Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το τερμάτισε στο Μόναχο. Ευρισκόμενος ενώπιον διεθνούς ακροατηρίου δεν δίστασε, για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας, να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να διεθνοποιήσει τις εσωτερικές πολιτικές αντιθέσεις στη χώρα του, κατηγορώντας τους πολιτικούς του αντιπάλους σαν… επικίνδυνους για τη δημοκρατία. Ευρισκόμενος δηλαδή ο πρωθυπουργός στο εξωτερικό, βρήκε την ευκαιρία να ενισχύσει την κλωνισμένη θέση του στο εσωτερικό, παρουσιάζοντας σαν δήθεν επικίνδυνη για τη δημοκρατία την αξιωματική αντιπολίτευση.
Η θέση αδυναμίας στην οποία βρίσκεται στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση ο πρωθυπουργός, λόγω των αλλεπάλληλων αποτυχιών του στις πολλαπλές κρίσεις που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί, τον έχει φέρει σε τέτοιο βαθμό απόγνωσης, ώστε να τον ωθεί να διαπράξει το ανήκουστο.
Να επιλέξει ένα διεθνές βήμα για να πλήξει τον εσωτερικό πολιτικό του αντίπαλο, με σκοπό να ενισχυθεί ο ίδιος πολιτικά. Ο πρωθυπουργός δηλαδή χρησιμοποιεί ένα διεθνές βήμα όχι για να αναδείξει τα εθνικά μας ζητήματα, ούτε για να ενισχύσει τη θέση της χώρας του, αλλά για να ωφεληθεί ο ίδιος και το κόμμα του σε μια δύσκολη γι’ αυτούς πολιτική συγκυρία.
Όταν όμως ένας πρωθυπουργός, αντί να εκπροσωπεί τα συμφέροντα της χώρας του στο εξωτερικό, φτάνει στο έσχατο σημείο να μιλάει σαν κομματάρχης για να κατηγορήσει την αντιπολίτευση, είναι σαφές ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Ούτε για τον ίδιο, ούτε για το κόμμα του, ούτε για την κυβέρνηση, ούτε όμως και για τη χώρα.
Αποκαλύπτοντας ο πρωθυπουργός την απελπισία του για την ελεύθερη πτώση στην οποία βρίσκεται, βγάζει τον χειρότερο εαυτό του προσφέροντας εξαιρετικά κακή υπηρεσία. Κατ΄ αρχήν και μόνο που κατηγορεί τους αντιπάλους του από διεθνές φόρουμ για να ωφεληθεί ο ίδιος πολιτικά, γίνεται ελάχιστα πιστευτός, για να μην πούμε ότι γίνεται και καταγέλαστος. Καθώς κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα για λαϊκισμό, όταν είναι γνωστό διεθνώς ότι είναι εκείνοι που έβγαλαν την Ελλάδα από τα μνημόνια και την έσωσαν από την οικονομική κρίση. Μια κρίση στην οποία, ας μην το ξεχνάμε, τη βύθισαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ.
