*Του Αντρέα Παναγόπουλου – 49 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σχεδόν μισός αιώνας. 48 επέτειοι. 48 γιορτές αν και το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή…
Στις πρώτες επετείους υπερασπιζόμασταν την εύθραυστη και κουτσή Δημοκρατία…
Στις επόμενες γιορτάζαμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας που έμοιαζε σταθερή στα αστικά της θεμέλια…
Μετά επαναλαμβάναμε με συγκίνηση και σεβασμό, είναι αλήθεια, την τελετουργία της Μεγάλης Πορείας προς την πρεσβεία των ΗΠΑ…
Σε μερικές, ενδιάμεσες επετείους, θυμίζαμε στην Εξουσία ότι είμαστε και θα είμαστε ΕΔΩ!
Σε άλλες φωνάξαμε κατά των πολέμων σε Ιράκ και Γιουγκοσλαβία…
Σε κάποιες, λίγες, κάποιοι βαρεθήκαμε να πάμε…
Και μετά ξανά γιορτάζαμε τη Δημοκρατία, έστω κι αυτή την κολοβή, την μισερή αλλά πάντως Δημοκρατία…
Φέτος ούτε να γιορτάσουμε ούτε να μνημονεύσουμε απλά και μόνο… Ο,τι γιορτάσαμε, γιορτάσαμε κοντά 50 χρόνια…
Φέτος έχουμε χρέος να διεκδικήσουμε και πάλι τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Εστω και μόνο -για την ώρα- την αστική Δημοκρατία. Διότι ακόμη κι αυτή δεν υφίσταται πλέον. Η “δημοκρατία” είναι σήμερα τόση όση ήταν και η “δημοκρατία” του Μερκεζίνη. Μία μάσκα της Τυραννίας και του Αυταρχισμού…
Φέτος το να γυρίσουμε σπίτια μας όπως γυρίζουμε από τον Επιτάφιο με σβησμένα νεκροκέρια στα χέρια θα είναι ήττα.
Φέτος η μέρα του Πολυτεχνείου πρέπει να γίνει η αρχή… Οπως τότε… Οχι άλλη μία επέτειος… Και σίγουρα όχι ακόμη μία γιορτή…
Η 18η Νοέμβρη θα πρέπει να είναι. για πρώτη φορά στα 49 χρόνια, πιο σημαντική από την 17η… Ή έτσι θα έπρεπε να είναι…
*Από τον προσωπικό λογαριασμό του Αντρέα Παναγόπουλου (@andreas anemos) στο facebook