*Γράφει ο Πάνος Λάμπρου – Δεν ξέρω αν η σιωπή είναι η καλύτερη συνταγή για όσα δραματικά, θλιβερά και απαξιωτικά συμβαίνουν στο σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Δεν ξέρω αν οι πληγές, που έχει στο σώμα της η Αριστερά, στο σύνολό της σχεδόν, μπορούν κάποια στιγμή να επουλωθούν. Δεν ξέρω πόσα συγγνώμη μπορούν να ειπωθούν.
Ξέρω, όμως, ότι το δράμα δεν τελειώνει εδώ. Γιατί μπορεί ο Κασσελάκης, ενδεχομένως να… φεύγει, λέω ενδεχομένως, αλλά η λογική του μένει εδώ. Το είδαμε στις φωνές και τα ουρλιαχτά έξω από την Κουμουνδούρου την Πέμπτη το βράδυ. Το διαβάσαμε στο διαδίκτυο με τα “ουστ”, “προδότες”, “άεργοι”, “ντροπή”, “το παρελθόν επιτέθηκε στο μέλλον”… Το διακρίναμε στο μίσος και το φανατισμό, στις απειλές για δικαστικές διαμάχες.
Και όλα αυτά στο όνομα της Αριστεράς, στο όνομα ενός καλύτερου κόσμου.
Ξέρω αρκετούς ανθρώπους εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που παραμένουν αριστεροί και αριστερές. Μακριά από εμένα ισοπεδωτικές λογικές και αφορισμοί. Και με αυτό τον κόσμο δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Όμως, δυστυχώς, το “μικρόβιο” της πάση θυσία κυβέρνηση δεν οδηγεί πουθενά. Όπως και ο αρχηγισμός, η έκπτωση ιδεών και πολιτικών προτάσεων, η υιοθέτηση συνθημάτων και θέσεων του ιδεολογικού και πολιτικού μας αντιπάλου. Η αποδοχή και η ενσωμάτωσή τους, είναι η αρχή του τέλους.
Η Αριστερά έσκυψε το κεφάλι και έγινε κεντροαριστερά, κεντρώα, με ισχυρές πινελιές δεξιόστροφου ή αν θέλετε αριστερόστροφου λαϊκισμού. “Το εγώ μπορώ να οδηγήσω” κυριαρχεί, τα “λέω”, τα “φωνάζω” επίσης. Το “εμείς” δείχνει αδύναμο μπροστά σε ατελείωτους εγωισμούς. Οι ιδέες δείχνουν ηττημένες, ανήμπορες να αντιμετωπίσουν τα συνθήματα και τις κραυγές. Η σκέψη υποχωρεί, ο αναστοχασμός δεν φαίνεται να είναι μπροστά μας.
Κάπως έτσι, η απέχθεια ή η βαθιά υποτίμηση των δικαιωμάτων, επιχειρείται να αποτυπωθεί ως αριστερή. Κάποιοι, βάζουν τη φτώχεια μπροστά για να αναδείξουν τον δήθεν ελιτισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στην ουσία είναι η άρνηση της καθολικής απελευθέρωσης, ο κατακερματισμός του λόγου της Αριστεράς, το κλείσιμο του ματιού σε συντηρητικούς ψηφοφόρους, που δεν βλέπουν με… συμπάθεια τους πρόσφυγες, που θεωρούν ότι κόστισε η υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια, που αντιμετωπίζουν ως ήσσονος σημασίας τα ζητήματα που αφορούν τους ανάπηρους, που δεν βγάζουν άχνα για την μειονότητα. Και φυσικά λέξη για την κοινότητα των ρομά. Κάτι μαθαίνουμε από Γερμανία μεριά….
Αν η διαμάχη είναι πλέον ανάμεσα σε κεντροαριστερές λογικές, σε ήσυχες και προσαρμοσμένες στο σύστημα πολιτικές από την μία και σε συντηρητικές παμπάλαιες συνταγές, που εμφανίζονται ως δυναμικές και νέες από την άλλη, δεν μπορεί -από τη σκοπιά της Αριστεράς πάντα- να υπάρχει αισιοδοξία.
Ο κόσμος της Αριστεράς και της οικολογίας (που δεν πρέπει να ξεχνάμε) είναι υποχρεωμένος να κουβεντιάσει. Είναι η ώρα να κουβεντιάσει και να αναστοχαστεί. Για να υπερασπιστεί αρχές και αξίες, αγώνες και ιστορία. Για να καταφέρει μέσα από την δεδομένη, στρατηγικού τύπου, ήττα να ξαναχτίσει αυτό το πλατύ, ευρύχωρο και πολύχρωμο σπίτι. Ενταγμένοι και ανένταχτοι, ενδεχομένως διαφορετικές συλλογικότητες, άνθρωποι των κοινωνικών κινημάτων, εργάτες και διανοούμενοι, νέοι και μεγάλοι.
ΠΗΓΗ: facebook / @Panos Lambrou
