Την ανάγκη μέσω εκλογών και πολιτικής αλλαγής να σταματήσει ο «διπλός κατήφορος», τόσο κοινωνικά όσο και θεσμικά, υπογραμμίζει στην ΑΥΓΗ ο Κώστας Αρβανίτης. «Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει εκλογές για να πάψουν οι πολίτες να βυθίζονται στη φτώχεια και οι θεσμοί της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου στην ανυποληψία» επισημαίνει χαρακτηριστικά ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
Εκτιμά θετικά τόσο τις αποφάσεις της Ε.Ε. για το προσφυγικό όσο και για τις προθέσεις να παταχθούν οι ευρωπαϊκοί φοροπαράδεισοι Ρώσων ολιγαρχών. Προειδοποιεί όμως ότι απαιτείται αγώνας προκειμένου να καταπολεμηθούν οι «ακροδεξιές λογικές περί συμβατών και μη συμβατών προσφύγων», αλλά και η έλλειψη πολιτικής βούλησης της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, συμπεριλαμβανόμενης της Ν.Δ., για να σταματήσουν τα πλυντήρια χρήματος.
Τέλος, σχετικά με το νέο ευρωπαϊκό Μπαουχάουζ, ο Κ. Αρβανίτης τονίζει ότι το σχέδιο πρέπει να αξιοποιηθεί για να αντιμετωπιστεί η στεγαστική ανασφάλεια και όχι να αποτελέσει «ακόμη ένα χρηματοδοτικό εργαλείο για μεγάλες εταιρείες, για μια κλειστή ελίτ».
Στην τελική ευθεία για το συνέδριό του, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει εκλογές. Με βάση ποια πρόταση ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει από τους πολίτες πολιτική αλλαγή;
Ο Μητσοτάκης είναι ένας ακραίος Alt Right δεξιός νέας κοπής πολιτικός, αιχμάλωτος συμφερόντων, χάριν των οποίων κυβερνά. Υποκρίνεται τον ευρωπαϊστή, αλλά καταπατά το κράτος δικαίου, είναι ένας Όρμπαν του Νότου. Παριστάνει πως συμπάσχει με τους πολίτες, αλλά αρνείται να πάρει ουσιαστικά μέτρα για να προστατεύσει την πλειονότητα από τις συνέπειες της κρίσης, όπως αύξηση βασικού μισθού, μείωση φόρων στα καύσιμα, φορολόγηση υπερκερδών στην ενέργεια, μέτρα που παίρνουν άλλες χώρες στην Ε.Ε.!
Με άλλα λόγια, ο Μητσοτάκης παριστάνει τον Ευρωπαίο, αλλά τραβά την Ελλάδα σε επικίνδυνο μονοπάτι: δεν είναι μόνο η καταιγίδα καταγγελιών για παράνομες επαναπροωθήσεις, είναι η κατάσταση στην ενημέρωση, διώξεις δημοσιογράφων, προσπάθειες χειραγώγησης της Δικαιοσύνης. Αυτά γίνονται ήδη αντιληπτά στις Βρυξέλλες και ενοχλούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει εκλογές για να σταματήσει ο διπλός αυτός κατήφορος και να πάψουν οι πολίτες να βυθίζονται στη φτώχεια και οι θεσμοί της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου στην ανυποληψία. Η Ελλάδα θα παραμείνει Ευρώπη και δεν θα μετατραπεί σε βαλκανικό παράρτημα του Βίσεγκραντ με ένα πρόγραμμα θεσμικής αλλά και κοινωνικής σωτηρίας από τη λαίλαπα Μητσοτάκη.
Πώς βλέπετε τις εξελίξεις στον πόλεμο στην Ουκρανία; Πώς αξιολογείτε την αντίδραση της Ε.Ε. στην προσφυγική κρίση από την Ουκρανία; Εκτιμάτε ότι μπορεί να αλλάξει συνολικά η στάση της Ευρώπης προς τους πρόσφυγες από τις άλλες εμπόλεμες περιοχές;
Για τον πόλεμο πολλοί έχουν ευθύνες, αλλά αυτός είναι ο πόλεμος του Πούτιν: ο Πούτιν ξεκίνησε παράνομη εισβολή σε ανεξάρτητη χώρα, ο Πούτιν βομβαρδίζει πόλεις της Ουκρανίας, ο Πούτιν στέλνει Ρώσους στρατιώτες να σκοτωθούν και να σκοτώσουν και αυτό είναι αυτονόητα καταδικαστέο. Η ανάλυσή μας, ωστόσο, δεν τελειώνει στον ιμπεριαλιστή εισβολέα: Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΗΠΑ τι έκαναν για να αποτρέψουν αυτόν τον πόλεμο; Ή, μάλλον, τι δεν έκαναν. Ποιος έκανε την Ε.Ε. θεραπαινίδα των ΗΠΑ; Τι ρόλο διεκδικεί η Ευρώπη σε ένα σκηνικό που όλα αλλάζουν, που θα είναι την επόμενη μέρα Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, η Κίνα, που πολλοί παριστάνουν πως δεν υπάρχει; Πού θα είναι η Ελλάδα με τις τυχοδιωκτικές κινήσεις Μητσοτάκη;
Θετικές οι αποφάσεις της Ε.Ε. για το προσφυγικό, αποφάσεις που (αν και υπήρχε το πλαίσιο) δεν πήρε το 2015-16 όταν η Ελλάδα βρισκόταν στο επίκεντρο της μεγαλύτερης μέχρι τότε προσφυγικής κρίσης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να πιέζει την κυβέρνηση Τσίπρα και με το προσφυγικό. Δεν πρέπει όμως να θεωρούμε την αλλαγή αυτή οριστική, θα παλέψουμε για να γίνει δημοκρατικό κεκτημένο της Ε.Ε. και να αποκρούσουμε τις ακροδεξιές λογικές περί συμβατών και μη συμβατών προσφύγων, τα ακροδεξιά παραληρήματα Μηταράκη που διαχωρίζουν τους πρόσφυγες σε πραγματικούς και μη πραγματικούς.
