Γράφει ο Σωτήρης Σιδέρης – Η δεύτερη αυτοδύναμη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη πέρασε έναν ταραχώδη χρόνο, κατά την διάρκεια του οποίου αποκαλύφθηκε το πραγματικό πρόσωπό της. Σύστημα υγείας υπό διάλυση. Εκπαιδευτικό σύστημα που παραδίδεται στα χέρια αμφιλεγόμενων ιδιωτικών συμφερόντων με χιλιάδες νέους να αναζητούν τη φυγή στο εξωτερικό, όχι μόνο γιατί στην Ελλάδα βρίσκονται σε οικονομικό , επαγγελματικό ή επιστημονικό αδιέξοδο, αλλά και για λόγους αξιοπρέπειας. Σκάνδαλα παντού, η Δικαιοσύνη δεν έχει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Ιδιωτικοποιήσεις, για την ακρίβεια αδιανόητο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, εργασία έξι ημερών και μια εργοδοτική βαρβαρότητα εξαπλώνεται σαν ιός απειλώντας βάσιμα την κοινωνική συνοχή.
Η αντιπολίτευση έχει χάσει ήδη τον προσανατολισμό της. Εγωκεντρικοί ηγετίσκοι, παραλυμένο στελεχικό προσωπικό, ιδεολογική καθίζηση και αδυναμία κατανόησης του κοινωνικού συναγερμού που ήχησε στις ευρωεκλογές, συγκροτούν την γενική εικόνα αποσύνθεσης του πολιτικού συστήματος. Πέραν του χάους που κυριαρχεί πλέον και εντός της κυβέρνησης, αποδεικνύεται ότι οι αυτοδυναμίες είναι το απόλυτο εργαλείο επιβολής αυταρχικών, αντικοινωνικών και αντιδημοκρατικών πολιτικών. Η Ελλάδα μπορεί να αναγεννηθεί με συνθέσεις και συνεργασίες, ή μοιραία οδεύει προς ανεξέλεγκτη εθνική κρίση;
Απ τα επινίκια στην αστάθεια της λευκής επιταγής
Έναν χρόνο πριν, τέτοιες ημέρες η Ελλάδα ζούσε τα επινίκια της δεύτερης αυτοδυναμίας της ΝΔ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε λευκή επιταγή για να υπάρχει σταθερότητα όπως έλεγε και να μην μπει η χώρα σε περιπέτειες. Οι πλέον νοήμονες σε αυτή τη χώρα, γνώριζαν όμως και δικαιώθηκαν, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι δέσμιος των εμμονών του, ιδεολογικών, πολιτικών και οικονομικών και ζητούσε λευκή επιταγή, ακριβώς για να τις υπηρετήσει από θέση ισχύος. Αλλά για μια ακόμη φορά η πολιτική ζωή της χώρας μπήκε σε τούνελ.
Πριν καν ολοκληρωθεί η ανάληψη των καθηκόντων πλήθος προβλημάτων από τη Θεσσαλία , τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές, μέχρι τα Τέμπη, τις υποκλοπές, την λεηλασία του κράτους, τον κομματισμό και το πελατειακό σύστημα άρχισαν να αποσταθεροποιούν πολιτικά τον Μητσοτάκη. Χάρη στα ΜΜΕ και τους αρμούς της εξουσίας, της Δικαιοσύνης μεταξύ άλλων, ο πρωθυπουργός έδειχνε να αντέχει, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται διαρκώς σε άμυνα. Μετά όμως τις ευρωεκλογές, τίποτα δεν θυμίζει τον κραταιό Μητσοτάκη της πανδημίας, της αλαζονείας εντός και εκτός βουλής και τον άνθρωπο που περιφρόνησε και το ίδιο του το κόμμα.
Οι ευρωεκλογές ήρθαν να ταράξουν τον πρωθυπουργό . Οξύνθηκαν παράλληλα οι ενδοκυβερνητικές αρρυθμίες, ήρθαν μετά ο Καραμανλής και ο Σαμαράς να προσδώσουν ελιτίστικα χαρακτηριστικά στην εικόνα λαικής δυσφορίας. Ουσιαστικά ο Μητσοτάκης βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο και παρά την ολοφάνερη απόκλιση μεταξύ κοινωνίας και ΝΔ , κυβερνά ως να έχει λευκή επιταγή αορίστου χρόνου. Αποδείχθηκε ότι η αυτοδυναμία δεν προσφέρει σταθερότητα αορίστου χρόνου γι αυτό και τα σενάρια περί εκλογών γράφονται ήδη. Αλλά αυτή η εικόνα είναι πλέον κάλπικη, γιατί το πρόβλημα της χώρας και η εικόνα αδιεξόδου οφείλεται και στην εικόνα αποσύνθεσης και της αντιπολίτευσης.
Έναν χρόνο πριν ο ΣΥΡΙΖΑ διέψευσε τις προσδοκίες πολλών, διέψευσε και τους δημοσκόπους , διέψευσε τον εαυτό του και οδηγήθηκε στην διπλή συντριβή. Ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε, εξελέγη ο Στέφανος Κασσελάκης, ήρθε η διάσπαση και μετά … το χάος. Οι ευρωεκλογές κατέγραψαν την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να παράξει πολιτική. Αντίθετα είχαμε υπερπαραγωγή ιδιωτικών στιγμών του Κασσελάκη σε δημόσια θέα, είχαμε σύγχυση και κατάργηση στην πράξη των δομών του κόμματος, εγωκεντρισμό και ρηχότητα, επίδειξη και άγνοια καθήκοντος. Σε αυτά, πρέπει να προστεθούν η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να ανταποκριθεί και να καλύψει το κενό. Ο Νίκος Ανδρουλάκης αμφισβητήθηκε επίσημα και οδηγείται σε νέες εκλογές. Που φυσικά δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα. Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ θα εκφυλιστεί ακόμη περισσότερο και ίσως να οδηγηθεί σε ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση.
Το ΜέΡΑ 25 επίσης προσωποπαγές κόμμα, δεν κατάφερε να επωφεληθεί, οπότε είναι μάλλον αδύνατον να επανακάμψει και να διεγείρει τα ανακλαστικά των προοδευτικών ψηφοφόρων και να κερδίσει έδαφος. Το κόμμα του Γ. Βαρουφάκη είναι ο πρόεδρός του που δεν κατάφερε να συνδεθεί με την κοινωνία.
Προσωποπαγές κόμμα είναι και η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Είναι γνωστό ότι στηρίχθηκε με ένταση από τα ΜΜΕ με στόχο να χάσει ψηφοφόρους ο ΣΥΡΙΖΑ . Ο στόχος επιτεύχθηκε εν μέρει. Ανάλογα με την εικόνα που δημιουργεί η Κωνσταντοπούλου, θετική ή αρνητική και σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως η Πλεύση Ελευθερίας θα επιβιώσει ή θα επανέλθει στην αφάνεια.
Η ακροδεξιά σε κάθε έκφανσή της, είτε στηρίζεται στην Εκκλησία, όπως η Νίκη , είτε στον ακροδεξιό λαικισμό, όπως η Ελληνική Λύση, κερδίζουν από τη φθορά της ΝΔ και από οργισμένους πολίτες. Δεν έχουν ιδεολογικούς αρμούς που να τα συνδέει σοβαρά με την κοινωνία. Σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, ιδρύονται κερδίζουν, χάνουν , ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις και τις διεργασίες στον ευρύτερο χώρο της δεξιάς.
Υπάρχει διέξοδος;
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η ανησυχητική εικόνα του πολιτικού συστήματος. Παρά την δυναμική της ακροδεξιάς και την εμφανή φθορά της δεξιάς και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων , αυτό που κυριαρχεί δεν είναι ένα νέο και αισιόδοξο τοπίο στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Αντίθετα, ο ακροδεξιός λόγος μετεξελίσσεται σε πολιτικό σαρκοβόρο θηρίο που απειλεί δημοκρατικές κατακτήσεις , ομαλότητα και την διεθνή ειρήνη.
Όλα αυτές οι ανακατατάξεις στην Ευρώπη, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και άλλες χώρες δείχνουν έναν νέο δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά. Καμιά από τις ακροδεξιές ευρωπαικές δυνάμεις δεν έχει ίχνος οράματος για τις κοινωνίες, την Ευρώπη και τον κόσμο. Εξαντλούνται σε δήθεν οργισμένες απόψεις για τις ανισότητες, κραυγάζουν για το μεταναστευτικό και τελικά αυτό που τις κυριεύει είναι να μπει φραγμός στις αριστερές δυνάμεις που θέλουν μια άλλη πολιτική, έναν άλλο κόσμο. Ειρηνικό, με ισχυρά δημόσια αγαθά, ειρηνικό και αλληλεγγύης. Αντί γι αυτά , τα αυτονόητα, παρακολουθούμε έναν φρενήρη ρυθμό στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, άρνηση της διπλωματίας , πολεμοκάπηλες κραυγές και αντικοινωνικές πολιτικές. Σε όλη την Ευρώπη, πολλοί μιλούν με έκδηλο τρόμο για τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά ποιος ακούει;
ΣΥΡΙΖΑ :Θα πεθάνουν σιωπώντας ή θα ξεσηκωθούν;
Είναι σωστή η φράση ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ναι , όσο όμως υπάρχει Δημοκρατία. Γιατί εδώ παρατηρούμε διάβρωση της Δημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη, υπονόμευση των θεσμών που υπηρετούν τους πολίτες, αδιανόητη επιθετικότητα του κεφαλαίου χάρη σε υποτακτικές σε αυτό κυβερνήσεις, όπως του Μητσοτάκη για παράδειγμα και ρήξη της κοινωνικής συνοχής που έρχεται με ταχύτητα και απειλεί .
Έτσι όπως έχει η εικόνα της αντιπολίτευσης, φαντάζει αδύνατη η συναίνεση, μια σοβαρή έστω συζήτηση για την δημιουργία ενός ισχυρού προγραμματικού και ιδεολογικού μετώπου μακράς πνοής που θα αναχαιτίσει τον πολεμοκάπηλο καπιταλισμό που μετατρέπει τις κοινωνίες σε ζούγκλα.
Αλλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Υποχρεωτικά λοιπόν , είτε θα υπάρξει κάποιος ή μια ομάδα στελεχών από τον ΣΥΡΙΖΑ που θα μιλήσει ωμά , αλλά αληθινά για το πρόβλημα της Αριστεράς και της χώρας , ώστε να ευαισθητοποιήσει και άλλες δυνάμεις προς θετική κατεύθυνση, είτε η χώρα θα μπει σε περιπέτειες. Η εικόνα του ΠΑΣΟΚ με τους 7 υποψηφίους είναι αποκαρδιωτική, άρα η ελπίδα πρέπει να επικεντρωθεί στο ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά , ώστε να ξαναγεννηθεί πρώτα η ελπίδα και μετά η ελπίδα να γίνει πολιτικό πρόγραμμα και αντεπίθεση. Εννοείται με νέα ηγεσία…
Διαφορετικά, θα είναι όλοι μοιραίοι που έβλεπαν τη χώρα να βυθίζεται στην παρακμή και να βλέπουν σαν ταινία τη ζωή που ήθελαν να ζήσουν και δεν την έζησαν επειδή σιώπησαν, όταν έπρεπε να εξεγερθούν…
Πηγή: omegapress.gr
