* Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος – Η ηγεμονία της Δεξιάς-Κεντροδεξιάς στην Ε.Ε μέχρι πριν την έναρξη της Πανδημίας καταγραφόταν ως δεδομένη.
Ο ιστορικός της αντίπαλος η Σοσιαλδημοκρατία-Κεντροαριστερά, στο όνομα του ρεαλισμού, είχε εγκαταλείψει το εργαλείο του διορθωτικού αναδιανεμητικού κρατικού παρεμβατισμού και αναζητούσε, εις μάτην από ότι αναδείχθηκε στην συνέχεια, φόρμουλες κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης συμβατές με τις αυτορυθμιζόμενες αγορές.
Έτσι, αρχής γενομένης από την Γαλλία, όπου στις εκλογές του 2017 εξαερώθηκε το πάλαι ποτέ κραταιό Σοσιαλιστικό Κόμμα και στη συνέχεια στην Γερμανία, όπου οι Σοσιαλδημοκράτες μέχρι τις αρχές του περασμένου Αυγούστου έρχονταν τρίτοι στις δημοσκοπήσεις, πολλοί έσπευσαν να εκφωνήσουν επικήδειους.
Σήμερα η Δεξιά –Κεντροδεξιά στην Ε.Ε ηγείται των κυβερνήσεων σε επτά χώρες με την Σοσιαλδημοκρατία να ισοφαρίζει χάρη στις πρόσφατες εκλογικές της νίκες.
Η νίκη των Σοσιαλιστών στην Νορβηγία ήλθε να προστεθεί στην κυριαρχία της Σοσιαλδημοκρατίας σε όλες τις Βόρειες Χώρες την Δανία, την Φιλανδία και την Σουηδία, στην Ιβηρική Χερσόνησο Ισπανία και Πορτογαλία, στην Μάλτα, αλλά και στη Γερμανία όπου με μικρό προβάδισμα οι Σοσιαλδημοκράτες ανεδείχθησαν πρώτο κόμμα στις πρόσφατες εκλογές.
Τέλος στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές στην Ιταλία καταγράφηκε εντυπωσιακή επιστροφή της Κεντροαριστεράς που σήμερα μετέχει στην κυβέρνηση Ντράγκι.
Την ωραία αυτή παραπάνω ατμόσφαιρα την σκιάζουν η δύσκολη ανάταξη των Σοσιαλιστών στην Γαλλία και των Εργατικών στην Βρετανία.
Δεξιές και Κεντροδεξιές κυβερνήσεις η κυβερνητικοί συνασπισμοί στους οποίους να ηγούνται μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος υπάρχουν πλέον στην Κροατία, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στην Λετονία, στην Αυστρία, στην Ρουμανία και στη Σλοβενία.
Αν συνεχισθεί η παραπάνω δυναμική ο πολιτικός χάρτης της Ε.Ε των 27 σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον θα θυμίζει την Ε.Ε των 15 στο γύρισμα του αιώνα όταν σε 13 χώρες κυβερνούσε ή ήταν επικεφαλής κυβερνητικών συνασπισμών η Σοσιαλδημοκρατία-Κεντροαριστερά.
Η καθοδική πορεία της Δεξιάς-Κεντροδεξιάς δεν οφείλεται στην ανύπαρκτη προγραμματική ανανέωση των κομμάτων της μεταρρυθμιστικής αριστεράς τα όποια μέχρι και πρόσφατα αγωνιωδώς προσπαθούσαν να βρουν ένα διαφορετικό πολιτικό στίγμα που να μην είναι ούτε αναπαλαίωση αλλά ούτε μη διακριτό από την Ατζέντα της Κεντροδεξιάς.
Ο μεγάλος καταλύτης που πυροδότησε την μεγάλη πολιτική εν εξελίξει ανατροπή όχι μόνον στην Ε.Ε αλλά και στις ΗΠΑ δεν είναι άλλος από την Πανδημία που νομιμοποίησε εκ νέου τον κρατικό παρεμβατισμό στην Οικονομία και έδειξε ότι η επιστροφή στην Ανάπτυξη είναι αδύνατη χωρίς μεγάλης κλίμακας χρηματοδότηση νέων υποδομών αλλά και πολιτικές αύξησης της ζήτησης.
Ειρωνεία της Ιστορίας την ώρα που η πολιτική αντιπαράθεση στην Γηραιά Ήπειρο έμοιαζε να έχει ως κυρίαρχους αντίπαλους πόλους από την μια μεριά την Κεντροδεξιά και από την άλλη την λαϊκιστική Άκρα Δεξιά με την Σοσιαλδημοκρατία να δέχεται ως δεδομένη και αδιαμφισβήτητη την άναρχη παγκοσμιοποίηση αλλά και την μόνιμη δημοσιονομική λιτότητα στην Ευρωζώνη, εμφανίζεται σαν καταλύτης ανατροπών ο Covid 19 να αμφισβητήσει την θέση ότι χωρίς προστατευτισμό και σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον δεν μπορούν να ισχύσουν οι συνταγές του Κέινς.
Τι θα κάνει η ευρωπαϊκή Δεξιά-Κεντροδεξιά στην αντιπολίτευση με άλλα λόγια από ποια κατεύθυνση θα επιδιώξει την διεύρυνση της εκλογικής της βάσης από την Άκρα Δεξιά η από την μετριοπαθή κεντρώα συνιστώσα της Σοσιαλδημοκρατίας;
Τι θα κάνει η ανακάμπτουσα Σοσιαλδημοκρατία θα αξιοποιήσει την νέα και ίσως τελευταία ευκαιρία που της δίνει η Πανδημία;
Ή θα περιορισθεί όπως την εποχή της προηγούμενης παντοδυναμίας της, γύρω στο 2000, σε μά διεκπεραιωτική και άχρωμη διαχείριση πριμοδοτώντας στην καλύτερη περίπτωση την Δεξιά-Κεντροδεξιά και στην χειρότερη την Άκρα Δεξιά;
* Ανάλυση στο ieidiseis.gr