Δεν είναι δηλαδή επικίνδυνοι για τη δημοκρατία όσοι οδήγησαν τη χώρα τους στη δημοσιονομική εκτροπή, στερώντας για χρόνια την οικονομική της ανεξαρτησία και μετατρέποντας το λαό της σε όμηρο των δανειστών της και είναι επικίνδυνοι εκείνοι που την απελευθέρωσαν;
Κι ακόμη περισσότερο, δεν είναι επικίνδυνη για τη δημοκρατία η κυβέρνηση Μητσοτάκη που, εξαγοράζοντας ΜΜΕ έφτασε να ελέγχει απόλυτα τον τύπο, καταργώντας τον πλουραλισμό και φιμώνοντας την ελευθεροτυπία; Και είναι επικίνδυνη η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία το χειρότερο για το οποίο μπορεί να κατηγορηθεί είναι ότι σε ένα απόλυτα ολοκληρωτικό, υπέρ Μητσοτάκη, επικοινωνιακό τοπίο, προσπάθησε να αποκτήσει κι εκείνη ένα, (αριθμός 1), φιλικό σε αυτήν κανάλι;
Και ύστερα, δεν είναι επικίνδυνη για τη δημοκρατία μια κυβέρνηση που έκανε το παγκοσμίως πρωτοφανές και ακατονόμαστο; Αξιοποιώντας δηλαδή το νόμο περί ευθύνης υπουργών, πέτυχε να συγκαλύψει με την ισχύ της κοινοβουλευτικής της υπεροχής ένα υπαρκτό και αναγνωρισμένο διεθνώς σκάνδαλο, το σκάνδαλο Novartis, διώκοντας μάλιστα τους εισαγγελείς και τους δημοσιογράφους που το ανέδειξαν, ως συνενόχους σε… σκευωρία. Ούτε είναι επικίνδυνη μια κυβέρνηση που δεν δίστασε να τιμωρήσει με διαγραφή τον ευρωβουλευτή του κόμματός της που τόλμησε να πει την αλήθεια για τη διεθνή κατακραυγή, εξ αιτίας της συγκάλυψης ενός σκανδάλου διαφθοράς;
Κι ακόμη, δεν είναι λαϊκισμός όταν ο πρωθυπουργός που, ασκώντας επικοινωνιακή διαχείριση της πανδημίας μετέτρεψε την Ελλάδα σε απέραντο νεκροταφείο και την έκανε πρωταγωνίστρια σε
αριθμό θανάτων στην Ευρώπη, κατηγορεί τον πολιτικό του αντίπαλο, που έβαλε πλάτη στην υγειονομική κρίση, σαν λαϊκιστή;
Και δεν είναι λαϊκισμός, ο πρωθυπουργός που με τις πράξεις και κυρίως με τις παραλείψεις του έκανε τη χώρα του πρωταγωνίστρια στην τιμή της ενέργειας στην Ευρώπη, εν μέσω ενεργειακής κρίσης, με πιο ακριβό ρεύμα ακόμη και από τις χώρες του βορρά με το πολύ υψηλό εισόδημα, αντί να σιωπά, να κατηγορεί τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ; Οι οποίοι, αν μη τι άλλο, εν μέσω μνημονίων κατάφεραν και κατέγραψαν θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, μείωσαν την ανεργία και ενίσχυσαν την οικονομία, αφήνοντας πίσω τους 37 δις ευρώ για να μοιράζει σε κομματικούς και επιχειρηματικούς της φίλους σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Και δεν είναι λαϊκιστής ένας πολιτικός που, για να γίνει πρωθυπουργός, κατηγόρησε ευθέως τον πολιτικό του αντίπαλο για… δολοφονία 103 ανθρώπων στην τραγωδία στο Μάτι, την ώρα που ο ίδιος, ως πρωθυπουργός, με την επικοινωνιακή διαχείριση της πανδημίας, έχει την πολιτική ευθύνη για 24.000 νεκρούς, χωρίς όμως να την έχει αναλάβει ποτέ;
Τι να πει όμως για λαϊκισμό ένας πολιτικός που, ως υποψήφιος πρωθυπουργός, δεν δίστασε να κατηγορήσει σαν προδότες αυτούς που υπέγραψαν τη Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία σήμερα εκείνος, ως πρωθυπουργός υποστηρίζει, δίνοντας διαβεβαιώσεις ότι θα τη θέσει σε πλήρη εφαρμογή; Τι να πει για δημοκρατία ένας πρωθυπουργός που στις μέρες του «εξαφανίζεται» ένα μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς, ενώ διώκονται οι εισαγγελείς και οι δημοσιογράφοι που το ανέδειξαν;
Το μόνο που μπορείς να πεις είναι ότι η ιστορία διδάσκει ότι η δημοκρατία, όπως και η ελευθερία άλλωστε, κινδυνεύουν συνήθως από εκείνους που, για ιδιοτελείς σκοπούς, επικαλούνται την προστασία τους. Και βέβαια μπορείς να του θυμίσεις ότι το γνωστό «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι», ισχύει και για πρωθυπουργούς σε ελεύθερη πτώση…
*Του Γιάννη Μυλόπουλου στο tvxs.gr