Ο Μίμης Δαρειώτης δεν ήταν μόνο ένας ηρωικός αγωνιστής που έδωσε το αίμα και την ψυχή του για την υπόθεση της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της Αριστεράς. Δεν ήταν μόνο η καρδιά του κόμματος, από το ΚΚΕ Εσωτερικού στην Ε.ΑΡ. και από εκεί στον Συνασπισμό κι έπειτα στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν μόνο ένας συνεπής εργάτης της κομμουνιστικής ανανέωσης.
Ο Μίμης ήταν όλα αυτά και ακόμα παραπάνω. Κι αν συνηθίζεται στους αποχαιρετισμούς να γράφονται και να λέγονται πράγματα καθ’ υπερβολήν, στη δική του περίπτωση μάλλον τα λόγια δεν αρκούν. Και είναι βέβαιο πως στον ίδιο δεν θα άρεσαν καθόλου όλα όσα έχουν γραφτεί τούτες τις μέρες.
Καταδικασμένος σε θάνατο από τα στρατοδικεία της χούντας, υπέμεινε χωρίς να λυγίσει τα φρικτά βασανιστήρια στο κολαστήριο της Μπουμπουλίνας, ενώ λίγο πριν από την πτώση της δικτατορίας υποβλήθηκε, μαζί με τον Μήτσο Παρτσαλίδη, σε εικονικές εκτελέσεις στο στρατόπεδο Μπογιατίου. Τα σημάδια έμειναν για πάντα, όμως δεν του πήραν ούτε λέξη. Ποτέ δεν μιλούσε όμως γι’ αυτά. Και, φυσικά, ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε να εξαργυρώσει την ηρωική του αυτή στάση σε θέσεις και αξιώματα.
Θα τον θυμόμαστε εκεί, στο γραφείο του στον 6ο όροφο της Κουμουνδούρου, αυστηρό και σχολαστικό με τα οικονομικά. Αν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας οργανισμός οικονομικά αυτόνομος, χωρίς χρέη και θαλασσοδάνεια, αυτό οφείλεται σε συντριπτικό βαθμό στη συνεπή και άοκνη δουλειά του Μίμη Δαρειώτη από τη θέση του οικονομικού υπευθύνου του κόμματος.
Ο Μίμης ήταν πάντα στον δρόμο, στους αγώνες, στις κινητοποιήσεις, στα φεστιβάλ, στις εκδηλώσεις, στις συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής. Άνθρωπος που μετουσίωνε στην ύπαρξή του και στο παράδειγμά του τη λέξη “σύντροφος”. Δεν ήθελε να κάθεται στις πρώτες σειρές. Απέφευγε τις φωτογραφίες και τις φιοριτούρες. Δείγμα της σπάνιας σεμνότητας και του ήθους των κομμουνιστών που πια εκλείπουν. Η απώλειά του είναι πράγματι το τέλος μιας εποχής.
Με δάκρυα στα μάτια σε αποχαιρετούμε. Αντίο, ακριβέ μας σύντροφε.
*Το κύριο άρθρο στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ” της Κυριακής