Η χώρα από προχτές βρίσκεται σε τροχιά εκλογών. Δεν έχει σημασία αν οι εκλογές γίνουν σε 3, 6 ή σε 9 μήνες. Αυτό που μετρά περισσότερο μετά την απαίτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για παραίτηση της κυβέρνησης και προκήρυξη εκλογών κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού του 2022 στη Βουλή, είναι ότι για πρώτη φορά από τον Ιούλιο του 2019, η κυβέρνηση αμφισβητείται τόσο ηχηρά και σε τόσο υψηλό θεσμικό επίπεδο.
Τι διαχωρίζει όμως τη διαρκή απαίτηση του Μητσοτάκη για εκλογές από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την αρχηγία της ΝΔ, από την προχτεσινή απαίτηση για εκλογές του Αλέξη Τσίπρα;
Είναι κοινή η πεποίθηση ότι ο Μητσοτάκης ζητούσε εκλογές διαρκώς, έχοντας ως στόχο την πολιτική απονομιμοποίηση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα δεν δίστασε να επιστρατεύσει μια επιθετική επικοινωνιακή πολιτική, αξιοποιώντας ακόμη και τις πολύνεκρες φυσικές καταστροφές και τα εθνικά ζητήματα για να επιτύχει τις μικροπολιτικές του επιδιώξεις. Μέχρι που κάποτε, μετά από 3 χρόνια, τα κατάφερε.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ακολούθησε την ίδια στρατηγική. Γιατί ο Τσίπρας δεν ζήτησε παραίτηση της κυβέρνησης για να την απονομιμοποιήσει. Ζήτησε εκλογές μόνον όταν η κυβέρνηση απονομιμοποιήθηκε πολιτικά.
Η πολιτική απονομιμοποίηση της κυβέρνηση επήλθε ως συνέπεια της αποτυχίας της να διαχειριστεί την υγειονομική κρίση. Κι ακόμη ειδικότερα, η απονομιμοποίηση συνέβη όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός εκτέθηκε δημοσίως, συλληφθείς να ψεύδεται από βήματος Βουλής, προκειμένου να καλύψει την πολιτική του επιλογή να μην στηρίξει το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Μια επιλογή που κόστισε και συνεχίζει να κοστίζει, χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.
Αξίζει να θυμηθούμε την πορεία κλιμάκωσης της αντιπολιτευτικής στρατηγικής του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος χαμήλωσε έως μηδενισμού τους αντιπολιτευτικούς τόνους τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, τηρώντας στάση αναμονής.
Στη συνέχεια, το 2020 που εμφανίστηκε το πρώτο κύμα της πανδημίας, παρέσχε μια χωρίς προηγούμενο, για την πολιτική μας ιστορία, συναίνεση και στήριξη στην κυβέρνηση, προκειμένου να της επιτρέψει να αντιμετωπίσει χωρίς εμπόδια την πανδημία.
Η στήριξη αυτή διήρκεσε και κατά το δεύτερο και τρίτο κύμα της πανδημίας. Παρά το γεγονός ότι ο Τσίπρας ασκούσε κριτική και μάλιστα αυστηρή στην κυβέρνηση, εντοπίζοντας τα λάθη και τα ολισθήματά της, εντούτοις, η μόνιμη επωδός του αφορούσε σε μια διαρκή επίκληση συνεννόησης για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της πανδημίας.
Μέχρι που η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, παραδομένοι στη μέθη της αλαζονείας τους και εφησυχασμένοι στην κάλυψη που τους παρέχει το κυρίαρχο επικοινωνιακό σύστημα, έκαναν το μοιραίο λάθος. Διότι δεν υπάρχει χειρότερο σφάλμα για μια σύγχρονη δημοκρατική χώρα, από την υποτίμηση των πολιτών.
Εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο, η κυβέρνηση επιδόθηκε σε μια συστηματική προσπάθεια να πείσει ότι ενίσχυσε ικανοποιητικά το ΕΣΥ.
Κι όταν αυτή η ενίσχυση άρχισε να αποδεικνύεται απολύτως ανεπαρκής για τις ανάγκες της πανδημίας, καθώς οι ΜΕΘ γέμισαν και οι βαριά νοσούντες διασωληνώνονταν πλέον εκτός ΜΕΘ, κάτι που θεωρείται απαγορευτικό στην Ευρώπη, η κυβέρνηση, δια μέσου κορυφαίων υπουργών της, προσπάθησε με διάφορα αντιεπιστημονικά επιχειρήματα να πείσει ότι η περαιτέρω αύξηση των ΜΕΘ θα… έβλαπτε την υπόθεση της διαχείρισης της πανδημίας.
Ο Πέτσας χαρακτήρισε σαν πεταμένα τα εκατομμύρια σε νέες ΜΕΘ, ο Γεραπετρίτης δήλωσε ότι δήθεν οι θάνατοι αυξάνουν, όσο αυξάνουν οι ΜΕΘ, ενώ ο Σκέρτσος αποκάλεσε περιττή πολυτέλεια την περαιτέρω αύξηση των ΜΕΘ.
