Ο Μητσοτάκης, ναι, ο Μητσοτάκης προσωπικά, στέλνει Καλάσνικοφ στους Ουκρανούς. Αποφάσισε με μια κίνηση υψηλού συμβολισμού να εμπλέξει την Ελλάδα στον πόλεμο. Ως μέτοχο θανάτου. Γιατί είναι γνωστό ότι τα Καλάσνικοφ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης μία αποστολή έχουν: να σκοτώνουν. Να αφαιρούν ζωές. Να κλείνουν σπίτια, πώς το λένε.
Μπορούσε να στείλει, όπως άλλοι, φάρμακα, ιατρικό εξοπλισμό, αντίσκηνα, κουβέρτες. Βοήθεια που έχει ως αποστολή να σώζει ζωές. Αλλά αυτός διάλεξε πρώτος, πριν υπάρξει απόφαση από την Ευρώπη, να ενισχύσει και με όπλα τον στρατό του Ζελένσκι. Ίσως κάποια από αυτά καταλήξουν μάλιστα και στις ναζιστικές συμμορίες, που εκκαθαρίζουν γηγενείς και ομογενείς.
Αλλά τι σημασία έχει ποιος ποιον θα σκοτώνει μ’ αυτά; Σημασία έχει ότι ο Μητσοτάκης έκρινε πως είναι καλύτερο να αφαιρούμε ζωές Ρώσων, παρά να σώζουμε ζωές Ουκρανών. Ή, για να μην τον αδικήσουμε, να αφαιρούμε όσο γίνεται πιο πολλές ζωές Ρώσων και να σώζουμε όσο γίνεται πιο πολλές ζωές Ουκρανών. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα δηλώνεται με τον θάνατο των μεν και τη ζωή των δε.
Ρώτησε όμως τον Γεραπετρίτη, τον ανεψιό του, και τον Σκέρτσο, πριν το διαπράξει. Μπαρουτοκαπνισμένους στην εξωτερική πολιτική και άμυνα. Άρα πολύ καταλληλότερους από τον Δένδια και το ΚΥΣΕΑ. Κι αφού ρώτησε, δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι έκανε του κεφαλιού του. Αν μάλιστα δεν είχε παραλείψει να συμβουλευτεί και τη Μαρέβα how to spend it, θα ήμασταν ακόμα πιο ήσυχοι.
Ευφυολογήματα τόσο σοβαρά θέματα δεν σηκώνουν, θα πείτε. Ο Μητσοτάκης ανέτρεψε πάγιες θέσεις της χώρας. Έκανε την Ελλάδα μέρος της κρίσης αντί για μέρος της λύσης. Του πολέμου αντί της ειρήνης. Μας έβαλε έτσι όλους στο μάτι ενός κυκλώνα χωρίς κανέναν σοβαρό εθνικό λόγο. Κι αυτά στη διεθνή πολιτική ούτε ξεχνιούνται εύκολα, ούτε μένουν χωρίς επιπτώσεις.
Έτσι, ο απελάτης της πανδημίας έγινε τώρα στρατηλάτης της Ουκρανίας. Πρώτον, γιατί προλαβαίνει τις επιθυμίες του μεγάλου συμμάχου πριν αυτός τις ξεστομίσει. (Μια τέτοια στάση μας βοήθησε, ως γνωστό, πολύ το ’74 με την εισβολή στην Κύπρο). Και, δεύτερον, ένας πόλεμος, έστω μεταξύ τρίτων, μπορεί να γίνει άλλοθι για όσα διαπράττει κατά της κοινωνίας. Αντί για ψωμί, του έθνους η τιμή.
Πάει δηλαδή να κρύψει πίσω από την απαράδεκτη ρωσική επίθεση τη δική του επίθεση κατά της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ποια ειρήνη και ποια πατρίδα, όταν υπάρχει κομματικό και προσωπικό συμφέρον; Με τους Ρώσους στις Πρέσπες, όπλα κατά των Ρώσων στην Ουκρανία. Και για όποιον δεν κατάλαβε, αυτά τα όπλα σημαδεύουν κι εμάς…
*Του Θανάση Καρτερού στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ”