*Του Γιώργου Σερβετά –
Μία παραδοχή αδυναμίας: έχω τόση οργή που δεν έγραψα έγκαιρα το εβδομαδιαίο κείμενό μου. Δεν μπορώ να γράψω για βιβλία, δυσκολεύομαι να γράψω κάτι που να μην είναι οχετός για τα ελεεινά υποκείμενα που σκάνε στην οθόνη μου διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Λογικό. Τα πήρε στο κρανίο ο Κανάκης, που έχει μεγάλη εμπειρία δημόσιων εμφανίσεων, ακόμα και ο απολιτικ Πασχάλης ματαιώνει συναυλία του, ενώ δεν άντεξε ούτε ο Ανδρέας Μικρούτσικος.
Μιλάμε για μια τεράστιας κλίμακας ποινική υπόθεση, ότι αυτή η ιστορία θα πρέπει να κλείσει, αν είναι να υπάρξει κάθαρση, με κυβερνητικά στελέχη στη φυλακή. Έχω βρεθεί και εγώ σε αριστερή οργάνωση, μπορώ να τυλίξω με λόγια πολλές υπεκφυγές και να μιλάω γενικά για ένα απρόσωπο σύστημα, αλλά σόρι, ο τρόπος που η κοινωνία μας αντιλαμβάνεται τη δικαιοσύνη είναι και αυτός της τιμωρίας των ενόχων. Και η παραδεγμένη μορφή της τιμωρίας είναι η φυλάκιση. Χωρίς αυτό, θα υπάρχει πάντα να πλανάται μια ύβρις χωρίς νέμεση, και αυτό δεν είναι καλό για μια κοινωνία.
Ειδικά μετά την πορεία της 26ης Γενάρη, έχω την αίσθηση ότι ταράξαμε τον βούρκο και βγήκανε τα σκατά στην επιφάνεια. Νιώθω απέχθεια για την εμφάνιση, τη φωνή, τη φυσική τους παρουσία και έχω την εντύπωση, ή πιο σωστά κάνω την εικασία, ότι είναι μια απέχθεια φυσική, μία απέχθεια που σχετίζεται με κάποια άρρητη γνώση, σχεδόν ενστικτώδη, ότι μιλάμε για ελεεινά υποκείμενα.
Βγαίνει στην επιφάνεια ένας εσμός ανθρώπων που γίνονται συνεργοί και θεωρώ ότι τα διακυβεύματά τους δεν είναι τεράστια: μικρολειτουργοί του κράτους και των εξουσιών, φακτ τσέκερς, κομματόσκυλα της ΝΔ, κάτι άσχετοι έμποροι που κάνουν πραγματογνωμοσύνες καλεσμένοι σε κανάλια, δημοσιογράφοι που είναι μάλλον αρκετά πλούσιοι αλλά και όχι και τόσο. Βάζουν πλάτες σε μια συγκάλυψη που είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει χωρίς να χυθεί και άλλο αίμα, τζογάροντας σε αυτή την υπόθεση το εργαλείο της δουλειάς τους: όσο έχει απομείνει από το προσωπικό τους κύρος και αξιοπιστία.
Σε έναν βαθμό, είναι άνθρωποι όπως αυτοί που τυχαίνει κανείς να γνωρίσει στη διάρκεια της ζωής του: κάποια παλιά συμμαθήτρια που πασχίζει να γίνει βουλευτής, κανένα μέτριου ταλέντου και νοημοσύνης άτομο που κάνει μπίζνες με Ισραηλινούς. Άνθρωποι δηλαδή που η λιγοστή ευφυΐα τους φτάνει μέχρι να αντιληφθούν την έννοια του συμφέροντος όσο δεν απαιτείται out of the box σκέψη, ακολουθώντας μια συντηρητική πεπατημένη. Την εφαρμόζουν είτε ασχολούνται με το οικογενειακό μπακάλικο, είτε με τη χημική νοθεία καυσίμων. Και ας πούμε ότι όσο βλέπουν κέρδος σε αυτήν τη δουλειά, όσο δεν εκτιμούν ότι υπάρχει κίνδυνος, συνεχίζουν.
