Παύλος Φύσσας: Ο άνθρωπος που θα ζεί ες αεί στις πιο φωτεινές σελίδες της Ιστορίας.
Ο Παύλος Φύσσας ανήκει πια στον πάνθεον των λαμπρών ηρώων του αγώνα ενάντια στον φασισμό.
Ήταν 18 Σεπτεμβρίου του 2013 όταν ο Παύλος Φύσσας πέταξε ψηλά στους ουρανούς για να τους απαλλάξει απ’ τα πυκνά σύγνεφα του φασισμού και να διαλύσει τη μαυρίλα και την καταχνιά που πότιζαν τις καρδιές των ανθρώπων.
Ο Γιώργος Ρουπακιάς ήταν το ανδρείκελο που βρέθηκε στο διάβα ενός ανθρώπου από κείνους που ξεχωρίζουν, από κείνους που είναι γραφτό τους να κάνουν τον κόσμο αλλιώτικο.
Ο Παύλος Φύσσας ήταν ο άνθρωπος που με τα τραγούδια του υμνούσε την πάλη ενάντια στο τέρας, ένας άνθρωπος που έμελλε να γίνει θρύλος για το αντιφασιστικό κίνημα, για τους ανθρώπους που αντιπαλεύουν τη μισαλλοδοξία και τον Μεσαίωνα της βαθιάς συντήρησης.
Λίγο μετά τη μαχαιριά που έκανε παντοδύναμο κι ακατανίκητο τον Παύλο, μιαν εικόνα στον τόπο του φονικού έφερνε στο μυαλό τον στίχο του Ρίτσου με τα κόκκινα σημάδια στους τείχους, κείνα που «μπορεί να ‘ναι κι από αίμα».
«Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα», συμπλήρωνε ο ποιητής. Πράγματι, κείνες τις μέρες το θηρίο γέμιζε μ’ αίμα τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τα σκοτεινά σοκάκια των πόλεων όπου ξέσκιζε αδύναμους ανθρώπους – όποιον διέφερε απ’ το μελανό του πρόσωπο.
Το αβγό του φιδιού είχε εκκολαφθεί από τη φτώχεια που είχαν φέρει οι αναρίθμητες αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονταν και τα ολόμαυρα φιδάκια είχαν τρυπώσει ως το μεδούλι της ελληνικής κοινωνίας.
Ούσα υπνωτισμένη από το γλυκό δηλητήριό τους, μες στην οργή και την αγανάκτησή της, μια μερίδα της κοινωνίας δεν μπορούσε να δει τις σβάστικες, τα λάβαρα της ντροπής, τα εγκλήματα των θρασύδειλων ναζί.
Η αρχή του τέλους για τα ερπετά ήλθε με τον χαμό του Παύλου, ο οποίος χάρισε στην Ελλάδα μιαν ανάσταση: Πολλοί είδαν για πρώτη τους φορά το πρόσωπο του κτήνους, αισθάνθηκαν, κατάλαβαν, ντράπηκαν.
Από την ημέρα που ο Παύλος νίκησε το τέρας, ο λαός μας απέκτησε νέα γνώση, πείρα, αντανακλαστικά. Η δημοκρατία βρήκε ένα χέρι να πιαστεί, έναν ώμο να στηριχτεί, την ελπίδα να σταθεί στα πόδια της.
Όλα αυτά της τα χάρισε ο νεαρός μουσικός από το Κερατσίνι, ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας που εκτός από το τέρας νίκησε και τον θάνατο.
Θα ζει μες στα τραγούδια της πάλης, μες στα πανό των διαδηλωτών, μες στα συνθήματα που κάνουν τους δρόμους πιο μεγάλους για να χωρέσουν το δίκιο του αγώνα, μες στις καρδιές των ανθρώπων που αγάπησαν τον Παύλο που έγινε ο δικός τους Παύλος.
Κι η Μάγδα, η πικρή μάνα που με τη δύναμη της ψυχής της ταρακούνησε ολάκερο τον κόσμο, είναι πια σύμβολο για όλους τους ανθρώπους που πολεμούν το μίσος· φλόγα που θα ζεσταίνει για πάντα τα όνειρά τους…
* Του Παναγιώτη Ζαφειρόπουλου στην ιστοσελίδα ieidiseis.gr