Και τέλος ο κορυφαίος της κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός, για να «κλείσει» τη συζήτηση περί ανάγκης πρόσθετων ΜΕΘ, δήλωσε στη Βουλή ότι δεν έχει υπόψη του καμία μελέτη που να αποδεικνύει ότι η θνητότητα εκτός ΜΕΘ είναι μεγαλύτερη από εκείνη που συμβαίνει εντός.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος της κυβέρνησης. Γιατί η αποκάλυψη της μελέτης Τσιόδρα – Λύτρα, την οποία αν και γνώριζαν αποσιωπούσαν, αποδείκνυε ακριβώς αυτό που διέψευδε ο πρωθυπουργός.
Αποκαλύπτοντας με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο την ηθική και πολιτική του κατάπτωση.
Η ηθική κατάπτωση πρωθυπουργού συνέβη γιατί η ύπαρξη της μελέτης του πιο κοντινού συμβούλου του και προέδρου της επιτροπής εμπειρογνωμόνων της κυβέρνησης, αποκάλυψε ότι ο πρωθυπουργός ψεύδεται ανερυθρίαστα ενώπιον του ελληνικού λαού.
Η πολιτική κατάπτωση του πρωθυπουργού προέκυψε γιατί ο Μητσοτάκης δε συνελήφθη ψευδόμενος για ένα οποιοδήποτε ζήτημα χαμηλής πολιτικής προτεραιότητας. Αλλά αντίθετα, συνελήφθη ψευδόμενος για μια πολιτική επιλογή της κυβέρνησής του που κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους.
Αφού η μελέτη αποδεικνύει όχι μόνο το αυτονόητο, ότι δηλαδή εκτός ΜΕΘ η διασωλήνωση εμφανίζει μεγαλύτερη θνητότητα, αλλά και πολύ χειρότερα, ότι το 38,5% όσων διασωληνώθηκαν και κατέληξαν εκτός ΜΕΘ θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, αν υπήρχαν περισσότερες ΜΕΘ για να τους περιθάλψουν.
Αυτό που αποκαλύφθηκε δηλαδή και ήταν το μοιραίο κτύπημα για την πολιτική απονομιμοποίηση της κυβέρνησης, ήταν οι εγκληματικές της ευθύνες για χιλιάδες ζωές που πήγαν χαμένες, εξ αιτίας της μη περαιτέρω ενίσχυσης του ΕΣΥ.
Και μάλιστα αυτό συνέβη τη στιγμή που η κυβέρνηση ήδη από τον Μάιο, γνώριζε τις μοιραίες συνέπειες της πολιτικής που ακολουθούσε και παρόλα αυτά συνέχισε να την εφαρμόζει. Υποτιμώντας το ρόλο των ΜΕΘ και λέγοντας εγκληματικά ψέματα στους πολίτες.
Κι ακόμη χειρότερα, όταν όλο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση, επικαλούμενη οικονομική στενότητα για τη μη ενίσχυση του ΕΣΥ, μοίραζε εκατομμύρια ευρώ δεξιά και αριστερά σε φιλικές της επιχειρήσεις και σε ΜΜΕ πρόθυμα να αναπαράγουν την κυβερνητική προπαγάνδα.
Έτσι εξηγείται γιατί στην Ελλάδα οι θάνατοι από την πανδημία είναι διπλάσιοι, αναλογικά με τον πληθυσμό, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Και έτσι εξηγείται γιατί η χώρα μας έρχεται ουραγός στις διεθνείς αξιολογήσεις της διαχείρισης της πανδημίας, από κοινού με τριτοκοσμικές χώρες χωρίς αναπτυγμένα συστήματα υγείας.
Με την έννοια αυτή, το «Δεν πάει άλλο» και το «Παραιτηθείτε για να πάμε σε εκλογές» του Αλέξη Τσίπρα, όπως και η επίκλησή του προς τους πολίτες να αντισταθούν σε μια επικίνδυνη πολιτική που προκαλεί χιλιάδες θανάτους, δεν αποτελεί μια συνήθη αντιπολιτευτική κορώνα.
Εκφράζει απολύτως τη βούληση των πολιτών, μετά την αποκάλυψη των εγκληματικών ευθυνών της κυβέρνησης, όπως ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τις αποκάλεσε.
Η πολιτική απονομιμοποίηση μιας κυβέρνησης συμβαίνει όταν οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση ψεύδεται, εφαρμόζοντας μια πολιτική επικίνδυνη για τις ζωές τους.
Και οι εκλογές έρχονται όταν η αξιωματική αντιπολίτευση, στο πλαίσιο του θεσμικού της ρόλου, εκφράζει τη βούληση των πολιτών, ζητώντας στη Βουλή παραίτηση της κυβέρνησης.
Από εδώ και πέρα, ό,τι κι αν συμβεί, δεν θα είναι παρά ο επιθανάτιος ρόγχος μιας αποτυχημένης κυβέρνησης, η οποία έπεσε στο βαρύτατο ατόπημα της ύβρεως, να ψεύδεται για να καλύψει τις επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία επιλογές της.
* Ανάλυση του Γιάννη Μυλόπουλου στο tvxs.gr