«Φοβάμαι ταυρομάχε». Ένα βαθιά πολιτικό κείμενο, που μέσα από την αποδόμηση του δικτατορικού καθεστώτος, αποδομεί και κάθε μορφή απολυταρχικής εξουσίας.
Ένα μανιφέστο για την ανατρεπτική δύναμη της αγάπης και της τρυφερότητας ενάντια στην καταστολή των αυταρχικών καθεστώτων σε οτιδήποτε «διαφορετικό».
Ένας ύμνος για τον άνθρωπο και για τον αγώνα των καταπιεσμένων για την ελευθερία.
Μια διαφορετική παράσταση στο θέατρο Μεταξουργείο.
Το έργο «Φοβάμαι ταυρομάχε» βασισμένο στο μυθιστόρημα του Χιλιανού συγγραφέα Pedro Lemebel (Εκδόσεις Καστανιώτη) που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με τίτλο «Τρυφερέ μου ταυρομάχε», ανεβαίνει για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή, απο τις 10 Μαρτίου και για ένα μήνα σε θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία Άννας Βαγενά.
Παραμονές της πρεμιέρας και σε φορτισμένο συναισθηματικά κλίμα, η κ. Βαγενά με λόγο αιχμηρό και τρυφερό, πολιτικό και βαθιά ανθρώπινο, μας μιλάει για το έργο, τα μηνύματα και τους δικούς της φόβους.
Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε τώρα το συγκεκριμένο έργο;
Αποφάσισα να ανεβάσω το Φοβάμαι Ταυρομάχε γιατί διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Λεμεμπέλ συγκλονίστηκα.
Παίζει συνήθως ρόλο το timing στις επιλογές σας;
Όσον αφορά το συγκεκριμένο έργο, δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία η στιγμή. Νομίζω ότι τα πράγματα για τα οποία μιλάει, όπως η αποδοχή της διαφορετικότητας, η ανάγκη για αγάπη και τρυφερότητα, η δύναμη του έρωτα είναι διαχρονικές έννοιες και αξίες. Όσον αφορά όμως, το πολιτικό τοπίο, στο οποίο διαδραματίζεται το έργο, θα τολμούσα να πω ότι υπάρχει κάποια αντιστοιχία στην κακοποίηση της δημοκρατίας που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας με εκείνη που συνέβαινε στη Χιλή, στη δικτατορία του Πινοσέτ.
Έχει τύχει κάποια φορά να κάνετε λάθος στη χρονική συγκυρία;
Ως προς αυτό καθαυτό το θέμα, ίσως όχι. Ως προς τη διαχείριση του θέματος, ίσως ναι.
Επιλέγετε πάντα μόνη;
Επιλέγω σχεδόν πάντα μόνη μου τα έργα που ανεβάζω, γιατί έχω ένα πάρα πολύ δυνατό ένστικτο, που τις περισσότερες φορές με οδηγεί σωστά.
Ήταν προσωπική σας επιλογή το να μην παίξετε στην παράσταση; Η κάποιος άλλος λόγος;
Στο συγκεκριμένο έργο ο μόνος ρόλος που θα μπορούσα να παίξω θα ήταν αυτός της τραβεστί. Δεν σας κρύβω ότι το σκέφτηκα και με απασχόλησε. Θα ήταν μια τεράστια πρόκληση για μένα. Όμως, επειδή οι υποχρεώσεις μου είναι πάρα πολλές και είμαι πολύ πιεσμένη χρονικά και επίσης επειδή πιστεύω ότι ο καλός συνάδελφος, Νίκος Αρβανίτης, θα είναι εξαιρετικός στον ρόλο, προτίμησα να τον υποδυθεί εκείνος.
