Είναι αποκαλυπτικό στοιχείο του χαρακτήρα η φυσιογνωμία. Και για να μη παρεξηγηθούμε και πέσουμε στην παγίδα του υποβόσκοντος ρατσισμού που πάντα περιμένει στη γωνιά, τονίζουμε ότι η παρατήρηση αυτή δεν αφορά την ομορφιά η την ασχήμια, την φυλετική προέλευση την κοινωνική θέση ή την εθνικότητα ενός προσώπου.
Δεν μιλάμε γενικά για το ωραίο ή το άσχημο πρόσωπο. Υπάρχουν πανέμορφα πρόσωπα πού εκπέμπουν αντιπάθεια και πανάσχημα που εκπέμπουν συμπάθεια. Φαίνεται πως κάποιες γραμμές κάποιες ρυτίδες αλλά κυρίως εκφράσεις, μπορεί να φανερώνουν τον τρόπο ζωής , πχ τη σκληρή ζωή την άνετη ζωή, τον πλούτο η τη φτώχεια, την επαγγελματική ενασχόληση τα αισθήματα , τις πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά πάνω από όλα την ηθική συμπεριφορά του ανθρώπου.
Πολύ χοντρικά, θα μπορούσε κάποιος να πει , -με την προϋπόθεση ότι θα ήταν δόκιμο και όχι «τραβηγμένο» σαν εκτίμηση- ότι η μέση μορφολογία, της φυσιογνωμίας και της γλώσσας του σώματος των φασιστών, διαφέρει σημαντικά από την μέση μορφολογία της φυσιογνωμίας και της γλώσσας του σώματος των λαϊκών αγωνιστών .
Τελείως διαφορετικοί οι «Γκέμπελς» και οι δωσίλογοι από τους «Μπελογιάννηδες» και αγωνιστές για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Και επειδή υπάρχει ο κίνδυνος κάποιοι να μας χαρακτηρίσουν «κολλημένους» , μόνο σε μορφολογικά κριτήρια, δεν είναι μόνο η ομορφιά ερέθισμα για συμπάθεια. Είναι απόλυτα ξεκάθαρο. Υπάρχουν συμπαθέστατοι-ες άσχημοι-ες πού τα πρόσωπα τους έχουν τα αποτυπώματα του καλού χαρακτήρα. Δηλαδή της ανθρωπιάς της υπομονής της κατανόησης, αλλά ακόμη και του θάρρους της παραδοχής του λάθους και της αδυναμίας . Ενώ αντίθετα υπάρχουν πολλοί-ες μορφολογικά εντυπωσιακοί-ες , πού εκπέμπουν αντιπάθεια.
Το πρόσωπο μιλάει. Δείχνει πολλά από το χαρακτήρα, που η υποκρισία και το ψέμα δεν μπορούν να τα κρύψουν. Ο πρόστυχος χαρακτήρας που αλλάζει σαν τον χαμαιλέοντα με τις περιστάσεις, δουλικός στον ιεραρχικά ανώτερο και αλαζονικός μπροστά στον αδύναμο , τον φτωχό, τον μετανάστη… ..Φαίνεται.
Ο ψεύτης , ο υποκριτής, ο εκδικητικός, ο ανήθικος, ο αλαζόνας ο βλάκας, όσο ψηλά και αν βρίσκεται στην ιεραρχία, όσους ακόλουθους και αν έχει να τον περιτριγυρίζουν και να τον «λιβανίζουν», όσο κι αν η φωνή το ντύσιμο και η συμπεριφορά του είναι μεγαλοπρεπής και επιβλητική σαν του παγωνιού… Φαίνεται .
Δεν είναι η ασχήμια και η ομορφιά του προσώπου. Δεν είναι η φυλή το φύλο η ή εθνότητα. Δεν είναι τα πλούτη και η θέση στην ιεραρχία που κάνουν συμπαθές ή αντιπαθές ένα πρόσωπο. Είναι η ύπαρξη ή η έλλειψη ηθικών αξιών . Είναι ο τρόπος που σκέφτεται, συμπεριφέρεται και γενικά λειτουργεί.. Εκεί φαίνεται η αληθινή ομορφιά το συμπαθητικό η το αντιπαθητικό πρόσωπο . Και δυστυχώς για αυτούς που κυβερνούν σήμερα τη χώρα, ιδίως στον κύκλο των ανώτερων και ανώτατων κλιμακίων, δύσκολα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι γενικά τα πρόσωπά τους, εμπνέουν εμπιστοσύνη και συμπάθεια.
*Του Γιώργου Μιχαήλ στο koutipandoras.gr