Η επέτειος της Μεταπολίτευσης ήταν χθες. Η κυβέρνηση μαριονέτα της χούντας του Ιωαννίδη τα παράτησε στις 23 Ιουλίου 1974. Στις 24 Ιουλίου ο πολιτικός κόσμος τής χώρας γιορτάζει την επιστροφή του Καραμανλή. Έστω.
Από τη Μεταπολίτευση κλείνουν φέτος 47 χρόνια. Κάποια σοβαρά θέματα που κρατούσαν την Ελλάδα στο σκοτάδι λύθηκαν σχετικά νωρίς, αν και όχι τόσο εύκολα. Το πιο βασικό από αυτά ήταν η διάκριση των πολιτών ανάλογα με τα φρονήματά τους. Κάποιοι νοσταλγούν τις εποχές εκείνες που υπήρχαν για την Αριστερά ειδικοί νόμοι και ειδικά δικαστήρια, αλλά πρακτικά δεν είναι τόσο εύκολο να ξαναγυρίσουμε εκεί.
Σε κάποια άλλα ζητήματα η χώρα δεν έχει βρει ακόμα τον δρόμο της. Η παιδεία της είναι αναχρονιστική και χαμηλού επιπέδου -στην Α’ Γυμνασίου διδάσκονται δύο ώρες Θρησκευτικά και μία ώρα Φυσική την εβδομάδα-, η ποιότητα των σχολικών βιβλίων είναι απογοητευτική και οι διδακτικές μέθοδοι βαρετές και ξεπερασμένες. Ο χωρισμός της Εκκλησίας από την Πολιτεία παραμένει δύο αιώνες σε εκκρεμότητα. Το επίπεδο του πολιτικού λόγου είναι για κλάματα. Το επίπεδο της ενημέρωσης, ακόμα χειρότερο. Ο δημοκρατικός εκσυγχρονισμός των θεσμών είναι άπιαστος στόχος. Το ίδιο και η επιβολή στοιχειωδών κανόνων για τη διαφάνεια και την προστασία του δημόσιου συμφέροντος.
Όλα αυτά δεν θα έρθουν από μόνα τους. Είναι υπόθεση της Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου να τα προωθήσουν. Γιατί οι μεταπολιτεύσεις δεν τελειώνουν ποτέ.
* Το κύριο άρθρο σήμερα στην ”ΑΥΓΗ”
