Η πρώτη μέρα μετά τα αποτελέσματα των εκλογών στο ΚΙΝΑΛ, συνέπεσε με τη μέρα με τους περισσότερους θανάτους από την πανδημία.
Και μόνο το γεγονός ότι 116 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μέσα σε μια και μόνο μέρα, αποτελεί καραμπινάτη είδηση που αξίζει όχι μόνο να ανακοινωθεί, αλλά και να συζητηθεί ευρέως και να σχολιαστεί και να αναλυθεί σε όλες της τις πτυχές, προκειμένου να αναζητηθούν λύσεις για το τέλος αυτού του εφιάλτη.
Εδώ στην τραγωδία στο Μάτι, 3 χρόνια πριν, είχαμε 102 θανάτους άπαξ και η υπόθεση εξακολουθεί να απασχολεί και να συζητιέται ακόμη…
Όμως όταν σε μια χώρα ίδιος ο πρωθυπουργός δεν διστάζει από το βήμα της Βουλής να διαδίδει fake news για τη διασωλήνωση στις ΜΕΘ, θα δίσταζαν τα χειραγωγημένα από την κυβέρνηση ΜΜΕ να χρησιμοποιήσουν τις εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ σαν αντιπερισπασμό; Ή μήπως θα άφηναν να μαθευτεί η αλήθεια για τις διεθνείς αξιολογήσεις στις οποίες η χώρα μας βρίσκεται ουραγός στις χειρότερες θέσεις, ανάμεσα σε τριτοκοσμικά κράτη, ως προς τον αριθμό των θανάτων ανά κρούσματα και ανά πληθυσμό; Ή ακόμη θα παραδέχονταν την αλήθεια που όλοι στο εξωτερικό γνωρίζουν, ότι δηλαδή έχουμε διπλάσιους θανάτους ως προς τον πληθυσμό από τους εταίρους μας στην Ενωμένη Ευρώπη;
Έτσι, τη μέρα που η χώρα θα έπρεπε κανονικά να θρηνεί, καθώς την έχουν μετατρέψει σε ένα απέραντο νεκροταφείο, η συζήτηση στις τηλεοράσεις δεν γίνονταν για την πανδημία και τις αιτίες που παίρνει τόσο φονικές διαστάσεις, αλλά για τις εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ.
Κι ακόμη όμως χειρότερα, η συζήτηση που γίνονταν δεν αφορούσε ούτε καν στα μεγάλα διακυβεύματα των εκλογών αυτών. Που ήταν αναμφίβολα η απρόσμενη σε έκταση νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη και τι αυτό σηματοδοτεί τόσο για την ίδια την Κεντροαριστερά, η οποία δεν «τσίμπησε» το δόλωμα του αντί-Σύριζα μετώπου, όσο όμως και γενικότερα για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας.
Γιατί αν κάτι ενδιαφέρει τους πολίτες από τις εσωκομματικές εξελίξεις ενός κόμματος με εκλογική επιρροή 8%, αυτό αφορά στις τυχόν επιπτώσεις που θα έχει η εκλογή νέου αρχηγού στις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις. Αλλά αυτό δεν φάνηκε να ήταν ο καημός των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ.
Ούτε όμως και η πρωτοφανής σε έκταση αποτυχία όλων των δημοσκοπήσεων να εκτιμήσουν το νικητή των εκλογών φάνηκε να απασχολεί τους σχολιαστές. Το βρήκαν απόλυτα φυσιολογικό τον πρώτο με απόσταση στις εκλογές Νίκο Ανδρουλάκη, να τον δίνουν όλες οι δημοσκοπήσεις σαν δεύτερο ή τρίτο και μάλιστα με διαφορά από τον πρώτο. Για τον οποίο όλες οι δημοσκοπήσεις συμφωνούσαν ότι θα ήταν ο τελικά τρίτος στην κατάταξη, αυτός που ούτε στον δεύτερο γύρο δεν κατάφερε να περάσει, ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Σε κάποια άλλη χώρα πιο πλουραλιστική, πιο δημοκρατική και πιο… φιλελεύθερη, η συζήτηση για τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ θα περιστρέφονταν οπωσδήποτε γύρω από τη στρέβλωση που προκαλούν οι δημοσκοπήσεις στην ελεύθερη έκφραση των πολιτών, όσο και γύρω από το πως αυτή η στρέβλωση μπορεί να ελεγχθεί, ώστε οι δημοσκοπήσεις να περιοριστούν στο ρόλο τους, να επιδιώκουν να εκτιμούν και όχι και να… προκαλούν το εκλογικό αποτέλεσμα. Όμως εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε.
Ούτε οι θάνατοι από την πανδημία τη μέρα με τη χειρότερη επίδοση προκαλούν το ενδιαφέρον όσων διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, ούτε όμως και τα πραγματικά πολιτικά μηνύματα των εσωκομματικών εκλογών στο τρίτο κατά σειρά κόμμα στη Βουλή, απασχολούν.
Εκείνο που ήταν ο μεγάλος καημός των σχολιαστών των καναλιών ήταν ένα αυθαίρετο, δικό τους, καταφανώς κατασκευασμένο συμπέρασμα από τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ. Ότι δήθεν οι ψηφοφόροι του δεν ψήφισαν το Λοβέρδο, που ασφαλώς ήταν η καλύτερη λύση, αλλά επέλεξαν το Νίκο Ανδρουλάκη, γιατί ο… ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και ο Αλέξης Τσίπρας απέτυχαν να τους πείσουν ότι είναι καλή λύση για το μέλλον της χώρας.
Πάλι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει που δεν βγήκε ο δικός τους αγαπημένος υποψήφιος. Γιατί αν, σύμφωνα με το δικό τους σκεπτικό, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και ο Αλέξης Τσίπρας είχαν πείσει τους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ, τότε εκείνοι, με δεδομένη την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσαν ελεύθερα να ψηφίσουν σαν καλύτερη λύση για το κόμμα τους το Λοβέρδο. Ο οποίος θα συνεργάζονταν με τη ΝΔ για να σταματήσουν την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Το γαρ πολύ της απόγνωσης γεννά παραφροσύνη. Αν έλεγαν τουλάχιστον την αλήθεια, ότι δηλαδή όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι ότι φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή φοβόμαστε τον Αλέξη Τσίπρα, τουλάχιστον θα τους καταλογίζονταν ειλικρίνεια και εντιμότητα. Αλλά πού…
* Του καθηγητή Γιάννη Α. Μυλόπουλου στο tvxs.gr