Δύσκολες μέρες για τους υμνογράφους, τους αγιογράφους του Κυριάκου Μητσοτάκη και τις συναφείς ειδικότητες.Ειδικά όταν η κοινωνία παράγει περισσότερο θυμό και διαμαρτυρία απ΄όση μπορούν να κουκουλώσουν οι επιφορτισμένοι των ΜΜΕ και οι διάφορες ΑΒACUS.
Πέρα λοιπόν από την αυτονόητη συμπαράσταση μας, υπάρχουν και ορισμένα ζητήματα που χρήζουν ανάλυσης. Κυρίως ψυχολογικής και ψυχαναλυτικής,γιατί στην καθαρά πολιτική τους διάσταση μάλλον είναι αδιάφορα.
Ζήτημα πρώτο: ποιός επιτελικός σκέφτηκε ότι με μια «συγνώμη» ξεχνιέσαι?Εδώ και δυο-τρία 24ωρα,η κυβέρνηση έχει μετατραπεί σε μια «κυβέρνηση της συγνώμης». Για το αν ακολουθήσει και η «βαθειά μετάνοια» υπάρχουν ερωτήματα.
Το έργο ξεκίνησε από τους υπουργούς.Από την Τρίτη βράδυ,όσοι ξεμύτισαν μέσα από το χιόνι στα τηλεοπτικά στούντιο έφερναν μαζί τους σαν ταπεράκι και μια «συγνώμη». «Καλησπέρα κύριε υπουργέ» τους έλεγε ο δημοσιογράφος,«συγνώμη» του απαντούσαν.
Η παρέλαση κορυφώθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Μάλιστα ο Κ.Μητσοτάκης,ίσως για να δείξει ανωτερότητα έναντι των υπουργών του,το απογείωσε.Και «συγνώμη» ζήτησε και την προσδιόρισε εμφατικά ως «προσωπική» και «ειλικρινή».
Ας αφήσουμε στην πάντα τον σολοικισμό,καθώς «συγνώμη» απρόσωπη και «ανειλικρινής» δεν έχει ακόμη εφευρεθεί,τουλάχιστον από την πλευρά αυτού που τη ζητάει.Συνήθως αν είναι ειλικρινής ή ψεύτικη, το αφήνουμε στους άλλους να το κρίνουν. Δεν είναι όμως αυτό το κύριο.
Το κύριο είναι ότι η «συγνώμη» του Μητσοτάκη προκάλεσε έναν ιονισμό στις τάξεις των υμνωδών και των αγιογράφων. Και ξεκίνησαν,όλοι μαζί με μια φωνή να τραγουδούν τη «Μελωδία της συγνώμης». Υμνώντας τον Υψιστο του Μαξίμου. Αναρίθμητα άρθρα για να μας διαφωτίσουν σχετικά με τα ιδιαίτερα νοήματα της σύντομης,αλλά κοσμοιστορικής,φράσης του πρωθυπουργού.Κάποιοι,οι πιο υψιπετείς,την χαρακτήρισαν κάτι σαν «τομή»,σαν «ορόσημο» στην πολιτική ιστορία του έθνους.Προφανώς συγκινημένοι.
Αγνοείται γιατί δεν τόλμησαν να τη συγκρίνουν με το «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα.Με το «Οχι» του Μεταξά. Με το «Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση» του Καραμανλή.Με την «Ελλάδα στους Ελληνες» του Ανδρέα.Με κάτι τέλος πάντων ανάλογο που έγραψε Ιστορία.Ισως για λόγους σεμνότητας.Ισως γιατί κρατάνε πυρομαχικά για την επόμενη φορά.Ισως γιατί φοβήθηκαν αυτό που λένε οι Νεοέλληνες για τη συγνώμη και το φιλότιμο.
Είναι γεγονός πάντως ότι από την ιστορική συγνώμη που ζήτησε ο Βίλυ Μπράντ το 1970 στους Πολωνούς,έξω από το γκέτο της Βαρσοβίας,έχουν να γραφούν τόσα πολλά και τόσο βαρυσήμαντα,όσα για τη «συγνώμη» του Μητσοτάκη.Είναι απορίας άξιο γιατί ξέφυγε από τους υπέροχους υμνωδούς η προφανής συσχέτιση.Ισως με τόσο χιόνι που έπεφτε είχαν «παγώσει» τα αντανακλαστικά τους.
Δυστυχώς όμως για τους αγιογράφους της «συγνώμης» ανακύπτει ένα μικρό πρόβλημα. Ενας κορυφαίος πολιτικός της καρδιάς τους είχε εηγήσει σχετικά πρόσφατα ότι συγνώμη χωρίς συνέπειες δεν υπάρχει. Γιατί χωρίς συνέπειες η συγνώμη είναι έπεα πτερόεντα,που έλεγαν και οι αρχαίοι.Κοινώς λόγια του αέρα.
Διαβάστε λοιπόν: «Αδυνατώ να αντιληφθώ τι σημαίνει πολιτική ευθύνη χωρίς ούτε μια παραίτηση. Η ευθύνη πρέπει να συνοδεύεται από πράξη.Αλλιώς εξυπηρετεί μόνο επικοινωνιακές σκοπιμότητες».
Αλλάζοντας τη λέξη ευθύνη με τη συγνώμη,ποιός μπορεί να διαφωνήσει με τη διαπίστωση? Ουδείς. Είναι η φράση του Κ.Μητσοτάκη μετά την τραγωδία στο Μάτι,το καλοκαίρι του 2018.Μια φράση που δίνει τον ολόσωστο ορισμό μιας «συγνώμης» που εξυπηρετεί μόνο επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Κάτι δηλαδή σαν την παρέλαση της «συγνώμης» που παρακολουθούμε στις μέρες μας με σημαιοφόρο τον ίδιο και χειροκροτητές στο πεζοδρόμιο τους συνήθεις υμνωδούς και αγιογράφους του.
*Του Θανάση Τσεκούρα στο ieidiseis.gr