Ναι, μπορεί η απόφαση αυτή να αλλάξει τον τρόπο που η Ευρώπη βλέπει τους πρόσφυγες, με σταθερό μέτωπο απέναντι στις λογικές ρατσιστικού διαχωρισμού και τους φορείς τους.
Με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία τέθηκε το ζήτημα της golden visa, της χορήγησης ιθαγένειας σε οικονομικά ισχυρούς εκτός Ε.Ε. Εσείς ζητήσατε νομοθετική παρέμβαση, καθώς αυτές οι διαδικασίες αξιοποιούνται για ξέπλυμα χρήματος. Πώς στέκονται οι ευρωπαϊκές ηγεσίες στο ζήτημα αυτό;
Η νομoθετική αυτή πρωτοβουλία είχε ξεκινήσει πριν από τη βάρβαρη εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία, αλλά οι εξελίξεις την καθιστούν δραματικά επίκαιρη. Τα προγράμματα αυτά συχνά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πλυντήριο για παράνομο χρήμα ολιγαρχών, κάτι που φυσικά δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί μετά τον πόλεμο.
Ωστόσο, να μη θεωρούμε δεδομένη την πολιτική βούληση να σταματήσουν αυτές οι πρακτικές: η στάση της Ν.Δ. να καταψηφίσει την τροπολογία της Left με την οποία έμπαιναν στο στόχαστρο κρυμμένα σε ευρωπαϊκούς φοροπαραδείσους χρήματα Ρώσων ολιγαρχών είναι ενδεικτική: αυτή τη φορά οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. δεν ήταν μόνοι τους, αλλά η τροπολογία καταψηφίστηκε από το σύνολο σχεδόν του ΕΛΚ, δηλαδή της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς.
Ας μην χαρούμε λοιπόν από δηλώσεις προθέσεων να χτυπηθεί το κακό αυτό στη ρίζα του, κι ας περιμένουμε να δούμε αν οι ευγενείς προθέσεις και τα πύρινα λόγια κατά των Ρώσων ολιγαρχών θα έχουν αντίκρισμα στην πράξη.
Δεδομένης της κοινωνικής και περιβαλλοντικής κρίσης, η Κομισιόν σχεδιάζει αναβίωση του σχεδίου Μπαουχάουζ. Με βάση ποιες κατευθύνσεις πρέπει να λειτουργήσει το νέο σχέδιο; Ποιες θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητες ώστε να μεγιστοποιηθεί η αποτελεσματικότητά του;
Το νέο ευρωπαϊκό Μπαουχάουζ είναι ένα πρωτοποριακό σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που φιλοδοξεί να βαδίσει στα χνάρια του αυθεντικού Μπαουχάουζ, του σπουδαίου αρχιτεκτονικού κινήματος των αρχών του περασμένου αιώνα, και να συνδέσει την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία και το μέλλον των χώρων διαβίωσής μας. Εδώ λοιπόν συγκρούονται δύο λογικές: από τη μία η λογική της αγοράς και της ενίσχυσης μεγάλων επιχειρηματικών πρότζεκτς -μέχρι και «ιδέες» για το ιδιωτικό έργο του Ελληνικού είδαμε- και από την άλλη ο δημόσιος χώρος, η κοινωνική κατοικία, η αστεγία, αλλά και η στεγαστική ανασφάλεια, δηλαδή οι κοινωνικές ανάγκες των πολλών.
Θα διεκδικήσουμε λοιπόν το πρόγραμμα να ακολουθήσει τον δεύτερο δρόμο, να κλείσει πληγές, να θεραπεύσει αδικίες, να στηρίξει ευάλωτους, να αναβαθμίσει τη ζωή ανθρώπων σε «δύσκολες» περιοχές. Δεν μας ενδιαφέρει μια Ευρώπη με έργα βιτρίνας με ωραίες οικιστικές «φούσκες» πλουσίων μέσα σε ζοφερές πόλεις. Μας ενδιαφέρει μια στροφή σε βιώσιμα πρότυπα, μια κοινωνική προσέγγιση, μια οικιστική, αισθητική και περιβαλλοντική επανάσταση που να αφορά όσο το δυνατόν περισσότερους Ευρωπαίους! Δεν θέλουμε αυτή η ωραία πρωτοβουλία να εκφυλιστεί σε ακόμη ένα χρηματοδοτικό εργαλείο για μεγάλες εταιρείες, για μια κλειστή ελίτ.
*Συνέντευξη του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστα Αρβανίτη, στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ” και τον Κώστα Παπαγιάννη
