*Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Αν δεν υπάρξει μια συμφωνία κυρίων ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Μόσχα για την Ουκρανία ακόμη και η πιο θεαματική μελλοντική επανεκκίνηση των διμερών σχέσεων θα φέρει βαριές υποθήκες.
Λίγους μήνες μετά την εξαγγελία του δόγματος της διπλής ταυτόχρονης μετωπικής αντιπαλότητας της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ με την Ρωσία και την Κίνα η συνάντηση Πούτιν-Μπέιντεν χθες στην Γενεύη αλλάζει το σκηνικό.
Από μόνη της η Συνάντηση Κορυφής συνιστά μια έμπρακτη διαφοροποίηση της Ρωσίας από την Κίνα στην αξιολόγηση απειλών από τον Λευκό Οίκο.
Μια κάποια κανονικότητα επιστρέφει στις διμερείς σχέσεις με την επιστροφή των πρέσβεων αλλά και την συμφωνία των δύο πλευρών να συνεργασθούν στην ασφάλεια των συστημάτων πληροφορικής μια εξέλιξη που προφανώς θα τερματίσει την αυτόματη χρέωση των επιθέσεων των Χάκερς στο Κρεμλίνο.
Όμως ο σκληρός πυρήνας της ψυχροπολεμικής υποτροπής μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας ήταν και παραμένει το γεωπολιτικό στίγμα των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, με εμβληματική της περίπτωση της Ουκρανίας.
Τον Ιούλιο του 1991 ο Μπους ο πρεσβύτερος εκλιπαρούσε τους διαδηλωτές στην πλατεία Μειντάν του Κιέβου να μην ζητούν ανεξαρτησία στο όνομα της περιφρούρησης της παγκόσμιας σταθερότητας.
Τριάντα χρόνια μετά οι Μπάιντεν και Πούτιν αν δεν θέλουν να δουν τις χώρες τους να παγιδεύονται σε μια ανεξέλεγκτη κρίση θα πρέπει να βρουν μια κοινά αποδεκτή φόρμουλα για το γεωπολιτικό στίγμα της Ουκρανίας.
Αν η Ουκρανία με τον ένα η τον άλλο τρόπο προσεγγίσει το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε τότε η Μόσχα θα εισπράξει την εξέλιξη ως δεύτερη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Αν η Ρωσία επιβάλλει στο Κίεβο καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας τότε η Ουάσιγκτον θα καταγράψει την εξέλιξη ως σχεδόν συνολική αυτοκρατορική παλινόρθωση.
ΗΠΑ και Ρωσία έχουν μπροστά τους δύο εναλλακτικές επιλογές σταθεροποίησης της Ουκρανίας:
-Το πάγωμα της σύγκρουσης με τις ανατολικές επαρχίες του Ντόνμπας και του Λούγκανσκ να παραμένουν Ντε Φάκτο υπό τον έλεγχο της Ρωσίας.
-Την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας με καθεστώς διευρυμένης αυτονομίας για τις δύο ρωσόφωνες ανατολικές επαρχίες
Και στα δύο σενάρια η Κριμαία θα παραμείνει ως παγωμένη σύγκρουση με τις ΗΠΑ να μην αναγνωρίζουν την ενσωμάτωση της στην Ρωσία με τον ίδιο τρόπο που δεν αναγνώρισαν ποτέ την προσάρτηση των Βαλτικών Χωρών στην ΕΣΣΔ το 1940.
Αν δεν υπάρξει μια συμφωνία κυρίων ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Μόσχα για την Ουκρανία ακόμη και η πιο θεαματική μελλοντική επανεκκίνηση των διμερών σχέσεων θα φέρει βαριές υποθήκες.
Τα παραπάνω έχουν μια προαπαιτούμενη στρατηγική επιλογή της Ουάσιγκτον, κατά πόσον δηλαδή αναζητεί το πλαίσιο και τους κανόνες μιας σταθεροποίησης και προβλεψιμότητας των σχέσεων με την Μόσχα στην βάση της στρατηγικής πυρηνικής ισοτιμίας η αν επενδύει στον υποβιβασμό της Ρωσίας σε μεσαία περιφερειακή δύναμη.
Η αύξηση ή η μείωση της έντασης στο μέτωπο της Ανατολικής Ουκρανίας τις επόμενες μέρες και βδομάδες θα πιστοποιήσει κατά πόσον στην χθεσινή πολύωρη συνάντηση Μπάιντεν και Πούτιν στην Γενεύη έγιναν ουσιαστικά βήματα σταθεροποίησης των διμερών σχέσεων.
Τηρουμένων των αναλογιών η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ συνιστά μεγαλύτερη πρόκληση για το Κρεμλίνο από ότι ήταν πριν από μισό αιώνα για τον Λευκό Οίκου η εγκατάσταση σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα.
