* Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος – Με ένα σπάρο τρία τρυγόνια-μπορεί και περισσότερα. Η πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει-κατά πρόσωπο και μέσα στη Βουλή-από τον Κυριάκο Μητσοτάκη παραίτηση και εκλογές ήταν εξόχως ευρηματική.
Είχε μόνο κέρδη γι αυτόν και αντιστοίχως μόνο ζημιά για τον αντίπαλό του.
Πρώτο κέρδος ο αιφνιδιασμός, που έφερε εμφανώς σε δύσκολη θέση τον Μητσοτάκη και χρειάσθηκε «κονσομασιόν» από τους δικούς του για να παραστήσει στη συνέχεια τον Κουταλιανό.
Δεύτερο, διασφάλισε –ότι …δεν θα γίνουν εκλογές για ένα διάστημα-να μην δείξει ο Μητσοτάκης ότι σύρεται. Έτσι θα έχει –ο Τσίπρας- το χρόνο που θέλει για να οργανώσει το συνέδριο και το κόμμα του.
Τρίτο, βρήκε αφήγημα για τη δημόσια παρουσία των στελεχών του κατά τρόπο που εξορκίζει την εσωστρέφεια στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, εκ των πραγμάτων, ενισχύει το προεδρικό ιμπέριουμ για αποφάσεις που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, εν όψει εξελίξεων.
Επιπροσθέτως βάζει δύσκολα στο ΚΙΝΑΛ, ως όμορο κόμμα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να τοποθετηθεί καθαρά– ο ίδιος, όχι δια του Μιχ. Κατρίνη που το έκανε-στο ζήτημα των εκλογών. Ήτοι στο συντονισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ΚΙΝΑΛ για την απομάκρυνση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αλλιώς θα φανεί ότι θέλει την παραμονής της.
Το τελευταίο συνδέεται με όσα είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στον «Σταρ», για τις προϋποθέσεις– και ουσιαστικά για τον μονόδρομο-της προοδευτικής διακυβέρνησης:
-Να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές και τα κόμματα του προοδευτικού χώρου να αθροίζουν ποσοστά μεγαλύτερα από τα κόμματα της Δεξιάς.
Ο πιο ευφυής τρόπος για να φέρει σε δύσκολη θέση όσους εντός του ΚΙΝΑΛ θα προσπαθήσουν να το ωθήσουν προς τον …Μητσοτάκη.
Η βουλιμία που εκδήλωσε ο Πρωθυπουργός απέναντι στον Νίκο Ανδρουλάκη, σπεύδοντας να τον χρίσει εν δυνάμει εταίρο του-όπως ακριβώς είχε κάνει με τον Σταύρο Θεοδωράκη-ήταν δώρο στον Τσίπρα.
Έτσι όπως «αγκάλιασε» τον νέο πολιτικό αρχηγό το μιντιακό σύστημα Μητσοτάκη, τον υποχρεώνει να κινηθεί εναντίον της κυβέρνησης και του επικεφαλής της.
Αν μη τι άλλο για να μην χάσει όσους τον ψήφισαν για πρόεδρο του κόμματός τους-Αν ήθελαν φίλο του Μητσοτάκη θα ψήφιζαν τον Λοβέρδο.
Ο Ανδρουλάκης πήρε κεφάλι γιατί προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ και θέλει να αναστηλώσει το ΠΑΣΟΚ. Το DNA του κόμματος που δρούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν επιτρέπει «τσάι και συμπάθεια» με τη Δεξιά. Πόσο μάλλον με την οικογένεια Μητσοτάκη.
Η μειοψηφική, στα όρια του αποκλεισμού, πρόσβαση του Τσίπρα στο μιντιακό στερέωμα δεν επέτρεψε να αναδειχθεί το μόνο αξιοσημείωτο πολιτικό συμπέρασμα από την τελευταία σύγκρουσή του με τον Μητσοτάκη στη Βουλή:
-Ο δείκτης του εκκρεμούς κινείται πλέον προς την πλευρά του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Και μόνο μέσα από το …κόμμα του μπορεί να αλλάξει φορά…
Τα περισσότερα ΜΜΕ προτίμησαν να αναδείξουν ως κρίσιμο «συμπέρασμα» ότι ο Πρωθυπουργός δεν δέχθηκε την πρόσκληση των εκλογών. Ορισμένα την απέδωσαν σε «υπευθυνότητα» -συντασσόμενα με τη διαβεβαίωσή του ότι θα εξαντλήσει την τετραετία.
Αλλά και από αυτή την άποψη κερδισμένος είναι ο Τσιπρας: ο χρόνος δουλεύει για υτόν. Όσο αυξάνει σε χρόνο η κυβερνητική θητεία, τόσο συσσωρεύεται και η λαϊκή δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση.
Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί τα σούπερ μάρκετ δεν τιμολογούν με βάση τις διαβεβαιώσεις του Αδωνι Γεωργιάδη ότι δεν υπάρχει ακρίβεια. Επιμένουν να χρεώνουν τους καταναλωτές με τις τιμές που έχουν στα ράφια τους.
Κατά τον ίδιο τρόπο, κανείς δεν μπορεί να πάει στο ασφαλιστικό ταμείο του και να απαιτήσει τη σύνταξή του επειδή ο Χατζηδάκης τον βεβαίωσε ότι «όπου να΄ ναι βγαίνει».
Ομοίως, κανείς δεν βρήκε στον τραπεζικό λογαριασμό του περισσότερα λεφτά επειδή ο Μητσοτάκης ορκίζεται ότι αύξησε τους μισθούς.
Οι καλύτεροι σύμμαχοι του Τσίπρα, είναι αυτός που παραλαμβάνει τον λογαριασμό τη ΔΕΗ, όποιος μπαίνει στο νοσοκομείο, όσοι έχουν παιδιά στο σχολείο, και ο μικρομεσαίος που οδύρεται στην προοπτική να κλείσει η επιχείρησή του.
Προϊόντος του χρόνου, η Μεγάλη των Δημοσκόπων Σχολή –με την παγκόσμια πρωτοτυπία, κατά την οποία η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει φθορά, αλλά αντιθέτως φθείρεται η αντιπολίτευση- θα υποχρεωθεί να «κόψει κάτι», για να μην εκτεθεί-όπως στις αρχαιρεσίες του ΚΙΝΑΛ.
Με αυτά τα δεδομένα ο Τσίπρας χτύπησε φλέβα με την διεκδίκηση άμεσων εκλογών-ακριβώς γιατί ήξερε ότι δεν θα τις πάρει.
Δεν θα στηθούν κάλπες. Αλλά στο συλλογικό υποσυνείδητο έχει εγκατασταθεί πλέον η αίσθηση της επερχόμενης πολιτικής αλλαγής. Οσο περνάει ο καιρός ο Μητσοτάκης απλώς επιβαρύνεται με ποινές για την πολιτική του…
Όσο για τις εκλογές αυτές καθ΄εαυτές, οι ψηφοφόροι θα προσέλθουν για να διαλέξουν κυβέρνηση και όχι… καλύτερα ποσοστά τρίτου κόμματος.
* Άρθρο του δημοσιογράφου Γιώργου Λακόπουλου στο ieidiseis.gr