Έχετε πει: «Για μένα η υποκριτική και η δημιουργία των θεάτρων είναι συνυφασμένη με τα πολιτικά και κοινωνικά μου ερείσματα. Από μικρό παιδί συνειδητοποίησα πως ήθελα να χρησιμοποιήσω την τέχνη μου ώστε να βρεθώ δίπλα στους ανθρώπους, να αναδείξω τα δικαιώματά τους και να υπερασπιστώ όσα στερούνται. Αυτό νιώθω πως κάνω επίσης μέσα από το όραμα της Αριστεράς. Επομένως για μένα το θέατρο δεν ξεχωρίζει από την πολιτική αλλά θεωρώ πως το ένα συμπληρώνει το άλλο.» Θεωρείτε πως έχετε καταφέρει όσα θα θέλατε;
Θεωρώ ότι έχω καταφέρει αρκετά απ’ αυτά που είχα βάλει στόχο από μικρό παιδί. Πρωτοστάτησα στη δημιουργία δύο Θεάτρων. Του «Θεσσαλικού Θεάτρου» στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Λάρισα, και του Θεάτρου «Μεταξουργείο» στην Αθήνα. Και των δύο αυτών Θεάτρων η δημιουργία, για μένα ήταν και πολιτική πράξη. Ακόμα, τα έργα που επιλέγω ασχολούνται σχεδόν πάντα με καυτά κοινωνικά θέματα. Βεβαίως, όλα αυτά έγιναν με τεράστιο κόστος και προσωπικό και οικονομικό. Αλλά δε μετανιώνω για τίποτα. Ίσα-ίσα, που είμαι βαθιά ικανοποιημένη μέσα μου.
Τι θα θέλατε να αφήσετε πίσω σας από τη βουλευτική σας θητεία;
Το ότι συνέβαλα στη δημιουργία του πρώτου Αποτεφρωτηρίου στη χώρα μας. Ότι συνέβαλα να ψηφιστεί το Σύμφωνο Συμβίωσης. Ότι συνέβαλα στην αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου. Αλλά πιο πολύ απ’ όλα είμαι περήφανη που συμμετείχα στην πρώτη αριστερή κυβέρνηση και για τους πρώτους δύσκολους έξι μήνες της διακυβέρνησής μας.
Η πολιτική είναι πάντα για εσάς ένας έρωτας;
Δε νομίζω ότι είναι έρωτας. Είναι αυτονόητο για μένα, ακόμα από την εποχή της εφηβείας μου, να είμαι ενεργός πολίτης.
Η ταινία «Τρυφερέ μου ταυρομάχε» τι εντύπωση σας έκανε;
Μου άρεσε πάρα πολύ και για το εικαστικό της μέρος, αλλά και για τις υπέροχες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών.
Η διαδρομή βιβλίο-κινηματογράφος-θέατρο λειτουργεί θετικά ή αρνητικά;
Δε λειτουργεί πάντα υπέρ, γιατί όταν ένα βιβλίο μας αρέσει πολύ, συνήθως απογοητευόμαστε όταν το βλέπουμε στο θέατρο ή στον κινηματογράφο.
Το έργο «Φοβάμαι ταυρομάχε» μιλάει για τη σχέση έρωτα και επανάστασης. Για την ανατρεπτική δύναμη της τρυφερότητας. Είναι ένας ύμνος για τον άνθρωπο και για τον αγώνα των καταπιεσμένων για την ελευθερία. Και σας ρωτώ υπάρχει ακόμα στις μέρες μας διάθεση για έρωτα και επανάσταση;
Δεν ξέρω αν υπάρχει, αλλά εγώ θα ήθελα να υπάρχει.
Πόση δύναμη έχει η τρυφερότητα;
Για μένα, έχει τεράστια δύναμη, καμιά φορά μεγαλύτερη κι από το ερωτικό πάθος.
Ο αγώνας των καταπιεσμένων ελπίζετε ότι θα έχει κάποτε αίσιο τέλος;
Όχι. Γιατί η καταπίεση έχει τόσες μορφές, που βρίσκει τρόπο να τρυπώνει ανάμεσά μας.
Αν είχατε απέναντι σας τον συγγραφέα τι θα θέλατε να ρωτήσετε;
Θα ήθελα να τον καλέσω να δει την παράσταση και να του πω ότι τον αγαπάω χωρίς να τον έχω γνωρίσει.
Διαβάζω ότι ο ίδιος αυτοπροσδιοριζόταν «φτωχός, κομμουνιστής και αδερφή». Εμένα δε μου άρεσε αυτό. Διαφωνείτε;
Νομίζω ότι αυτοσαρκαζόταν, πράγμα που το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία στο ανέβασμα;
Στο να κρατήσω τις ισορροπίες ανάμεσα στη γκροτέσκο γραφή του Λεμεμπέλ και τον θεατρικό ρεαλισμό.
Ποιους περιμένετε να αγγίξει περισσότερο το έργο;
Όλους όσους έχουν «στην πλάτη τους ουλές από τα γέλια», όπως λέει κι ο Λεμεμπέλ στο Μανιφέστο του.
Εσείς τι φοβάστε κυρία Βαγενά;
Την αμείλικτη ροή του χρόνου.
Σε ποιόν θα παραδεχόσαστε τους φόβους σας;
Δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν έχω κανέναν άλλο να το απευθύνω παρά μόνο τον εαυτό μου.
Τους ανθρώπους τους φοβάστε;
Όχι. Τους κατανοώ και τους συμπονώ.
Την άγνοια και τη βλακεία φοβάμαι.
Για τις εκλογές τι σκέφτεστε;
Ο θεός να βάλει το χέρι του.
Ταυτότητα της παράστασης
«Φοβάμαι, ταυρομάχε» του Pedro Lemebel.
Θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία, Άννα Βαγενά
Από 10 Μαρτίου στο θέατρο «Μεταξουργείο»
Ο Χιλιανός Pedro Lemebel, γεννήθηκε στο Σαντιάγο στις αρχές του 1950 και πέθανε το 2015. Τον έχουν αποκαλέσει «φαινόμενο της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας» και θεμελιωτή της ακτιβιστικής performance.
Το «Φοβάμαι, ταυρομάχε» έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες και έχει μεταφερθεί στο θέατρο και τον κινηματογράφο.
Το έργο περιγράφει τη σχέση που γεννιέται ανάμεσα σ’ έναν μεσήλικα ομοφυλόφιλο, την «Τρελή» και έναν νεαρό φοιτητή, μέλος επαναστατικής οργάνωσης, επί δικτατορίας Πινοσέτ. Τους δύο αυτούς «αταίριαστους» χαρακτήρες φέρνει κοντά η δολοφονική απόπειρα εναντίον του Πινοσέτ τον Σεπτέμβριο του 1986. Κάτω από τον συνεχή φόβο της σύλληψής τους θα δεθούν συναισθηματικά και ο ένας θα αλλάξει τη ζωή του άλλου.
Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε ένα ακόμη ζευγάρι, το οποίο εκφράζει έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, τον Πινοσέτ και τη γυναίκα του.
Στην παράσταση θα υπάρχουν ντοκουμέντα και ηχητικό υλικό από την περίοδο της δικτατορίας του Πινοσέτ. Άλλωστε ο Lemebel είχε δική του εκπομπή στο ραδιόφωνο Radio Tierra, μέσω του οποίου απευθυνόταν «στους ανθρώπους που δεν αγόραζαν βιβλία, γιατί δεν είχαν χρήματα να τα αγοράσουν ή γιατί δεν ήξεραν καν ανάγνωση».
Μετάφραση: Κώστας Αθανασίου (Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης ΛΕΑ 2021)
Θεατρική προσαρμογή – Σκηνοθεσία: Άννα Βαγενά
Στο ρόλο της Τρελής ο Νίκος Αρβανίτης
Παίζουν:
Σταμάτης Μπάκνης
Μικαέλα Δανά
Έλενα Μεντζέλου
και ο Ανδρέας Κωνσταντινίδης
Θέατρο «Μεταξουργείο», Ακαδήμου 14, Μεταξουργείο, τηλ.: 210 5234382
Από 10 Μαρτίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00, έως 9 Απριλίου.
Εισιτήρια: 15 € (γενική είσοδος), 12 € (φοιτητές, άνεργοι, συνταξιούχοι άνω των 65 ετών, πολύτεκνοι). Ισχύουν εισιτήρια ΟΑΕΔ (ΔΥΠΑ)
Προπώληση: www.viva.gr
Κατάλληλο άνω των 16 ετών
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το ΥΠ.ΠΟ.Α.
Πηγή: tvxs.gr
