποστελεχωμένες κοινωνικές υπηρεσίες.

Δεν προχωράει γρήγορα η αναδοχή, δεν υπάρχουν αρκετοί ανάδοχοι για να καλύψουν την εμπειρία των παιδιών. Χρειάζεται περισσότερος κόσμος, καλύτερη ενημέρωση, να επενδύσει η Πολιτεία. Στην πράξη δεν επιβεβαιώνεται ότι η αναδοχή προχωρά.

Μαρία Πετροπούλου

Η αναδοχή δεν είναι για όλους

Η Μαρία Πετροπούλου μαζί με μια διεπιστημονική ομάδα δουλεύει με τους υποψήφιους θετούς ή ανάδοχους γονείς κατά τη διάρκεια προετοιμασίας τους για την αίτησή τους στην ηλεκτρονική πλατφόρμα που θα τους εντάξει στο σχετικό μητρώο – μετά ξεκινά η αξιολόγησή τους από κοινωνικό λειτουργό και ψυχολόγο ως προς τη γονική τους καταλληλότητα, ετοιμότητα, αλλά και η εκπαίδευσή τους για το τι σημαίνει να συνδεθούν με ένα παιδί που έχει περάσει από τη δύσκολη εμπειρία της απομάκρυνσης από τη βιολογική του οικογένεια και της διαβίωσης σε ένα ίδρυμα. Αφού η εκπαίδευση ολοκληρωθεί, οι υποψήφιοι είναι έτοιμοι για τη σύνδεση.

​​​​«Η ψυχική αυτή διεργασία δεν είναι εύκολη, οι άνθρωποι μπορεί να χρειαστεί να περιμένουν 4-5 χρόνια, καθώς τα παιδιά που αξιολογείται ότι θα αποκατασταθούν με τον θεσμό της τεκνοθεσίας είναι αριθμητικά πολύ λιγότερα από τον μεγάλο αριθμό αιτήσεων των υποψηφίων γονέων και δεν έχουν πάντα εύκολο προφίλ. Στην πλειονότητά τους οι αιτήσεις αφορούν παιδιά μικρής ηλικίας ή βρέφη και με καλή γενική υγεία. Αρκετά συχνά μπαίνει το κριτήριο της καταγωγής ως παράγοντας που θα καθορίσει τη θετική ή αρνητική απόφαση των υποψηφίων να προχωρήσουν, αφού ο ρατσισμός μπορεί να είναι πολύ μεγάλος και κρίνουν ότι δεν θα μπορέσουν να το διαχειριστούν· είτε θέλουν να τους μοιάζει ώστε να μπορέσουν να γράψουν την κοινή τους ιστορία χωρίς πολλές προκλήσεις και στιγματισμό».

Οι άνθρωποι που φτάνουν στο γραφείο της Πετροπούλου έρχονται συχνά με δύσκολες ιστορίες και ψυχικά και σωματικά ταλαιπωρημένοι από ατυχείς προσπάθειες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ή κάποια ασθένεια που τους έχει στερήσει τη δυνατότητα για ένα βιολογικό παιδί. «Πολλές φορές η αναδοχή ενός παιδιού/ιών μπορεί να προσεγγίζεται από κάποιους/ες υποψήφιους/ες ως μια ευκαιρία προκειμένου να δημιουργήσουν μια νέα σταθερή οικογένεια. Κι αυτό προκαλεί μεγάλη σύγχυση και ανετοιμότητα όταν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τις πραγματικές προκλήσεις που φέρνει μαζί του αυτός ο θεσμός. Στην αναδοχή ο γονικός ρόλος είναι προσωρινός εφόσον υπάρχουν νομικές εκκρεμότητες· κι ανάλογα την περίπτωση μπορεί να υπάρχουν ενεργά επισκεπτήρια του παιδιού με τη βιολογική του οικογένεια.

Ετσι, συνεχώς πυροδοτούνται ψυχικές διεργασίες στο παιδί και οι ανάδοχοι χρειάζεται να τις αναγνωρίζουν και να τις αντέχουν. Οσο καλό ταίριασμα κι αν γίνει μεταξύ υποψήφιου γονέα και παιδιού, αν δεν υπάρχει μεταπαρακολούθηση από κοινωνικό λειτουργό και ψυχολόγο, ειδικά τον πρώτο χρόνο της κοινής τους ζωής, μια αναδοχή μπορεί να τιναχτεί στον αέρα. Η αναδοχή δεν είναι για όλους, δεν είναι απλή φιλοξενία. Πρόκειται για το χρονικό αυτό σημείο που συναντιούνται οι διαφορετικές ιστορίες γονιών και παιδιών κι αυτό που δημιουργείται δεν είναι απλώς άθροισμα των μερών, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο που προκειμένου να είναι λειτουργικό πρέπει να εμπεριέχει και την προσωπική ιστορία του παιδιού».

*Ρεπορτάζ της Ντίνας Δασκαλοπούλου και Χριστίνας Κοψίνη

Πηγή: efsyn.gr

Διαφήμιση

Κοινοποιήστε:

Διαφήμιση

Δημοφιλή

Διαφήμιση

Περισσότερα Νέα

Το Ισραήλ συνεχίζει την επίθεση στο νοσοκομείο αλ Σίφα – 200 νεκροί σε 10 μέρες

Τους 200 έχουν φτάσει πλέον οι νεκροί στο νοσοκομείο αλ-Σίφα στην πόλη της Γάζας, κατά την...

Έκθεση-βόμβα από το Λογιστήριο του Κράτους για «γαλάζιες ακρίδες» στο νοσοκομείο Μεταξά

*Του Κώστα Παναγιώτου - Το Documento αποκαλύπτει έκθεση-κόλαφο του...

Τέμπη: Οι ανακρίβειες Βορίδη και τα ψέματα της ΝΔ για την αναθεώρηση του άρθρου 86 του Συντάγματος

Είναι απορίας άξιο πώς γίνεται να θεωρείται “δυνατό χαρτί”...
Διαφήμιση