Το ορόσημο της αρχής του νέου ημερολογιακού έτους είναι πάντα μια σπουδαία ευκαιρία για αναστοχασμό όσων έγιναν τη χρονιά που πέρασε και όσων προσδοκούμε να φέρει η νέα. Δυστυχώς, για τους εργαζομένους στην Ελλάδα, στην αφετηρία του το 2022 δεν προοιωνίζει τίποτα θετικό. Εδώ και λίγες μέρες, από την Πρωτοχρονιά συγκεκριμένα, ισχύει στη χώρα μας ο νέος αυξημένος βασικός μισθός. Πρόκειται για τη συγκλονιστική αύξηση των 13 ευρώ τον μήνα, πολυδιαφημισμένη από την κυβέρνηση των «αρίστων» και τη «λίστα Πέτσα». Δεν χρειάζεται να συζητήσουμε εκτενώς πόσο ανεπαρκής είναι η αύξηση αυτή για τις ανάγκες ανθρώπων που οι μνημονιακές πολιτικές καταδίκασαν σε πολυετή συμπίεση τα εισοδήματά τους, αφού πρώτα τα έριξαν στα Τάρταρα. Ούτε έχει νόημα η γνωστή συζήτηση περί αναπτυξιακής διάστασης των αυξήσεων στους μισθούς, κάτι που τα νεοφιλελεύθερα κοράκια της καθ’ ημάς, παραδομένης στην υπηρεσία μιας παρασιτικής ελίτ, Δεξιάς αρνούνται να συζητήσουν με λογικά επιχειρήματα.
Αντί για όλα αυτά τα πολύ σοβαρά πάντως, θα σταθώ στη συγκυρία της νομοθέτησης από την ΕΕ των νέων κανόνων για Δίκαιους και Επαρκείς Κατώτατους Μισθούς. Πρόκειται για ένα νομοθέτημα που ήδη έχει πάρει τον δρόμο της υλοποίησης και που, αν ολοκληρωθεί με τον ίδιο θετικό τρόπο με τον οποίο κατέληξε η επεξεργασία του από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στην οποία είχα τη χαρά να συμβάλω, θα βοηθήσει εκατομμύρια εργαζομένους στις χώρες της ΕΕ να ζήσουν καλύτερα.
Χωρίς φυσικά να φέρνει τον… σοσιαλισμό, το νομοθέτημα αυτό εντάσσει στη διαδικασία διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού και την παράμετρο του βιοτικού επιπέδου και συγκεκριμένα το όριο της φτώχειας. Τα κράτη-μέλη θα υποχρεώνονται στο μέλλον (όχι το πολύ μακρινό…) να βρουν πολιτικές και τρόπους ώστε το μίνιμουμ του κατώτατου μισθού να καλύπτει ακόμη περισσότερους εργαζομένους, να προκύπτει μέσα από συλλογικές διαπραγματεύσεις και να διασφαλίζει αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Με άλλα λόγια, χτίζει ένα σύστημα που θα μπορεί να λειτουργεί ως φρένο στην ακραία φτώχεια, φέρνοντας σε πρώτο πλάνο τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι στόχους «ανάπτυξης» για λίγους.
Την ώρα λοιπόν που η Ευρώπη επιχειρεί να στρίψει το τιμόνι από τις καταστροφικές μονεταριστικές συνταγές των αλλεπάλληλων κρίσεων και των κοινωνικών αδιεξόδων, ο –κατά τα άλλα– «Μένουμε Ευρώπη» Κυριάκος Μητσοτάκης ακυρώνει προγραμματισμένες αυξήσεις στον κατώτατο μισθό (προγραμματισμένες από την κυβέρνηση Τσίπρα, που είχε ήδη κάνει με επιτυχία την πρώτη αύξηση μετά από πολλά μνημονιακά χρόνια) και καθαρίζει με μια αύξηση-κοροϊδία 13 ευρώ τον μήνα.
Δηλαδή, την ώρα που η ακόμη κι αυτή η συντηρητική, μην ξεχνιόμαστε, Ευρώπη χτίζει πολιτικές για λιγότερη φτώχεια ο Μητσοτάκης κρατά τον έλληνα εργαζόμενο αλυσοδεμένο στους μισθούς Βαλκανίων που επέβαλαν τα Μνημόνια.
Αν βάλουμε στην εξίσωση επιπλέον:
*την ενεργειακή φτώχεια με τις υπέρμετρες αυξήσεις στους λογαριασμούς για νοικοκυριά και επιχειρήσεις,
*την επέλαση της ακρίβειας που… αρνείται να υπακούσει τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι θα είναι σύντομης διάρκειας και επιμένει με όλο και αυξανόμενη ένταση,
*την επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία άρνηση της κυβέρνησης να συνταγογραφήσει επιτέλους τα τεστ του κορονοϊού (PCR και rapid – self), και να επιβάλει διατίμηση σε ένα λογικό ύψος, μια άρνηση που στις συνθήκες έξαρσης του πανδημικού κύματος που περνούμε μεταφράζεται σε διαρκή δυσβάσταχτη οικονομική αιμορραγία για εκατομμύρια οικογένειες,
*τις συνεχείς καταγγελίες για εργοδοτικές αυθαιρεσίες, είτε με αφορμή την πανδημία είτε ως αποτέλεσμα της εφαρμογής του «νόμου Χατζηδάκη»,
*τις ντροπιαστικές μειώσεις σε συντάξεις χηρείας και αναπηρίας, συντάξεις δηλαδή που στηρίζουν κατ’ εξοχήν ευάλωτους πολίτες, τότε καταλαβαίνουμε πως μιλάμε για μια ακραία ταξική πολιτική από μια ακραία ανάλγητη κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που κρύβει πίσω από τη μετριοπαθή «νεόγλωσσα» και τα ψέματα που χρησιμοποιεί, μια δεξιά κυβέρνηση χειρότερη από κάθε μορφής Δεξιά που έχει γνωρίσει ο τόπος, μια κυβέρνηση απ’ την οποία οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτε καλό να περιμένουν.
Ή μάλλον έχουν: Να φύγει, το συντομότερο δυνατό, και να δώσει τη θέση της σε μια προοδευτική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, που θα αρχίσει να χτίζει ξανά ένα πραγματικό σύστημα προστασίας της εργασίας και των ανθρώπων της. Το συντομότερο δυνατό. Εύχομαι Καλή Χρονιά σε όλους, με υγεία.
* Ο Κώστας Αρβανίτης είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, μέλος τηε Ευρωομάδας της Αριστεράς, μέλος της Επιτροπής MPL (Απασχόλησης & Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου)
Πηγή: Εφημερίδα “ΤΟ ΠΑΡΟΝ”