Υπάρχει όμως κάτι πιο ενδιαφέρον, από ανθρωπολογικής άποψης. Αν δεν μου διαφεύγει κάτι, σχηματίζω την εντύπωση ότι τα κίνητρά μιας μερίδας ανθρώπων είναι έξω από τα συνηθισμένα μας αναλυτικά εργαλεία, τα έλλογα και ας πούμε μέινστριμ επιστημονικά. Χρειάζεται κανείς κάτι παραπάνω από την προσωπική του εμπειρία για να νιώσει σωματική απέχθεια για γλείφτη δημοσιογράφο με φωνή στρίγγλας και εμφάνιση που αντιστοιχεί σε αυτό που η λαϊκή γνώση μιας παλιότερης εποχής θα ονόμαζε «κωλόγρια»; Ή μήπως η πίστη στην επιστήμη θα λειτουργούσε ως εμπόδιο που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και «αλλοτρίωση»; Μιλώ για το πώς προλαμβάνουμε την εικόνα ενός κυβερνητικού στελέχους ή δικαστικού, που η όψη του και μόνο κραυγάζει ότι πρόκειται για άνθρωπο διεφθαρμένο και ελεεινό. Και δεν μιλώ καν για άτομα όπως εκείνο το αρρωστάκι του τουίτερ που δεν κατονομάζω για έναν μόνο λόγο: δεν γουστάρω να κυλιέμαι στα σκατά με τα γουρούνια. Χωρίς να έχω τέτοιες γνώσεις μου φαίνεται ότι το πρόβλημά της είναι ψ: θέλει να υπάρχει μέσω της απέχθειας των άλλων.
Το παιχνίδι που παίζουν είναι απλό, ποντάρουν στο σοκ που προκαλεί σε κάθε άνθρωπο το θράσος, η σκαιότητα· στην απέχθεια που νιώθει κάθε άνθρωπος να παλέψει με ένα γουρούνι μέσα στα σκατά. Ενώ το γουρούνι θα το απολαύσει.
Κάτι ενδιαφέρον ακόμα: βγαίνουν διάφορα ανθρωπάκια στις οθόνες, και καταλογίζουν πολιτικές βλέψεις σε όσους κατεβαίνουν στον δρόμο. Αυτά τα δουλάκια της εξουσίας υπονοούν ότι στην εξουσία έχουν δικαίωμα μόνο κάτι υπάνθρωποι και χουντοσπέρματα, εξαπτέρυγα της φαμίλιας.
Λοιπόν, ας λερωθούμε, αν θέλουμε να πάρουμε μια ανάσα. Η πολιτική δεν είναι χίπστερ διαγωνισμός, ποιος πήγε πρώτος στην Ψίμυθο, ούτε η αριστερά και η αναρχία είναι κάποιο είδος αριστοκρατίας. Η αηδία που νιώθει κανείς με τους δολοφόνους και αυτούς που σιτίζονται από το έγκλημα δεν είναι προνόμιο κάποιων, είναι ανθρώπινη ιδιότητα. Δηλαδή, κάπου μπάστα με τις ξινιόλες. Εδώ υπάρχει μια ανάγκη να εκφραστεί το λαϊκό αίτημα για δικαιοσύνη. H όποιος ντρέπεται να είναι με τον λαό και πιπιλάει την μπούρδα του λαϊκισμού, απλά θα παραγκωνιστεί στο 0.3% και να πάει στον διάολο, δεν θα λείψει σε κανέναν.
*Ο Γιώργος Σερβετάς γεννήθηκε το 1978, μεγάλωσε στη Θήβα και σπούδασε στο τμήμα Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής, Πάτρα. Του αρέσει να φτιάχνει αφηγήσεις και εικόνες και ακόμα περισσότερο, αφηγήσεις που γίνονται εικόνες.
ΠΗΓΗ: kosmodromio.gr
