Όταν η κυβέρνηση, στα μέσα Σεπτεμβρίου, έκανε γνωστή, μέσω της διοίκησης της ΔΕΗ, την πρόθεσή της να απεμπολήσει τον έλεγχο του Δημοσίου στη ΔΕΗ, με τρίτο και τελειωτικό πλήγμα ιδιωτικοποίησης που ολοκληρώνεται σήμερα, είχε καταγραφεί η ανοδική τάση στις τιμές ενέργειας, αλλά δεν είχε πάρει τον χαρακτήρα της ανεξέλεγκτης ενεργειακής κρίσης.
Τώρα, υπάρχουν όλα τα δεδομένα που δεν αφήνουν αμφιβολία ότι η εκτόξευση των τιμών στα ενεργειακά αγαθά θα έχει διάρκεια. Η ηγεσία της Ε.Ε. και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαχειρίζονται με φανερή αμηχανία αυτή την κρίση, που πλήττει τα εισοδήματα των νοικοκυριών και τις προοπτικές οικονομικής ανάκαμψης.
Σε αυτό το πλαίσιο και σε αυτή τη συγκυρία, θα μπορούσε να θεωρηθεί πράξη οικονομικής και πολιτικής αυτοχειρίας να παραιτηθεί μια χώρα από τον δημόσιο έλεγχο της μεγαλύτερης βιομηχανίας της χώρας, της κυρίαρχης εταιρείας στον τομέα της ενέργειας. Η οποία θα μπορούσε να αποτρέψει την ενεργειακή κερδοσκοπία, να απορροφήσει μέρος των ανατιμήσεων, να πιέσει όλες τις ιδιωτικές ανταγωνίστριες εταιρείες να κάνουν το ίδιο.
Σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, η κυβέρνηση προχωρά ακάθεκτη. Παρά τις αντιδράσεις όχι μόνο από τους εργαζόμενους της ΔΕΗ, αλλά και από επιχειρηματικούς φορείς, επαγγελματικά και επιστημονικά επιμελητήρια που αντιλαμβάνονται την ανάγκη δημόσιου ελέγχου στα στρατηγικά ενεργειακά δίκτυα της χώρας, σήμερα ολοκληρώνεται η τρίτη και φαρμακερή ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, 71 χρόνια μετά την ίδρυσή της ως δημόσιας επιχείρησης, μέσω της υποτιθέμενης γενικής συνέλευσης των μετόχων, δηλαδή των εντεταλμένων της κυβέρνησης που εκπροσωπούν το 51% του κεφαλαίου της.
Ούτε οικονομικά ούτε κοινωνικά ούτε καν πολιτικά δικαιολογείται η κυβερνητική εμμονή στην πώληση της ΔΕΗ, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι ακόμη και στελέχη της Ν.Δ. δυσφορούν για την ανεπάρκεια των μέτρων κατά της ενεργειακής ακρίβειας.
Εξηγείται ιδεολογικά, ως επίδειξη νεοφιλελεύθερης εμμονής, σε μια περίοδο που οι απανταχού νεοφιλελεύθεροι έχουν λουφάξει κάτω από την ομπρέλα του κράτους. Και εξηγείται επιχειρηματικά, ως υπόσχεση παράδοσης σε φανερούς και κρυφούς μνηστήρες της πολυτιμότερης επιχείρησης της χώρας.
Η κυβέρνηση δημιουργεί, με αυτή την επιλογή, επικίνδυνα τετελεσμένα για τη χώρα. Και είναι στοιχειώδης υποχρέωση της κοινωνικής και της πολιτικής αντιπολίτευσης η υπόσχεση αναστροφής τους.