Οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις έφτασαν στο Κίεβο και πλέον δεν επικαλούνται καν το πρόσχημα ότι εισέβαλαν για να προστατεύσουν τους ρωσόφιλους αυτονομιστές της ανατολικής Ουκρανίας. Γίνεται πόλεμος, η μεγάλη χώρα διαλύει τη μικρή, με σκοπό την αλλαγή κυβέρνησης και γεωστρατηγικού προσανατολισμού.
Η Δύση παρακολουθεί απαθής αποφασίζοντας κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, αλλά όχι το μπλοκάρισμα του τραπεζικού swift για τους Ρώσους λόγω αντιρρήσεων κρατών-μελών που υπερασπίζονται τα οικονομικά συμφέροντα της Μόσχας.
Είναι συζήτηση επόμενης μέρας αν το ΝΑΤΟ, δηλαδή η Αμερική, έχει ευθύνες για την έξαρση του ρωσικού μεγαλοϊδεατισμού και αν η ΕΕ μπορεί να έχει μέλλον ως υπερδύναμη χωρίς να αποκτήσει στρατό και ενιαία αμυντική πολιτική.
Μέχρι να σιγήσουν τα όπλα, όμως, το μόνο που έχει νόημα είναι η στήριξη κάθε ειρηνευτικής πρωτοβουλίας, η άσκηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης πίεσης στον επιτιθέμενο, η αλληλεγγύη στον ουκρανικό λαό, ο θαυμασμός για το αντιπολεμικό κίνημα στη Ρωσία, η προετοιμασία για την υποδοχή του νέου προσφυγικού κύματος, η κοινή δράση σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης και η φροντίδα σε εθνικό επίπεδο για τους πιο ευάλωτους.
Η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι με τον πόλεμο στην Ουκρανία η κυβέρνηση δικαιώνεται για την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας με την αγορά αεροσκαφών και φρεγατών είναι έκφραση σκληρού δεξιού λαϊκισμού που προκαλεί απογοήτευση και ανησυχία για την ικανότητα και τη βούληση της κυβέρνησης να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, πέρα από κομματικές σκοπιμότητες και δημοσκοπικές αγωνίες.
Πηγή: tvxs.gr