Ο Χρόνης Μπότσογλου έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Παρασκευής, στα 81 του χρόνια.
Κορυφαίος ζωγράφος που με το έργο του καθόρισε την ελληνική τέχνη του τελευταίου μισού του 20ού αιών, σπουδαίος δάσκαλος και διανοούμενος ο Χρόνης Μπότσογλου έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Παρασκευής, στα 81 του χρόνια, μετά από μακρά περιπέτεια της υγείας του. Η πολιτική κηδεία του δεν έχει ακόμα οριστεί, ακόμα, πότε θα γίνει.
Γλυκύς, χιουμορίστας, στοχαστικός, με τη ζωγραφική του ύμνησε τον άνθρωπο σε όλες του τις εκφάνσεις. Από την ίδρυση και τις εκθέσεις της ομάδας «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές» μαζί με τους Γιάννη Βαλαβανίδη, Κυριάκο Κατζουράκη, Γιάννη Ψυχοπαίδη και Κλεοπάτρα Δίγκα, (1971-1973), η οποία παρουσίασε έργα με κριτικό περιεχόμενο, ταράζοντας τα εικαστικά και πολιτικά ύδατα κατά την περίοδο της δικτατορίας, μέχρι την τελευταία έκθεση και κύκνειο άσμα του, με τοπιογραφίες που παρουσιάστηκε το 2013 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, δεν έπαψε να διερευνά τη δυναμική αλληλεξάρτηση του χώρου με την ανθρώπινη παρουσία. Άλλοτε βιωματική άλλοτε αυτοβιογραφική, η ζωγραφική του χαρακτηρίζεται από τις υπαρξιακές αναφορές, την εξαντλητική επεξεργασία της μορφής και τη σωματικότητα του ζωγραφικού υλικού.
Από τα νεανικά του χρόνια προβληματιζόταν αν θα γίνει ζωγράφος ή ποιητής. Τα υπηρέτησε και τα δύο. Η ποίηση μπήκε στη ζωγραφική του και τα κείμενα του, αυτοβιογραφικά ή για την τέχνη έφεραν το στοχασμό της ζωγραφικής του. Μια ζωγραφική που ξεκίνησε από τον ποπ ρεαλισμό για να εξελιχθεί σε μια ιδιωματική εξπρεσιονιστική γραφή, η οποία τον έφερε στις κορυφές της ελληνικής ζωγραφικής.
Κατεξοχήν ανθρωποκεντρικός δημιουργός, μελέτησε βαθιά τον Μπουζιάνη, γοητεύτηκε από τον Βαν Γκογκ, τον Σούτιν, τον Μπέικον, τον Χαλεπά, και δημιούργησε το δικό του ιδίωμα συνυφασμένο κατά περιόδους με το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.
«Όταν ένας καλλιτέχνης υιοθετεί την απεικόνιση της μορφής στο έργο του, αυτό από μόνο του έχει ένα περιεχόμενο επαναστατικό. Το περιεχόμενο της μορφής από μόνο του μεταδίδει ένα μήνυμα, που ξεφεύγει πάντα από την παραδοσιακή τέχνη και σηματοδοτεί μια νέα τροπή στη δουλειά κάθε καλλιτέχνη» έλεγε χαρακτηριστικά.
Μελέτησε επίσης τον χώρο και ιδιαίτερα τον «βιωμένο χώρο» και σ’ αυτή την περίοδο του στοχασμού του ζωγράφισε τα περίφημα «Λιοτρίβια» της Μυτιλήνης. Εμφανές εδώ το εικαστικό παιχνίδι ανάμεσα στον εσωτερικό χώρο και το ανθρώπινο σώμα.
Χαρακτηριστική ενότητα της δουλειάς του είναι οι «Σελίδες Ημερολογίου» όπου στο επίκεντρο βρίσκεται η μητέρα του. Σ’ αυτή την ενότητα ο Μπότσογλου καταγράφει εικαστικά τη φθορά που επιφέρει ο χρόνος, αποτυπώνοντας τη φθίνουσα πορεία της αγαπημένης ύπαρξης. Τα συγκεκριμένα έργα απεικονίζουν, ίσως, και το φόβο που εμφανίζεται και στον ίδιο τον δημιουργό για τη γηρατειά, την ανημπόρια και τη φθορά. Τραγική συγκυρία το έφερε να πεθάνει και ο ίδιος από την ασθένεια της μητέρας του, αποκομμένος από τον πραγματικό κόσμο που τόσο αγαπούσε, τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια.
Χαρακτηριστική φιγούρα σε πάρα πολλά έργα του είναι η σύζυγός του Ελένη πλάι την οποία πέρασε όλη τη ζωή του και απέκτησαν τρεις κόρες.
Ο Χρόνης Μπότσογλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1941 από πρόσφυγες γονείς. Αναγκάστηκε να δουλέψει από τα παιδικά του χρόνια, εξ’ αιτίας των διώξεων που υφίστατο ο αριστερός πατέρας του. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει σε ηλικία μόλις 10 χρονών και στα 14 του άρχισε να εκθέτει τα έργα του και να βραβεύεται σε μαθητικούς διαγωνισμούς. Μετά τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας συνέχισε στην École Supérieure des Beaux Arts του Παρισιού από το 1970 ως το 1972. Έχει ήδη ωστόσο δώσει το στίγμα του στην Ελλάδα με την Ομάδα των Νέων Ελλήνων Ρεαλιστών, που παρουσιάζεται επίσημα την περίφημη έκθεση τους στο Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας το 1972.
Το 1989 εκλέχτηκε καθηγητής στην ΑΣΚΤ, όπου διετέλεσε Πρύτανης (2001-2005) και δίδαξε ως το 2008.
Πραγματοποίησε περισσότερες από 30 ατομικές εκθέσεις κυρίως στην Ελλάδα, και συμμετείχε ενώ συμμετείχε στη Μπιενάλε του Sao Paulo (1969) και στη Μπιενάλε Χαρακτικής (Χαϊδελβέργη, 1988) και σε πολλές ακόμα ομαδικές εκθέσεις στο εξωτερικό.
Το 2011 παρουσίασε στην Αθήνα τη συλλογή του «Ερωτικά», αποτελούμενη από ακουαρέλες, ανάγλυφα σε μπρούτζο και σχέδια με γραφίτη με θέμα την ερωτική πράξη. Η έκθεση αυτή συζητήθηκε για το προκλητικό περιεχόμενό της.
Κύκνειο άσμα του θεωρείται η ενότητα «Τοπία της Μυτηλήνης» που εκτέθηκε στο Μέγαρο Εϋνάρδου της Αθήνας το 2013 και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Πρόκειται για μια σειρά από ζωγραφικά τοπία και ακουαρέλες που ξάφνιασε τους κριτικούς.
Έγραψε σε εφημερίδες και περιοδικά άρθρα για την τέχνη, ασχολήθηκε επίσης με την εικονογράφιση βιβλίων ενώ εξέδωσε τρία βιβλία «Ημερολόγια ταξίδια» (εκδόσεις Γαβριηλίδη, Αθήνα 1994), «Ψευτοδοκίμια» (εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000) και «Το χρώμα της σπουδής» (εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2005). Εξέδωσε επίσης την ποιητική συλλογή «Σπουδή στο μαύρο» (εκδόσεις Περίτεχνον, Αθήνα 1998).
Πηγή: left.gr