Αν εξαιρέσεις το δράμα των πολεμικών συγκρούσεων, των εκατομμυρίων προσφύγων και των βομβαρδισμένων πόλεων, στα υπόλοιπα φαίνεται να επικρατεί η κανονικότητα.
Η Ρωσία δεν έχει διακόψει την παροχή φυσικού αερίου στην Ευρώπη, ισχυριζόμενη ότι παραμένει ένας αξιόπιστος ενεργειακός εταίρος. Και η Δύση, παρά τις κατηγορηματικές δηλώσεις στήριξης της Ουκρανίας, δεν έχει ενισχύσει τις σχέσεις ασφάλειας με τη χώρα.
Τα οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν σε βάρος του Πούτιν στρέφονται κυρίως εναντίον της Ευρώπης, που, πέρα από την ενεργειακή ανασφάλεια και την τεράστια ζημιά στις διμερείς εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία, υφίσταται τώρα και την ασύλληπτη κερδοσκοπία των εταιρειών ενέργειας και είναι αντιμέτωπη με ελλείψεις σε βασικά αγαθά.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι άξιο απορίας γιατί κανείς στην Ευρώπη δεν αξιολογεί ψηλά στην ατζέντα του την ανάγκη για διπλωματική επίλυση του ουκρανικού.
Η εισβολή του Πούτιν πρέπει να σταματήσει και η Ρωσία πρέπει να πάρει τις εγγυήσεις ασφάλειας που ζητάει και οι οποίες είναι σε αμφισβήτηση εξαιτίας της επεκτατικής πολιτικής του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Αυτή είναι μια ρεαλιστική εξέλιξη.
Η άλλη εκδοχή είναι να ισοπεδωθεί ολοκληρωτικά η Ουκρανία – ή να καταφέρει να διώξει τους Ρώσους από το έδαφός της χωρίς να γίνει Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, πράγμα λογικά απίθανο.
Είναι πάλι η στιγμή που η κοινή λογική και ο ορθολογισμός βρίσκονται στα χέρια των λαών και στον αγώνα τους για ειρήνη.
*Το κύριο άρθρο στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ”
