*Γράφει ο Πάνος Λάμπρου – Ασφαλώς δεν είμαι και δεν είμαστε ντέντεκτιβ. Δεν είμαστε αστυνομικοί. Δεν είμαστε δικαστές, δεν είμαστε ανακριτές και εισαγγελείς. Δεν είμαστε κοριοί, δεν παρακολουθούμε τηλέφωνα, δεν είμαστε εκτελεστικό απόσπασμα…
Είμαστε όμως άνθρωποι και πολίτες και αρκετοί και αρκετές από μας ασχολούμαστε με την πολιτική από την σκοπιά της κοινωνικής απελευθέρωσης, από τη σκοπιά της αριστεράς.
Συνεπώς έχουμε κάθε λόγο να σκεφτόμαστε, να μιλάμε και κυρίως να δρούμε με ένα διαφορετικό τρόπο. και δεν μπαίνω στη συζήτηση αν θα μιλάμε πιο “κομψά” ή πιο “σκληρά”, πιο “απόλυτα” ή πιο “διαλλακτικά”, πιο “οργισμένα” ή πιο “ψύχραιμα”. Το ζητούμενο είναι η ουσία…
Ουσία, έτσι όπως προσωπικά την αντιλαμβάνομαι -μπορεί να υπάρχουν και μια σειρά άλλα-, είναι η απουσία κοινωνικού κράτους και δομών στήριξης. Τα εννιά παιδιά της οικογένειας στον Κολωνό ήταν και χθες εκεί και δίπλα ήταν πολλά άλλα και πολύ πιθανά βίωναν τη φτώχεια και την απόλυτη ανέχεια, εύκολα θύματα επιτήδειων βιαστών και υποκριτικά “καθώς πρέπει” ανθρώπων.
Πιο πέρα, δίπλα, “ορατοί” και “αόρατοι”, εγκλωβισμένοι στις ζώνες του κοινωνικού αποκλεισμού, που ναι, υπάρχουν και σήμερα. Ωστόσο ήταν εκτός πλάνου πολιτικής και κοινωνίας και όταν η υπόθεση Κολωνού καταλαγιάσει, θα ξεχαστούν και θα παραμείνουν “αόρατοι”. Ήταν και παραμένουν οι… εκτός, οι περισσευούμενοι του κόσμου.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας, λοιπόν, θα χρειαστεί να μιλήσουμε για τη βία της φτώχειας, πολλές φορές της απόλυτης φτώχειας, για το άδειο ψυγείο, το γάλα και το ψωμί που δεν υπάρχουν για τα παιδιά.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας, λοιπόν, θα χρειαστεί να μιλήσουμε, επίσης, για τις έμφυλες διακρίσεις, την πατριαρχία, τη βία, τον σεξισμό και τις γυναικοκτονίες.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας, λοιπόν, θα χρειαστεί να μιλήσουμε για πολιτικές, που θα προστατεύουν το παιδί, από κάθε μορφή βίας και διακρίσεων. Με κοινωνικές υπηρεσίες, στελεχωμένες και σαφώς ενισχυμένες, οι οποίες δεν θα περιμένουν τους “πελάτες” στο γραφείο τους, αλλά θα βρίσκονται στο πεδίο και το δρόμο, εκεί που ενίοτε η εκμετάλλευση και η βία είναι ορατή.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας, λοιπόν, θα χρειαστεί να μιλήσουμε για τα παιδιά των φαναριών, τα παιδιά του…. δρόμου, όσα ζουν σε συνθήκες απάνθρωπες, για τα παιδιά των καταυλισμών, τα προσφυγόπουλα, τα παιδιά χωρίς ασφαλές οικογενειακό πλαίσιο.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας, λοιπόν, θα χρειαστεί να μιλήσουμε για τη βαρβαρότητα της μάχης της τηλεθέασης, η οποία αρκετές φορές παραπέμπει σε κανιβαλισμό και ανθρωποφαγία. Το 12χρονο παιδί με έναν ιδιόμορφο τρόπο βιάζεται μπροστά στις οθόνες μας.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας, λοιπόν, θα χρειαστεί να υπερασπιστούμε με σθένος το κράτος δικαίου, μακριά από λογικές που δεν είναι απλώς βάρβαρες και απάνθρωπες, αλλά και αποδεδειγμένα αδιέξοδες και αναποτελεσματικές.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας, λοιπόν, από τη σκοπιά των ουμανιστικών ιδεών, θα χρειαστεί να αντιπαρατεθούμε με βαθιά δεξιές ή ακροδεξιές απόψεις, που ως δήθεν λύση σε ένα κοινωνικό ζήτημα (με ρίζες και αιτίες) παρουσιάζουν την επαναφορά της θανατικής ποινής και κάτι άλλα ανατριχιαστικά..
Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας, λοιπόν, ας μιλήσουμε για το παιδί, ως απόλυτη προτεραιότητα, για την κοινωνία των πολλαπλών διακρίσεων, και της βαρβαρότητας.
Διαφορετικά θα βουλιάξουμε μέσα στο βόθρο της….
*Από τον προσωπικό λογαριασμό του Πάνου Λάμπρου στο facebook
