*Του Αντρέα Παναγόπουλου – Με αφορμή την υπόθεση της ΑΥΓΗΣ αλλά και τις άθλιες διώξεις Βαξεβάνη και Παπαδάκου, γίνεται μεγάλη κουβέντα για τη λεγόμενη “ερευνητική δημοσιογραφία”. Σε αυτή τη συζήτηση παραλείπονται τα μεγέθη της ελληνικής “αγοράς” των ΜΜΕ, όχι μόνο τώρα αλλά πάντοτε στην ιστορία της.
Τι εννοώ; Η υπόθεση της ερευνητικής δημοσιογραφίας είναι και ακριβή αλλά δεν μπορεί να είναι και καθημερινή. Με άλλα λόγια δεν μπορεί ένα ΜΜΕ και πολύ περισσότερο ένας δημοσιογράφος να παράγει πολλές έρευνες εάν θέλει όντως αυτές να είναι έρευνες που αποκαλύπτουν γεγονότα και στοιχεία. Θέλει χρόνο, θέλει ομάδες, θέλει εξοπλισμούς, θέλει χρήμα…
Για να μην θεωρητικολογώ, θα σας πω μία ιστορία: Προ αμνημονεύτων χρόνων είχα ζητήσει από έναν φίλο που ερχόταν από τη Νέα Υόρκη να μου φέρει μερικά φύλλα από τη θρυλική εφημερίδα Village Voice (αυτή που πήγαν να αντιγράψουν με κακό τρόπο ως Athens Voice, εδώ).Μου τα έφερε κι έκανα γιορτή! Επιασα να τις ξεφυλλίζω και να τις διαβάζω με μανία…Κάποια στιγμή έπεσα σε ένα “κομμάτι” με τίτλο “Τα σχολικά λεωφορεία στη Νέα Υόρκη, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και το μονοπώλιο της Μαφίας”. Αρχικά σκέφτηκα “και τι με ενδιαφέρει εμένα αυτό το θέμα;” πόσο μάλλον όταν αυτό εκτεινόταν σε 10 (δέκα) μεγάλες σελίδες σχεδόν μόνο με κείμενο και ελάχιστες φωτογραφίες. Ηταν ούτε λίγο ούτε πολύ 20.000 λέξεις (ένα μέσο κομμάτι σε ελληνική εφημερίδα είναι 300-500 λέξεις, άντε τα πολύ μεγάλα 1.200).Παρ’ όλα αυτά το ξεκίνησα και τελικά το διάβασα όλο απνευστί…Ηταν ένα δημοσιογραφικό, ερευνητικό άρθρο που διαβάζοντάς το νόμιζες ότι έβλεπες ταινία του Σκορτσέζε…Και τότε πέφτει το μάτι μου στο ποιός το είχε γράψει. Ηταν ο Τομ Ρόμπινς. Δημοσιογράφος και συγγραφέας αριστουργημάτων όπως ο “Τρυποκάρυδος”, “Το Άρωμα του Ονείρου”, “Ακόμα και οι Καουμπόισσες Μελαγχολούν” και πολλών άλλων…
Στο δια ταύτα: ο Ρόμπινς ασχολήθηκε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με αυτή την έρευνα επί ένα σχεδόν χρόνο. Ενδιάμεσα έγραψε 2-3 πολύ μικρότερα άρθρα. Ο μισθός τους (μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει) ήταν μόνο από τη Villace Voice γύρω στα 5.000 δολάρια το μήνα. Σύνολο δηλαδή 60.000 δολάρια. Για μία έρευνα και 2-3 άρθρα…
Μπορούμε να κάνουμε την αναγωγή στην ελληνική πραγματικότητα; Η απάντηση είναι, ΟΧΙ δεν μπορούμε! Μόνο αν μία εφημερίδα είχε 200.000 καθημερινούς αναγνώστες, ένα ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΙΚΟ site είχε 100.000 συνδρομητές, ΙΣΩΣ να μπορούσαμε…
Με μισθούς 700 ευρώ το μήνα και την υποχρέωση να γράφεις 2-3 θέματα τη μέρα ΔΕΝ μπορείς να κάνεις δημοσιογραφία… Πολύ περισσότερο ερευνητική…Από την άλλη, ναι, χωρίς ερευνητική δημοσιογραφία δεν μπορείς να έχεις σοβαρά ΜΜΕ έτσι ώστε να πουλάνε και να ζουν από τις πωλήσεις τους…Θα συνεχίσω όμως να καταρρίπτω ψευδαισθήσεις…
* Με την άδεια του Αντρέα Παναγόπουλου (@andreas anemos) από τον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook